Ψαρεύοντας στην λάσπη

“Θεέ μου! Πολύ μίσος έχει η τέχνη σου”
Λουκιανός

Μα είναι δυνατόν θα αναρωτηθεί κανείς; Είναι αλήθεια πως μπορεί κάποιος να ψαρεύει μέσα στην λάσπη; Υπάρχει τέτοια τεχνική; 

Κι όμως είναι αλήθεια, γίνεται αρκεί να έχεις τα απαραίτητα προσόντα. Κατ’ αρχήν πρέπει να είσαι αδίστακτος, απάνθρωπος, αμοραλιστής, να διακατέχεσαι από ιδιοτελή κίνητρα και να αγαπάς το χρήμα.

Να πιστεύεις ότι “αξία” θεωρείται οτιδήποτε βγάζει πλούτο, να μην έχεις ηθικούς φραγμούς και να είσαι πειθήνιο όργανο των παγκόσμιων εξουσιαστών. Ταυτόχρονα δε να έχεις τις κατάλληλες επαφές με ανθρώπους που ζουν μέσα στο βούρκο και γνωρίζουν από βρώμικες συμπεριφορές. Να έχεις δοσοληψίες με εκδοτικά συγκροτήματα, διεθνή οικονομικά τραστ, ανθρώπους της διαπλοκής, “Υπηρεσίες”, τρωκτικά του Δημοσίου, πολιτικάντηδες της αρπαχτής, ρουφιάνους του καθεστώτος όπως και απόβλητους της κοινωνίας. 

Έχοντας λοιπόν τα κατάλληλα εφόδια ξεκινάς το ψάρεμα στην λάσπη, περιμένοντας ότι κάποιοι θα τσιμπήσουν το δόλωμα που έχεις ρίξει.

Κι όπως ο Παρρησιάδης του Λουκιανού “Δόλωσε το αγκίστρι με σύκο και χρυσάφι, κάθισε στην άκρη του τοίχους και το έριξε κάτω στην πόλη” έτσι και ο ψαράς της λάσπης με το δικό του αγκίστρι προσπαθεί να αλιεύσει λωποδύτες, ανήθικους, ψυχασθενείς, τυχάρπαστους, εγωπαθείς, αγύρτες, ένα σωρό κατακάθια.

Αν το δόλωμα είναι καλό, και δόξα τω Θεώ “λεφτά υπάρχουν”, τότε η ψαριά θα είναι καλή γιατί θα τσιμπήσουν πολλοί. 

Κι έτσι θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει, όπως αυτός θέλει, ό,τι έχει ήδη πιάσει με το αγκίστρι του από τον βούρκο.

Εκμεταλλευόμενος τα δυστυχή αυτά υποκείμενα, θα τα σπρώξει για να εκφοβίσει, να συκοφαντήσει, να διασύρει, να ενοχοποιήσει τον στόχο, που αυτός έχει επιλέξει.

Αν πάλι αυτός ο ψαράς παριστάνει καμιά φορά και τον δημοσιογράφο, τότε αφού βγάλει την κίτρινη νιτσεράδα του και φορέσει την κίτρινη ενδυμασία του βρωμικού Τύπου, που υπηρετεί, θα προσφέρει με την πένα του μια κακόβουλη, σιχαμένη, αναίσχυντη, φαρμακόγλωσση και βλάσφημη ειδησεογραφία. 

Χρησιμοποιώντας ως δόλωμα το μπαξίσι και τον εκβιασμό, αυτός ο κομπογιανίτης δημοσιογράφος, πλημμυρισμένος από προστυχιά και κακεντρέχεια, ως αλιέας αρρωστημένων ψυχών, θα αρχίσει τα βρωμικά ρεπορτάζ του. Ρεπορτάζ που ο ίδιος ως εισαγγελέας θα κατηγορεί και θα καταδικάζει με μια χυδαιότητα όποιον του υποδεικνύουν τα αφεντικά του, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. 

Αυτό το χαμένο κορμί, μαζί με όλους τους γελοίους συνεργάτες του, που σέρνονται στην λάσπη, δεν θα διστάσει να πατήσει επί πτωμάτων για να πετύχει τον στόχο του. 

Αυτός ο αλλαζών ψαράς, που αγαπά την απάτη, ελκύεται από το ψέμα αυτός ο φριχτός ιντριγκαδόρος όπως ανέφερε ο Λουκιανός (Αναβιούντες ή Αλιεύς 26), “έγραψε φοβερές βρισιές σε ένα παχύ βιβλίο μετά από μακροχρόνια σκέψη και προπαρασκευή και βάλθηκε να κατηγορεί… άπαντες, χωρίς να το επιτρέπει κάποιο έθιμο, και ούτε να έχει πάθει το παραμικρό από εμάς, γιατί τότε ίσως η πράξη του θα ήτο δυνατόν να δικαιολογηθεί αν την έκανε εν αμύνη”.

Ίσως το κίνητρο για να γίνει κανείς μαϊμού δημοσιογράφος ή ψαράς της λάσπης να είναι η πρόσκαιρη φήμη, η δημοσιότητα, η λάμψη του χρήματος, η ανέλιξη. Ίσως πάλι αυτός να είναι κάθαρμα από κούνια και να έχει μια μαυρισμένη ψυχή ούτως ώστε να μη μπορεί να κρυφτεί πίσω από σαγηνευτικούς τίτλους, παραπλανητικές λέξεις, τρανταχτές οργανώσεις, δημοκρατικούς οργανισμούς, παίζοντάς το δίκαιος, ειρηνιστής, αμερόληπτος, προοδευτικός αυτός ο εμπαθής εκπρόσωπος της σαπίλας. 

Το να ψαρεύει, λοιπόν, κάποιος στην λάσπη δεν είναι μόνο δύσκολο, αλλά τρομακτικό και επικίνδυνο.

Ο Λουκιανός στους Νεκρικούς Διάλογους του μεταξύ Κνήμωνος και Δαμνίππου γράφει χαρακτηριστικά: “απέθανα άξαφνα… Τώρα ο Ερμολάος έχει τα υπάρχοντά μου, σα λαβράκι το οποίο μαζί με το δόλωμα εκατάπιε και το αγκίστρι… κι όχι μόνον το αγκίστρι, αλλά και σε τον ψαρά, που πραγματικά έπεσες εις τον λάκκο που έσκαψες.”, δείχνοντάς μας έτσι τι επιφυλάσσει η τύχη σε έναν υστερόβουλο και ελεεινό ψαρά.

Για αυτά, λοιπόν, τα ξεφτιλισμένα και ασεβή ανθρωπάκια, αυτούς τους θλιβερούς υποκριτές, αυτούς τους αισχρούς αρχιερείς του ψεύδους, ο Ευριπίδης (Βάκχαι) έγραφε: 

“Για στόματα αχαλίνωτα 
και για άνομη αφροσύνη
το τέλος δυστυχία”.