Ιράν εναντίον Ισλαμικού κράτους άνευ σύμπραξης των αναξιόπιστων ΗΠΑ

Σάββατο, 15 Νοεμβρίου 2014

Το Χαλιφάτο του Ισλαμικού Κράτους δημιούργησε έναν τεράστιο μισθοφορικό στρατό που εκπαιδεύτηκε και χρηματοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ με την υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, της Ιορδανίας και της Τουρκίας. Ουδείς πλέον αμφισβητεί αυτό το γεγονός. Ο αρχικός στόχος αυτού του μισθοφορικού στρατού των κανιβάλων ισλαμιστών ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Άσσαντ στην Συρία. Ο στόχος αυτός παραμένει σε ισχύ, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται και άλλα μέτωπα που σκοπό έχουν την διάλυση του Ιράκ και την εξ αυτών απορρέουσα υπονόμευση, απομόνωση και καταστροφή του Ιράν. Γεωπολιτικά όλα αυτά μεταφράζονται στην προσπάθεια των Αμερικανοσιωνιστών να χειραγωγήσουν την ανατέλλουσα ηγεμονία της Ρωσίας στην Ευρασία.

Οι στόχοι του Ισλαμικού Κράτους στην Μέση Ανατολή συμπίπτουν με αυτούς της Ουάσιγκτον. Οι μισθοφόροι του Χαλιφάτου αποτελούν το απόλυτο προωθητικό γέμισμα στο γεωστρατηγικό όπλο της Ουάσιγκτον  για την εκτεταμένη παρέμβαση τους στην Μέση Ανατολή και την απροκάλυπτη προσπάθεια ανατροπής και διάλυσης της Συρίας και του Ιράκ, που θα έχει ως αποτέλεσμα πιθανώς και την δημιουργία του Μεγάλου Κουρδιστάν ως συμμάχου του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Το Ιράν εξυπακούεται ότι γνωρίζει τους ανωτέρω σχεδιασμούς των Αμερικανοσιωνιστών. Τι πράττει όμως για να αντισταθεί σε τοπικό επίπεδο; Μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες του Ισλαμικού Κράτους το πρόσφατο καλοκαίρι στο βόρειο Ιράκ πολλοί αναλυτές και παρατηρητές εξέφρασαν την άποψη ότι οι ΗΠΑ θα επιζητούσαν την στήριξη του Ιράν κατά της τρομοκρατικής απειλής με το σκεπτικό ότι η Τεχεράνη έχει τεράστια επιρροή στην Βαγδάτη και βοηθούσε τα τελευταία χρόνια τον Άσσαντ στο πόλεμο  εναντίον αυτών των τρομοκρατών του Χαλιφάτου και των προκατόχων τους Αλ Νούσρα στην Συρία. Οι ΗΠΑ όμως δεν ζήτησαν την βοήθεια του Ιράν, που θα ήταν σίγουρα καταλυτική, αλλά τουναντίον συμμάχησαν με άλλα κράτη όπως Γαλλία, Γερμανία, Αυστραλία κ.α. (τους γνωστούς δηλαδή «πρόθυμους» συμμάχους), κράτη τα οποία παρεμπιπτόντως διάκεινται εχθρικά προς το καθεστώς της Τεχεράνης. Ο λόγος αυτής της μη πρόσκλησης του Ιράν να συμμετάσχει στην συμμαχία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους είναι σαφής. Τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ιράν στην περιοχή αποκλίνουν παρασάγγας. Η Ουάσιγκτον είναι σύμμαχος του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας και των εμιράτων του Αραβικού Κόλπου και η πολιτικής της έχει ως στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας μέσω της καταστροφής του Ιράν.

Από την άλλη πλευρά η Τεχεράνη είναι ενσωματωμένη σε μια συμμαχία με την Συρία, την Χεζμπολάχ και την Χαμάς, ενώ υποστηρίζει και υποστηρίζεται στρατηγικά από την Ρωσία, έχει δηλαδή ως συμμάχους φορείς που είναι εχθρικά διακείμενοι προς τις ΗΠΑ. Άρα πρακτικά η οποιαδήποτε σύμπραξη, συμμαχία Ιράν-ΗΠΑ έστω με φόντο την καταπολέμηση της ισλαμικής σουνιτικής τρομοκρατίας δεν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει.

