Οι γεωπολιτικές εξελίξεις της επόμενης δεκαετίας

Ποια είναι η υφιστάμενη γεωπολιτική κατάσταση σήμερα; Ποιες γεωπολιτικές εξελίξεις έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, ποιες εστίες κρίσης και αντιπαράθεσης υφίστανται σήμερα;

Έχουμε εστίες κρίσης και σύγκρουσης και αντιπαράθεσης στην Ευρώπη (Ουκρανία), στην Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ), στην Βόρεια Αφρική (Λιβύη, Νιγηρία, Σουδάν), στην Νοτιοανατολική Ασία (Κίνα, Ταϊβάν Ιαπωνία) και στην Ανατολική Ασία (Βόρειος-Νότιος Κορέα). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλες αυτές οι εστίες κρίσης και αντιπαράθεσης αποτελούν μια και μοναδική γεωπολιτική σύγκρουση με έπαθλο την κατάκτηση της Ευρασίας και του πυρήνα της που είναι η Ρωσία.

Για τις ΗΠΑ η Ευρασία είναι το κέντρο του κόσμου και αυτός που την ελέγχει, ελέγχει τον κόσμο. Οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι δεν πρέπει να αφήσουν καμία διεκδικήτρια δύναμη να κυριαρχήσει στην περιοχή και κατά συνέπεια να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία των, μια πρωτοκαθεδρία που κατέχουν μετά την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας που ήταν αποτέλεσμα της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι ΗΠΑ τα χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έχουν δώσει την μέγιστη βαρύτητα της εξωτερικής τους πολιτικής στην περιοχή της Ευρασίας. Γιατί;  Διότι η Ευρασία είναι καθοριστικής σημασίας για την παγκόσμια ισχύ, για την παγκόσμια ηγεμονία. Για να μπορέσουν οι ΗΠΑ να διατηρήσουν τον ρόλο τους ως παγκόσμια υπερδύναμη και να αποτελέσουν την μοναδική ηγεμονική δύναμη οφείλουν να ελέγχουν την πολιτική και οικονομική κατάσταση της Ευρασίας, είτε με έμμεσο, είτε με άμεσο τρόπο. Σύμφωνα με το δόγμα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ οι γεωστρατηγικοί άξονες που ελέγχουν την Ευρασία είναι στην Ευρώπη η Ουκρανία, στην Νότια Ασία-Μέση Ανατολή η Τουρκία, το Ιράν και το Αζερμπαϊτζάν (ουσιαστικά δηλαδή μια προέκταση της Τουρκίας), στην Νοτιοανατολική Ασία η Κίνα και στην Ανατολική Ασία η Νότιος Κορέα. Συμπερασματικά όλες οι εστίες κρίσης και συγκρούσεων της τελευταίας δεκαετίας τουλάχιστον, έχουν άμεση σχέση με τους γεωστρατηγικούς άξονες μέσω των οποίων οι ΗΠΑ επιθυμούν να ελέγξουν και να κυριαρχήσουν στην Ευρασία.

Η δεκαετία 2015-2025 θα είναι μια μεταβατική χρονική περίοδος και θα χαρακτηρίζεται από αστάθεια, αστάθεια στις σχέσεις μεταξύ των κρατών, αλλά και στις σχέσεις μεταξύ ομάδων εντός των κρατών (Τουρκία-Κούρδοι, Ιράκ- Συρία-Εθνοτικές ομάδες-Σιίτες-Σουνίτες). Διεθνώς θα υπάρξουν κλιματικές αλλαγές, ραγδαία αύξηση πληθυσμού, περιορισμός στην διαθεσιμότητα τροφής και νερού, αναζωπύρωση ιδεολογικών αντιθέσεων και το κυριότερο μετατόπιση του κέντρου της παγκόσμιας δύναμης από την Δύση προς την Ανατολή. Ήδη τα πρώτα σημάδια είναι ορατά από τα αποτελέσματα της κρίσης στην Ουκρανία και την αναποτελεσματικότητα των πολεμικών επεμβάσεων των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Μέση Ανατολή και την επίδειξη στρατιωτικής και οικονομικής δύναμης της Κίνας στην Νοτιοανατολική Ασία.

