.png "English"){kind=small}
Τρίτη, 25 Νοεμβρίου 2014
Σύμφωνα με την επιστήμη της γεωπολιτικής ένα κράτος το οποίο χαρακτηρίζεται ως παγκόσμια υπερδύναμη, ως παγκόσμια ηγεμονία, είναι ένα κράτος το οποίο λειτουργικά θα πρέπει να είναι ισοδύναμο μιας υπερεθνικής παγκόσμιας αρχής.
Η παγκόσμια ηγεμονία αυτού του κράτους βασίζεται στην παραδοχή ότι η παγκόσμια τήρηση κανόνων και προδιαγραφών μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με την ιεραρχική δομή που εκπορεύεται από αυτό το κράτος και με κυρώσεις για αυτούς που δεν υπακούουν σε αυτή την ιεραρχική δομή. Η ιεραρχική αυτή δομή δεν είναι μια τυπική νομική εξουσία, αλλά μια άτυπη ιεραρχία που βασίζεται στην δύναμη. Κατ’ επέκταση η παγκόσμια ηγεμονία είναι μια κατάσταση που απορρέει από την πραγματικότητα και όχι από κάποιο κανονιστικό δίκαιο.
Οι χαρακτηριστικές ιδιότητες μιας παγκόσμιας ηγεμονικής δύναμης είναι η υπεροχή στον στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτισμικό-ιδεολογικό τομέα, καθώς και η υπεροχή στα αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Τουτέστιν η παγκόσμια υπερδύναμη θα πρέπει να είναι σε θέση να παράγει διεθνείς κανόνες και να εφαρμόζει κυρώσεις ή να απειλεί με κυρώσεις αυτούς που δεν συμμορφώνονται. Δεύτερον θα πρέπει να έχει την ικανότητα του πολιτικού ελέγχου και της επίλυσης διακρατικών προβλημάτων. Τρίτον θα πρέπει να μπορεί να παρέχει δημόσια αγαθά, όχι μόνο για το δικό της όφελος, αλλά και προς όφελος των άλλων χωρών που ηγεμονεύει.
Οι ΗΠΑ κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν μια παγκόσμια δύναμη σε ένα διπολικό κόσμο. Μετά το πέρας της διπολικής τάξης οι ΗΠΑ εξακολούθησαν να είναι μια υπερδύναμη, ενώ ο δεύτερος πόλος είχε καταρρεύσει. Η σημερινή παγκόσμια κυριαρχία τους ωστόσο είναι σχετική, επειδή πολλά κράτη επιδιώκουν πλέον την ανεξαρτησία τους από τις ηγεμονικές δομές αυτής της υπερδύναμης και πέραν αυτού έχουν κάνει την εμφάνιση τους διεθνείς οργανισμοί οι οποίοι ουδόλως επηρεάζονται από τις ΗΠΑ, όπως π.χ. η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, οι συνασπισμοί των BRICS και APEC.
Στον τομέα επίλυσης διακρατικών προβλημάτων οι ΗΠΑ δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα ως παγκόσμια ηγεμονία, αφού εδώ και πολλά έτη ενεργούν ως παγκόσμιος αστυνόμος και αυτοεκτίθενται σε περιφερειακούς πολέμους με «αυτοκρατορικό» τρόπο. Ακόμη και αν οι ΗΠΑ είχαν πραγματικό ενδιαφέρον για την παγκόσμια ειρήνη και αν ήταν πραγματικά μια καλοκάγαθη ηγεμονική υπερδύναμη, στο άμεσο μέλλον δεν θα είναι σε θέση να κατευνάσουν αντιμαχόμενες χώρες ή να περιορίσουν το διεθνές τρομοκρατικό έγκλημα. Για να το κάνουν αυτό θα χρειάζονται όλο και περισσότερο την συνδρομή άλλων διεθνών παραγόντων ή την συνδρομή ολοένα και περισσοτέρων μισθοφορικών στρατευμάτων που θα χρησιμοποιούν με ανήθικο τρόπο.
Οι εξελίξεις ιδιαίτερα από το τέλος του 20ου αιώνα και μετά μαρτυρούν ότι οι ΗΠΑ δεν είναι ένας καλοκάγαθος ηγεμόνας. Η απόρριψη του πρωτοκόλλου του Κιότο, η καταστρατήγηση του Διεθνούς Δικαίου, η επιλεκτική επιθετικότητα και οι κυρώσεις κατά φτωχών χωρών, οι οικονομικοί πόλεμοι για εξασφάλιση πρώτων υλών, οι δολοφονίες αντιπάλων, η κατασκοπευτική δραστηριότητα εναντίον συμμάχων και υποτελών χωρών αποδεικνύουν το προφανές. Η νομιμότητα της εκάστοτε κυβέρνησης των ΗΠΑ έχει καταστεί προβληματική, ειδικά επειδή τα συμφέροντα των ομάδων που ασκούν σε αυτές τις κυβερνήσεις ισχυρό και ασφυκτικό έλεγχο διέπονται από ολιγαρχικά-σιωνιστικά συμφέροντα, προκαλώντας έτσι συμμετοχικό χάσμα όσον αφορά την δημοκρατική νομιμοποίηση των όποιων αποφάσεων.
Οι ΗΠΑ χαρακτηρίζονται σήμερα από ελλιπή και ανέντιμη αποτελεσματικότητα, από στρατιωτική και πολιτική επιθετικότητα και μη νόμιμο παρεμβατισμό στο διεθνές επίπεδο. Οι ΗΠΑ ολοένα θυμίζουν μια κλασική Ολιγαρχία που προσπαθεί να μετεξελιχθεί σε Αυτοκρατορία με πρότυπο μια οικουμενιστική-σιωνιστική κοσμοθεωρία. Το σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα (Project for the New American Century, PNAC) έχει πλέον αποδειχθεί ως μια επικίνδυνη ουτοπία. Το όραμα, η επιδίωξη της Pax Americana δεν ισχύει και στα επόμενα χρόνια συνεχώς θα ξεθωριάζει, ενώ το διεθνές μίσος κατά των ΗΠΑ θα μεγιστοποιείται.
Οι ΗΠΑ έχουν εγκαταλείψει την ιδέα μιας καλοπροαίρετης παγκόσμιας ηγεμονίας, που ίσως είχαν κατά την διάρκεια της διπολικής τάξης, και έχουν παρασυρθεί από τον διεθνή Σιωνισμό σε έναν αγώνα στρατηγικής για την Νέα Παγκόσμια Τάξη. Σκοπός τους πλέον είναι να αποτρέψουν την σύμπραξη των υποτελών τους κρατών («divide et impera»), ώστε να διατηρηθεί η εξάρτηση αυτών σε θέματα οικονομίας και ασφάλειας, ήτοι να είναι υπάκουα και υποτελή (βλ. σημερινή Ελλάδα). Η στρατηγική της μονοπολικής τους ισχύος έχει αποτύχει, κάτι που γίνεται πλέον ορατό και από τους μη επαΐοντες.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οι ΗΠΑ σπατάλησαν τις πιθανότητες τους για παγκόσμια ηγεμονία. Η ζημιά που έπαθαν, καθοδηγούμενες από τον διεθνή Σιωνισμό, στον στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτικό τομέα είναι τόσο μεγάλη, ώστε είναι πολύ απίθανη η επανάκτηση της υπεροχής τους στο νέο παγκόσμιο περιβάλλον με αναδυόμενες υπερδυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα.