Σε μια συνέντευξη του στις 15 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος του Ιράν Χαμενέϊ δήλωσε τα εξής: «Η Τεχεράνη δεν εμπιστεύεται τις προθέσεις της Ουάσιγκτον. Η πολιτική της και οι σύμμαχοι της στην Μέση Ανατολή οδήγησαν το Ισλαμικό Κράτος να αποκτήσει επιρροή στην περιοχή. Η Τουρκία επέτρεψε την εισροή αυτών στην Συρία, ενώ η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ τους χρηματοδότησαν και οι ΗΠΑ τορπίλισαν οποιαδήποτε προσπάθεια συνεννόησης με τον Άσσαντ». Η ιρανική δυσπιστία ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο συνασπισμός των ΗΠΑ κατά του Ισλαμικού Κράτους συνεχίζει να εξοπλίζει τους τρομοκράτες που δρουν κατά του Άσσαντ. Ως εκ τούτου η καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους από τις ΗΠΑ θεωρείται μια περαιτέρω προσπάθεια αποσταθεροποίησης της Συρίας.

Ως αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω η Τεχεράνη ασχολήθηκε τελείως ανεξάρτητα με την εξολόθρευση των τρομοκρατών, σε συντονισμό όμως με τις ιρακινές, κουρδικές (Πεσμεργκά) και συριακές δυνάμεις. Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς και Γερμανούς, το Ιράν ήταν η πρώτη χώρα που βοήθησε τους Κούρδους του Ιράκ με όπλα και πυρομαχικά στον αγώνα τους κατά των κανιβάλων ισλαμιστών. Εκτός από όπλα και πυρομαχικά το Ιράν έστειλε επίλεκτες μονάδες του στρατού να πολεμήσουν στο πλευρό των ιρακινών στρατιωτών στις συνοριακές περιοχές των δυο χωρών.

Το Ιράν στην προκειμένη περίπτωση ακολουθεί τριπλή τακτική. Πρώτον προσπαθεί όσο το δυνατόν να μείνει στο παρασκήνιο και δεν θέλει να επιστήσει την προσοχή των τρομοκρατών εναντίον του. Δεύτερον προσπαθεί να αυξήσει και να ενισχύσει την επιρροή του στην ιρακινή και την αυτόνομη κουρδική κυβέρνηση του βορείου Ιράκ. Τρίτον δεν θέλει να εμπλακεί σε έναν σεκταριστικό πόλεμο αιρέσεων σιιτών-σουνιτών-σαλαφιστών-βαχαμπιστών, κάτι που δεν θα ήταν προς το συμφέρον του διότι θα αναζωπύρωνε σεκταριστικές διαμάχες στην ίδια την χώρα με αποτέλεσμα αποσταθεροποίηση του καθεστώτος.

Οι ΗΠΑ  τις τελευταίες εβδομάδες προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκηρύξουν την ευθύνη για την δημιουργία και την διαιώνιση του Ισλαμικού Κράτους, με μια εκστρατεία ενορχηστρωμένης προπαγάνδας στα σιωνιστικά ΜΜΕ περί δήθεν αποτελεσματικών βομβαρδισμών θέσεων των τρομοκρατών, ενώ η πραγματική καταπολέμηση αυτών των ισλαμιστών κανιβάλων πραγματοποιείται από τις κυβερνητικές δυνάμεις της Συρίας και του Ιράκ με την βοήθεια του Ιράν. Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν προφανώς να προστατεύσουν το Ισλαμικό Κράτος για όσο το δυνατόν περισσότερο διάστημα, έως ότου δηλαδή καταφέρουν με τους βομβαρδισμούς τους να καταστρέψουν τελείως τις υποδομές της Συρίας και του Ιράκ.

Παρ’ όλα αυτά η Ουάσιγκτον έχει αποτύχει ήδη σε έναν από τους στόχους της, που ήταν να αποκλείσει από την καταπολέμηση της απειλής της ισλαμικής τρομοκρατίας την Συρία, το Ιράκ και το Ιράν. Οι ένοπλες δυνάμεις αυτών των χωρών τελικά θα καταφέρουν να εξουδετερώσουν το Ισλαμικό Κράτος και η προσπάθεια των ΗΠΑ να διαλύσουν την Συρία και το Ιράκ με τον μισθοφορικό τους στρατό δεν φαίνεται να ευδοκιμεί, ενώ πιθανότατα το αιματηρό εξάμβλωμα του Χαλιφάτου του Ισλαμικού Κράτους θα εξαφανιστεί από την γεωπολιτική εργαλειοθήκη των Αμερικανοσιωνιστών στην Μέση Ανατολή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διαθέτουν buck up τρομοκρατικές οργανώσεις (όπως π.χ. την τρομοκρατική ομάδα Χορασάν) και χωρίς αυτό να αποκλείει την εμφάνιση του στην Ευρώπη.