Η διανομή της παγκόσμιας δύναμης λοιπόν, το κέντρο της παγκόσμιας δύναμης θα μετατοπιστεί. Στο τέλος της δεκαετίας 2015-2025 το κέντρο βάρους της παγκόσμιας δύναμης θα απομακρυνθεί από τις ΗΠΑ και την ΕΕ προς την Ασία, καθώς το παγκόσμιο σύστημα μετατοπίζεται από μια μονοπολική προς μια πολυπολική διανομή. Η μετατόπιση του παγκόσμιου γεωπολιτικού συστήματος από μια μονοπολική σε πολυπολικές δυνάμεις είναι ένα σύνθετο πρόβλημα. Για μια αρκετά μακρά περίοδο στον 20ο αιώνα η παγκόσμια δύναμη ήταν συγκεντρωμένη σε δυο υπερδυνάμεις, ενώ μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οι ΗΠΑ εμφανίστηκαν στο προσκήνιο ως ο παγκόσμιος ηγεμών. Η ανόρθωση όμως της Ρωσίας, η εμφάνιση της Κίνας στο προσκήνιο και η επιρροή που ασκούν αυτές οι δυο χώρες σε Ινδία, Βραζιλία, Ιράν και άλλα μικρότερα κράτη μειώνουν την αποτελεσματικότητα των ΗΠΑ στην άσκηση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους και ξεθωριάζουν με ταχύτατους ρυθμούς την επιρροή των.

Η μετατόπιση λοιπόν του κέντρου της παγκόσμιας δύναμης σε συνδυασμό με την ραγδαία αύξηση του πληθυσμού, την έλλειψη τροφής και νερού στις πολυπληθέστερες περιοχές του πλανήτη και την κλιματική αλλαγή θα έχει ως αποτέλεσμα την αστάθεια στις διεθνείς σχέσεις, μια αστάθεια που θα συνοδεύεται από τον έντονο ανταγωνισμό μεταξύ των υπερδυνάμεων. Η ηγεμονική υπεροχή των ΗΠΑ την επόμενη δεκαετία θα ξεθωριάσει. Θα παραμείνει μεν μια διαπρεπής στρατιωτική δύναμη, αλλά σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο όλο και περισσότερο θα περιορίζεται, ενώ οι άλλες υπερδυνάμεις θα κερδίζουν σε επιρροή και εμπιστοσύνη. Η στρατηγική ισορροπία μεταξύ στρατιωτικών δυνάμεων θα αλλάξει, καθώς δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα κλείνουν ραγδαία το τεχνολογικό χάσμα με την Δύση, ενώ ταυτόχρονα  διατηρούν και αυξάνουν τις ένοπλες δυνάμεις των και παράγουν και εξάγουν υπερσύγχρονα αμυντικά-στρατιωτικά προϊόντα.

Κανένα κράτος, καμία ομάδα ανθρώπων δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της επόμενης δεκαετίας όντας σε απομόνωση, μόνο συμμαχίες ή συλλογικές ενέργειες έναντι των προκλήσεων θα έχουν επαρκή και ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Η τάση για παγκοσμιοποίηση θα εξακολουθήσει να υφίσταται, κυρίως στις παγκόσμιες τηλεπικοινωνίες και στην πληροφόρηση του διαδικτύου και στις ροές κεφαλαίων και αγαθών. Πολιτικά όμως η τάση για παγκοσμιοποίηση που εκπορεύεται από την Δύση θα αυξήσει το επίπεδο της θέλησης κρατών και ατόμων για ανεξαρτησία μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Από οικονομικής άποψης η παγκοσμιοποίηση θα δημιουργήσει σε αυτή την δεκαετία νικητές και ηττημένους, ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας. Το αποτέλεσμα θα είναι μια καθημερινή ανταγωνιστικότητα, δυναμική και ρευστή που θα οδηγήσει μετά βεβαιότητας σε πολιτικές δυνάμεις να ενστερνιστούν αποφάσεις περιορισμού της παγκοσμιοποίησης, έτσι ώστε να προστατεύσουν τους λαούς των από τις αρνητικές επιπτώσεις της.

Ο κόσμος την ερχόμενη δεκαετία δεν θα γίνει πιο ειρηνικός. Διαφωνίες για ζώνες επιρροής μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων  και οι άξονες γεωστρατηγικής των ΗΠΑ για προσπάθεια ελέγχου της Ευρασίας θα οδηγήσουν σε σοβαρές αντιπαραθέσεις, συμπεριλαμβανομένων και τοπικών πολέμων. Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να προκαλούν δια μέσου των μισθοφορικών τους στρατευμάτων ή μέσω των δορυφόρων συμμάχων τους, αλλά θα μάχονται πλέον από την πλευρά μιας σχετικά μειονεκτικής θέσης.

