Η Ευρώπη διασπάται από αυτούς που σχεδίασαν την ένωσή της...

...Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η ανατομία της Ευρώπης είχε αλλάξει. Ο ρυθμός της οικονομικής ζωής έπρεπε να προσαρμοστεί σε αυτόν του καπιταλισμού. Οι σύμμαχοι, νικητές του πολέμου, ήταν οι κύριοι εκφραστές του μετασχηματισμού ενός καθαρά οικονομικού προγράμματος – του καπιταλισμού- σε πολιτικό εκφραστή της καθημερινότητας. Άλλωστε αυτός ήταν ο μόνος τρόπος εδραίωσης του καπιταλισμού.

            Ακολουθώντας αυτό το δρόμο, δαιμονοποιήθηκαν κάθε λογής ιδεολογίες και πολιτιστικά ρεύματα που δεν είχαν σαν βασικό συστατικό το χρήμα, την παραγωγή ή καλύτερα με οικονομικούς όρους, την «ανάπτυξη». Αναλογικά όμως, πώς θα είχε επιτευχθεί εκείνη την εποχή η «ανάπτυξη» όταν υπήρχαν φωνές που αποσχίζονταν από την υποδούλωση του χρήματος; Ασφαλώς με την ισοπέδωσή τους, η οποία θα ερχόταν με το παντοδύναμο άρμα της παγκοσμιοποίησης, της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης.

            Δυστυχώς η ίδια η Ευρώπη διέλυσε την παραγωγή πολιτισμού και κουλτούρας και στράφηκε στην παραγωγή υλικών και διακίνηση χρήματος και μιζέριας. Σαν κοιτίδα του καπιταλισμού, έρμαιο του σπλάχνου της – των Η.Π.Α.- δεν μπορούσε πια να αντιδράσει στην επιβολή της νέας τάξης, μπερδεύοντας την κουλτούρα και τον πολιτισμό με την τεχνικοοικονομική και τεχνολογική πρόοδο.

            Στη σημερινή εποχή, οι επικεφαλείς των ευρωπαϊκών εθνών δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ηγέτες. Αυτός ο τίτλος παραπέμπει σε πολιτικά πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν ένα μαχητικό ρεύμα ανατροπής, το οποίο εκφράζεται από το συντριπτικό σύνολο του έθνους που εκπροσωπούν και αν μη τι άλλο, οδηγούν το έθνος τους σε κατακόρυφη πρόοδο, θυσιάζοντας την προσωπική τους γαλήνη, ευτυχία και ευημερία. Αντιθέτως οι ευρωπαίοι αρχηγίσκοι μπορούν να χαρακτηριστούν οικονομικοί ηγέτες καθώς εκπροσωπούν άξια τα οικονομικά συμφέροντα, των από αυτούς δημιουργημένων οικονομικών μεγιστάνων, όντας πιστοί στις αρχές του καπιταλισμού που καταπατά κάθε τι εθνικό.

            Οι οικονομικοί ηγέτες των θλιβερών ευρωπαϊκών κρατών που δημιουργήθηκαν μετά την τελική φάση της ολέθριας καπιταλιστικής – διεθνιστικής – σιωνιστικής συνομωσίας την περίοδο μετά το τέλος του Β΄ΠΠ, υπηρέτησαν με αξιοζήλευτο ζήλο την ιδέα της παγκοσμιοποίησης δημιουργώντας τα απαραίτητα μέσα για τον ευαγγελισμό της. Μετέτρεψαν τους λαούς της Ευρώπης σε άμορφες μάζες από ανθρώπους – πολίτες του κόσμου με χαμένη εθνική ταυτότητα, πιόνια στη σκακιέρα των παγκόσμιων εξουσιαστών που ζουν σε μια κοινωνία από ομογενοποιημένους καταναλωτές. Εφηύραν την επιχείρηση εθνοκτονία για το Ελληνικό Γένος. Χτύπησαν την ύπαρξη των εθνικών διαφορών σε κάτι που τις εκφράζει καθημερινά, στο μέσο ανάπτυξης της κάθε εθνικής οικονομίας και μαζικό εκφραστή της, το εθνικό νόμισμα.

            Αν κάποιος πίστευε ότι υπήρχε έστω και μια πιθανότητα να ενωθεί η Ευρώπη μετά από τέτοιο παρασκήνιο, αυτή η πιθανότητα θα εξαφανιζόταν με τη δημιουργία του σύγχρονου Δούρειου Ίππου, του νομίσματος του ευρώ. Το ενιαίο νόμισμα υπηρετεί το ρόλο της ένωσης της Ευρώπης υπό την έννοια της ισοπεδωτικής ολοκληρωτικής υποδούλωσης των ανίσχυρων οικονομικά κρατών. Καταπατά κάθε έννοια εθνικής διάκρισης η οποία παράγει πολιτισμό, κουλτούρα, πνευματικότητα και διαφορετικότητα. Επιδιώκει τον ολοκληρωτισμό που επιτυγχάνεται μέσα από τη μονομορφωποίηση.

            Η σημερινή Ευρώπη, η Ευρώπη του καπιταλισμού απέχει κατά πολύ από την Ευρώπη που ονειρευόμαστε: Μια Ευρώπη των Εθνικών πρωτοβουλιών και της ευρείας εμπορικής συνεννόησης. Μια Ευρώπη που διαφυλάττει και προστατεύει το επί μέρους Εθνικό σύνταγμα του κάθε κράτους – έθνους. Μια Ευρώπη που υπερασπίζεται τα σύνορά της, προασπίζει την εθνική πληθυσμιακή γεωγραφική κατανομή, λειτουργεί με γνώμονα την ανθρώπινη ζωή και ευμάρεια και όχι το κυνηγητό του χρήματος. Μια Ευρώπη που θα επαναπροσδιοριστεί με το όραμα του Ευρωσκεπτικισμού. Αναρωτηθείτε… Μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την κατάρρευση του καπιταλισμού;

Πρωτεσίλαος