Άνθρωποι ή πρόβατα;

Η λαϊκή σοφία μπορεί να είναι παραγκωνισμένη με την έλευση της εποχής του διατεταγμένου ορθολογισμού. Ο λαός μπορεί να έχει μπει σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα, μετά τους ολιγάρχες του πλούτου και τους πολιτικούς. Οι πολίτες έγιναν υπήκοοι. Οι ύμνοι της ανθρώπινης ευγνωμοσύνης, βελάσματα προβάτων, και οι τραγουδιστές, από την υπόκρουση του κύκλου της ιεροπραξίας βρέθηκαν να υπαγορεύουν λήθη από καθέδρας.

Κι όμως, το απόσταγμα της ανθρώπινης εμπειρίας βρίσκεται ακόμη στους μύθους και τις παροιμίες του λαού μας. Όπως αυτές που προειδοποιούν «θρέψε λύκο τον χειμώνα να σε φάει το καλοκαίρι» ή τον μύθο του Αισώπου με τον ανήλικο σκύμνο που τον λυπήθηκε ο τσοπάνος κι όταν μεγάλωσε του έφαγε τα πρόβατα.

Τα θυμήθηκα αυτά καθώς το μνημονιακό τόξο των υπαλλήλων ξένων συμφερόντων, ετοιμάζεται να επιβάλλει την μετατροπή της ελληνικής Πατρίδας σε χάβρα του πολυπολιτισμού. Το πείραμα της Ελλάδας, η συμβολική της υποταγής ενός αμιγούς φυλετικά, πολιτιστικά, γλωσσικά και θρησκευτικά κράτους, και η επιβολή της πολυπολιτισμικής κοινωνίας δια του νόμου, αξίζουν ιδιαίτερη μελέτη. Αυτή όμως δεν είναι η κατάλληλη ώρα για μελέτη. Γιατί όταν ο νόμος ευλογεί αλλά επιτάσσει την παρανομία, τότε ο Λαός έχει καθήκον να αντισταθεί.

Προτού επομένως φθάσουμε στην ανάλυση και την μελέτη, δηλαδή στην νεκροψία του ελλαδικού πτώματος, ας επικεντρωθούμε στην δράση. Η δράση δεν είναι θέμα κομματικής γραμμής αλλά επιβίωσης. Αυτό πρέπει να το καταλάβει κάθε Έλληνας, σε κάθε χωριό και σε κάθε πόλη όπου θα κατευθύνουν τους εισβολείς. Ναι, η δράση, η αντίσταση σε παράνομους νόμους, η ανυπακοή στην μασημένη σκέψη που σερβίρουν τα ΜΜΕ παίρνει περισσότερη προσπάθεια από την κριτική. Απαιτεί περισσότερο κόπο από τις κατάρες. Όταν μάλιστα αυτές είναι ιντερνετικές, δεν απαιτείται ούτε καν η ενεργητικότητα της άρσεως των χειρών και του ανοίγματος της παλάμης, αλλά η ανθρώπινη προσπάθεια περιορίζεται στην κρούση του “like” που ισοδυναμεί με την αντιληπτικότητα ενός πιθήκου.

Άνθρωποι, λοιπόν, ή πίθηκοι, και μάλιστα σε κλουβί; Ο φιλόσοφος και πατέρας της σύγχρονης ψυχολογίας, Γουίλιαμ Τζέιμς (1842-1919) περιγράφει, αξιολογώντας την ανθρώπινη δραστηριότητα: «Η συγγραφή είναι έργο ανώτερο από το περπάτημα. Η σκέψη είναι ανώτερη από την συγγραφή. Το να αποφασίζεις είναι ανώτερο από το να σκέφτεσαι. Το να αποφασίζεις το «Όχι» είναι ανώτερο από το να αποφασίζεις το «Nαι». Ο άνθρωπος που περνά από κάθε μια από αυτές τις δραστηριότητες στην επόμενη, θα απαντήσει συνήθως πως κάθε επόμενη απαιτεί ένα μεγαλύτερο στοιχείο εσωτερικής εργασίας από τις προηγούμενες, παρότι η ποσότητα της συνολικής θερμότητας που εκλύεται ή οι θερμίδες που δαπανήθηκαν από τον οργανισμό μπορεί να είναι μικρότερες. Αισθάνεται ότι η συνολική δύναμή του ανεβαίνει, όταν περνά σε ένα ποιοτικά ανώτερο επίπεδο της ζωής».

Αυτό το ανώτερο επίπεδο της ζωής, δεν έχει να κάνει με τον πλούτο, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από την στάση των συνελλήνων μας απέναντι στις προκλητικές ενέργειες των κυβερνήσεων. Αν ίσχυε αυτό, τότε «οι τακτοποιημένοι» θα ήσαν οι πρώτοι που θα έβγαιναν στους δρόμους, θα σήκωναν τα χέρια εμπρός στην Βουλή και θα φώναζαν «σταματήστε τώρα το ξεπούλημα του ιδρώτα μας». Αντίθετα, αυτοί που ενώνουν την φωνή τους με την φωνή των εθνικιστών, της εθνικής αντίστασης και της ελευθερίας, είναι οι άνθρωποι του μόχθου, του μεροκάματου, της εργασίας. Είναι οι ελεύθερες ψυχές και τα ελεύθερα πνεύματα που δεν τα κρατούν δεμένα οι αλυσίδες του συμφέροντος και του φόβου.

Μερικές δεκαετίες πριν τον Τζέιμς, ένας άλλος φιλόσοφος, ο Θορώ (1817-1862) έγραψε την περίφημη φράση «Όλα τα καλά πράγματα είναι άγρια και ελεύθερα». Όπως η γη μας και η αγάπη των ανθρώπων μας, όπως η κατάσταση της Ελευθερίας και της φυσικής τάξης όπως η Φύση και ο Θεός προόρισαν να ζει ο Άνθρωπος.