Οι ένοπλες συγκρούσεις την επόμενη δεκαετία θα βαίνουν αυξανόμενες ως αποτέλεσμα της μετάβασης από ένα μονοπολικό σε ένα πολυπολικό κόσμο και της απεγνωσμένης προσπάθειας των ΗΠΑ να διατηρήσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο. Ο ανταγωνισμός για τους ενεργειακούς πόρους θα αυξήσει την γεωπολιτική σημασία ορισμένων περιοχών, όπως π.χ. του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου.

Η ισλαμική τρομοκρατία, καθοδηγούμενη ή μη, θα συνεχίσει να δημιουργεί απειλές. Οι απειλές αυτές δεν θα έχουν μόνο τοπικό χαρακτήρα, αλλά θα εξαπλωθούν λόγω της λαθρομετανάστευσης σε όλη την Ευρώπη και σε ορισμένες περιοχές της Ασίας.

Η συντήρηση και η επέκταση της γεωπολιτικής επιρροής θα αποτελέσει τα επόμενα χρόνια σημαντικότατο παράγοντα θεώρησης των υπερδυνάμεων. Νέες σφαίρες επιρροής, που ήδη άρχισαν να διαμορφώνονται, θα σχηματιστούν από χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και το Ιράν. Συνεπακόλουθα περιφερειακές δυνάμεις θα δημιουργήσουν συμμαχίες σε περιφερειακό επίπεδο, συμμαχίες βασιζόμενες κυρίως στο εμπόριο και την οικονομία, σε μια προσπάθεια μεγιστοποίησης της συλλογικής ευημερίας και επιρροής. Αυτές οι τάσεις περιφεριοποίησης σε συνδυασμό με τις νέες σφαίρες επιρροής θα είναι ανταγωνιστικές στην παγκοσμιοποίηση. Οι σφαίρες επιρροής που θα δημιουργηθούν θα έχουν συνάφεια με γεωγραφική εγγύτητα, κοινές προκλήσεις ασφαλείας, οικονομικούς δεσμούς, πολιτισμικές-θρησκευτικές συγγένειες και ιδεολογικούς δεσμούς.

Το αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω θα είναι η απώλεια του ηγεμονικού ρόλου των ΗΠΑ, αφού οι αναδυόμενες μεγάλες δυνάμεις Ρωσία και Κίνα θα αυξάνουν ραγδαία την οικονομική, τεχνολογική και στρατιωτική τους ικανότητα. Η τάση των ολιγαρχικών κύκλων της Ουάσιγκτον να ενεργούν για ιδιοτελή συμφέροντα θα εξακολουθήσει να δημιουργεί τεράστιες αντιθέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και των αναδυομένων δυνάμεων και χώρες όπως η Ρωσία και Κίνα θα συνεχίσουν να αντιστέκονται σε κάθε προσπάθεια των γνωστών κύκλων της Ουάσιγκτον για παγκόσμιες ηγεμονικές τάσεις.

Εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να αναλύσουμε  την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ υπό το πρίσμα της γεωπολιτικής. Μόνο έτσι θα κατανοήσουμε το προπαγανδιστικό κύμα που εκπορεύεται από την Ουάσιγκτον τα τελευταία χρόνια, προπαγανδιστικό κύμα περί «ελευθερίας», «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «δημοκρατίας», αυτές τις προπαγανδιστικές κυνικές λέξεις με τις οποίες δικαιολογούνται πόλεμοι και στρατιωτικές επεμβάσεις που ωφελούν τελικά μόνο την παγκοσμιοποίηση. Μόνο έτσι θα αναλύσουμε την δήθεν υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς την χώρα μας, χωρίς όμως να αμφισβητείται ο ηγεμονικός περιφερειακός ρόλος της Άγκυρας στην περιοχή. Ο κινητήριος μοχλός της πολιτικής των ΗΠΑ στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα είναι η επικράτηση της στην Ευρασία (δόγμα Βόλφοβιτς και Μπρεζίνσκι). Το δόγμα Brzezinski, καθορίζει τα εξής: «Για τις ΗΠΑ το κύριο γεωπολιτικό βραβείο είναι η Ευρασία. Η Ευρασία είναι η μεγαλύτερη ήπειρος του κόσμου και παγκόσμιος γεωπολιτικός άξονας. Μια δύναμη η οποία εξουσιάζει την Ευρασία θα ελέγχει δυο από τις τρεις πλέον προηγμένες και οικονομικά παραγωγικές περιοχές. Η Ευρασία είναι η σκακιέρα στην οποία ο αγώνας για παγκόσμια κυριαρχία συνεχίζει να παίζεται». Το δόγμα Wolfowitz, μνημονεύει τα εξής: «Πρώτος στόχος μας είναι να αποτραπεί η επανεμφάνιση ενός νέου ανταγωνιστή, είτε στο έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ή αλλού, που να μας απειλήσει όπως στο παρελθόν η ΕΣΣΔ. Αυτό είναι μια κυρίαρχη εκτίμηση στο πλαίσιο της νέας στρατηγικής για την περιφερειακή μας άμυνα και απαιτεί να προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε την οποιαδήποτε εχθρική δύναμη να κυριαρχήσει σε μια περιοχή της οποίας οι πόροι, υπό ενοποιημένο έλεγχο, θα επαρκούσαν στην δημιουργία μιας παγκόσμιας δύναμης».

Η προσπάθεια επικράτησης λοιπόν στην Ευρασία είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τους επιθετικούς πολέμους των ΗΠΑ, είναι το κλειδί για να αναλύσουμε την προσπάθεια των ΗΠΑ να ηγεμονεύσουν στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο.

Η ΕΕ ως ένα προϊόν των ολιγαρχικών κύκλων της Ουάσιγκτον και των ατλαντιστών της Ευρώπης είναι το προγεφύρωμα των ΗΠΑ στην Ευρασία. Η ισοπέδωση των ευρωπαϊκών εθνών σε ένα ενιαίο κράτος αντιστοιχεί διοικητικά στην δομή πολυεθνικών ή υπερεθνικών αμερικανικών εταιριών. Οι ολιγάρχες-Σιωνιστές  της Ουάσιγκτον θέλουν μια Ευρώπη στα πρότυπα των ΗΠΑ, αλλά χωρίς πατριώτες και χωρίς εθνικιστές.

Η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια, ίσως τους επόμενους μήνες, θα αντιμετωπίσει σοβαρότατες αναταράξεις, αναταράξεις που μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και σε απώλεια εθνικού εδάφους. Η ψευδαίσθηση ότι η ένταξη στον γεωστρατηγικό  άξονα των ΗΠΑ θα δώσει λύση ή έχει δώσει λύση στο ελληνικό πρόβλημα είναι μια θανατηφόρα ψευδαίσθηση. Αυτός ο άξονας εξ άλλου ιστορικά δεν έδωσε λύσεις, έχει δώσει μόνο ταπεινωτικές ήττες τις τελευταίες δεκαετίες, γιατί να δώσει λύσεις την επόμενη δεκαετία; Έχοντας υπόψη ότι η γεωπολιτική είναι μια θεωρία χωρικών αλληλεξαρτήσεων και ιστορικής αιτιότητας που σου δίνει την ικανότητα να καταλήγεις σε συμπεράσματα ισχύος, θα πρέπει άμεσα να επανεξετάσουμε τον γεωπολιτικό μας προσανατολισμό.

Πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό που είναι ο άξονας Τουρκίας- Ισραήλ, δυο γεωπολιτικών υπό-ηγεμονικών κέντρων που εξυπηρετούν το γεωπολιτικό δόγμα και τα συμφέροντα των ΗΠΑ, δηλαδή υπηρετούν το ίδιο αφεντικό. Πρέπει να σταθούμε όρθιοι επιλέγοντας τις κατάλληλες ιδεολογικές, οικονομικές και στρατιωτικές συμμαχίες, πριν είναι πολύ αργά. Μόνο συμμαχίες με στέρεες γεωπολιτικές προσεγγίσεις, τις οποίες η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εδώ και πολλά χρόνια προσεγγίζει και που μόνο η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μπορεί να εγγυηθεί, μπορούν να έχουν επαρκή και επωφελή αποτελέσματα έναντι των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας. Όλοι μας θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι το μέλλον είναι ευρασιατικό και πολυπολικό.

Γ. Λιναρδής