«Πρώτη φορά Αριστερά»: Πρώτα οι τράπεζες, μετά οι πολίτες!

Η ολοένα και αυξανόμενη προσήλωση της νυν κυβέρνησης στα μνημονιακά δεδομένα φαίνεται σε αρκετές περιπτώσεις. Μια απ΄αυτές είναι και οι προτεινόμενες από την κυβέρνηση αλλαγές στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, και συγκεκριμένα την πτωχευτική διαδικασία και τις αποζημιώσεις απόλυσης.

Η πρόταση προβλέπει ότι κατά την εκποίηση της περιουσίας μιας επιχείρησης που τίθεται σε καθεστώς εκκαθάρισης, αφού αποπληρωθούν οι οφειλόμενοι μισθοί του προσωπικού και οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, οι τράπεζες ως ενυπόθηκοι πιστωτές θα λαμβάνουν το 70% του ποσού, ενώ για τις αποζημιώσεις άλλων μη ενυπόθηκων πιστωτών, όπως για παράδειγμα οι προμηθευτές, θα απομένει το υπόλοιπο 30%. Συγκεκριμένα, στις σελίδες 27-28 της ελληνικής πρότασης αναφέρεται:

«Το άρθρο 977 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, το οποίο ρυθμίζει την κατάταξη των πιστωτών, θα τροποποιηθεί. Από τις απαιτήσεις που περιλαμβάνονται στις ρυθμίσεις του άρθρου 975, εκείνες που βασίζονται στην παροχή εξαρτημένης εργασίας και οι αναλογικές ασφαλιστικές εισφορές θα εκτελούνται προνομιακά (εξαιρουμένων των αποζημιώσεων). Από το εναπομείναν ποσό, οι εμπράγματα διασφαλισμένοι (ενυπόθηκοι) πιστωτές θα εξυπηρετούνται αναλογικά με το 70%, οι δε υπόλοιποι (μη εμπράγματα ενυπόθηκοι) και οι μη προνομιούχοι από το 30%».

Έως σήμερα το Δημόσιο και μετά οι εργαζόμενοι έχουν προτεραιότητα έναντι των τραπεζών και των προμηθευτών μιας πτωχευμένης επιχείρησης στην εξόφληση τυχόν οφειλόμενων μισθών και αποζημιώσεων. Εφόσον, λοιπόν, νομοθετηθούν οι προτεινόμενες αλλαγές, τότε ουσιαστικά για τις αποζημιώσεις θα μένουν – στην καλύτερη περίπτωση- ψίχουλα, με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι που έχουν απολυθεί να μην παίρνουν και αυτά που δικαιούνται.

Αφού σημειώσουμε ότι η προηγούμενη συγκυβέρνηση προωθούσε ακόμη χειρότερες αλλαγές, με το σχετικό νομοσχέδιο όμως να μην ψηφίζεται τελικά, βλέπουμε ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση ακολουθεί αντιλαϊκές και αντεργατικές μεθόδους, οι οποίες θα ταίριαζαν «γάντι» με τα έργα και τις ημέρες της προηγούμενης συγκυβέρνησης.

Όταν, λοιπόν, φτάνουν στο σημείο να προασπίζονται τα συμφέροντα των τραπεζών, τα οποία έχουν προτεραιότητα σε σχέση με αυτά των εργαζομένων, αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε ότι (και) η νυν συγκυβέρνηση, στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί τίποτε άλλο από έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα της μνημονιακής εξάρτησης και εξυπηρέτησης των επιθυμιών των διεθνών  τοκογλύφων.