.png "English"){kind=small}
Η Γεωργία (2003) και η Ουκρανία (2004, 2013) είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα «παρδαλών επαναστάσεων». Ως παρδαλές επαναστάσεις ορίζονται οι μειοψηφικές λαϊκές εξεγέρσεις που καθοδηγούνται από ΜΚΟ, μυστικές υπηρεσίες και σιωνιστικά ΜΜΕ και έχουν ως σκοπό την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας με την ταυτόχρονη απομάκρυνση μιας νόμιμης κυβέρνησης. Η νέα πραξικοπηματική κυβέρνηση αποτελείται από έμπιστους υπαλλήλους του σιωνιστικού κατεστημένου της Ουάσιγκτον και εξυπηρετεί τα σχέδια της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Μετά το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το διπολικό σύστημα ΗΠΑ-ΕΣΣΔ προσπάθησε συστηματικά να αποφύγει μια στρατιωτική σύγκρουση, εφαρμόζοντας πιστά τις συμφωνίες περί ζωνών επιρροής (Γιάλτα). Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης οι ΗΠΑ εφαρμόζοντας το δόγμα Brzezinski αποφάσισαν την διεύρυνση-επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Μεταξύ των στόχων της επέκτασης ήταν και είναι η Γεωργία και η Ουκρανία.
Στην Νότια Οσσετία τον Αύγουστο του 2008 για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο του Αφγανιστάν Ρώσοι στρατιώτες και άμαχοι έχασαν την ζωή τους στο πεδίο της μάχης με την συμβολή-συμμετοχή των ΗΠΑ. Η αμερικανική εμπλοκή σε αυτή την περίσταση ήταν προφανής. Σε αντίθεση με το Αφγανιστάν, όπου Ρώσοι (Σοβιετικοί) στρατιώτες πολεμούσαν με τους ρακένδυτους Μουτζαχεντίν που είχαν εξοπλίσει οι ΗΠΑ, στην Νότια Οσσετία οι στρατιώτες της Γεωργίας πολεμούσαν με αμερικανικές στολές τελευταίας ραφής που μόλις είχαν εισαχθεί και στον αμερικανικό στρατό. Στην ουσία ο πόλεμος στην Νότια Οσσετία μεταξύ Γεωργιανών και Ρώσων ήταν ένας πόλεμος δια «αντιπροσώπων». Ο στρατός της Γεωργίας υπό τις εντολές του πρωθυπουργού Μιχάηλ Σαακασβίλι, που είχε αναλάβει την εξουσία μετά την παρδαλή επανάσταση του 2003, πολεμώντας ως αντιπρόσωπος των ΗΠΑ και για τα συμφέροντα των Σιωνιστών τελικά έχασε όλες τις μάχες και αναγκάστηκε να παραδώσει την Νότιο Οσσετία.
Ο τότε πρόεδρος της Γεωργίας Σαακασβίλι, ο οποίος ως θεματοφύλακας-αντιπρόσωπος της Ουάσιγκτον αποφάσισε την στρατιωτική εμπλοκή εναντίον της Ρωσίας στην Νότια Οσσετία, είχε έναν επιστήθιο φίλο και υποστηρικτή, τον τότε πρόεδρο της Ουκρανίας Βίκτορ Γιουστσένκο ο οποίος επίσης ήταν καρπός μιας παρδαλής επανάστασης, αυτής του 2004. Ο Γιουστσένκο μεταξύ των ετών 2004-2008 προμηθεύει την Γεωργία με άρματα μάχης, μαχητικά ελικόπτερα, πυροβόλα και πυρομαχικά ρωσικής τεχνολογίας από τα αποθέματα του ουκρανικού στρατού. Λίγες εβδομάδες μάλιστα πριν ξεκινήσει η επίθεση των Γεωργιανών στην Νότια Οσσετία ο Γιουστσένκο είχε απογυμνώσει μονάδες του ουκρανικού στρατού από τον οπλισμό τους για να βοηθήσει το εγχείρημα των Αμερικανοσιωνιστών στην Οσσετία. Χαρακτηριστικό είναι ότι έστειλε στην Γεωργία σχεδόν όλα τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα BUK-M1 του ουκρανικού οπλοστασίου. Ο Γιουστσένκο πούλησε αυτά τα οπλικά συστήματα στο 1/7 της πραγματικής τους αξίας, κάτι που αποκαλύφθηκε από κοινοβουλευτική έρευνα λίγο πριν οι πραξικοπηματίες Γιατσενούκ και Ποροσένκο της παρδαλής επανάστασης της πλατείας Μαϊντάν (2013) αναλάβουν την εξουσία στο Κίεβο.
Η ανεξαρτησία που απέκτησαν οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 ήταν μια σαφής και μεγάλη νίκη για τις ΗΠΑ. Οι πρώην σοβιετικοί ηγέτες που ανέλαβαν την εξουσία σε αυτές τις ανεξάρτητες πλέον χώρες δεν ήταν όμως όλοι εντολοδόχοι της Ουάσιγκτον. Ως παράδειγμα αναφέρουμε ότι ούτε ο Σεβαρνάντζε (Γεωργία), ούτε και ο Κούτσμα (Ουκρανία) είχαν την πρόθεση να επιτεθούν ή να αποσταθεροποιήσουν με ενέργειες τους την Ρωσία. Το έκανε όμως ο Σαακασβίλι που ανέλαβε την εξουσία κατόπιν μιας παρδαλής επανάστασης και το έκαναν οι πραξικοπηματίες του Κιέβου Γιατσενούκ και Ποροσένκο που ανέλαβαν την εξουσία μετά την παρδαλή επανάσταση της πλατείας Μαϊντάν.
Οι «παρδαλές επαναστάσεις» τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει βασικό εργαλείο της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, έχουν γίνει εργαλείο πολέμου στο οπλοστάσιο των Σιωνιστών της Ουάσιγκτον. Στις παρδαλές επαναστάσεις όπως προαναφέραμε ρόλο κλειδί παίζουν οι ΜΚΟ, τα σιωνιστικά ΜΜΕ, οι μυστικές υπηρεσίες με τους μισθοφόρους τους από ιδιωτικές εταιρίες τύπου Academi-Blackwater. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα παύσουν ή έπαυσαν να αναμιγνύονται ευθέως με στρατιωτικές επεμβάσεις σε περιοχές που κρίνουν ότι κινδυνεύουν τα συμφέροντα τους. Μέρος όμως της στρατηγικής και των μεθόδων τους είναι ο έμμεσος και ύπουλος τρόπος επιρροής δια μέσου των παρδαλών εξεγέρσεων.
Προφανώς η Ουάσιγκτον και οι Σιωνιστές εντολείς της έχουν μελετήσει την «Τέχνη του Πολέμου» του Κινέζου Σουν Τζου, ο οποίος συνιστά: «Η ύψιστη τέχνη του πολέμου είναι να διασπάς την αντίσταση του εχθρού χωρίς πόλεμο». Το αποτέλεσμα είναι ένα μίγμα από παρδαλές επαναστάσεις και χρησιμοποίησης μισθοφόρων (ιδιωτικές εταιρίες, ισλαμοσυμμορίτες), με την άμεση επέμβαση των αμερικανών στρατιωτών να αποφεύγεται όσο οι πόλεμοι δια αντιπροσώπων οδηγούν στο ποθητό αποτέλεσμα. Εφόσον η άμεση ανάμιξη τακτικού αμερικανικού στρατού αποφεύγεται δεν υπάρχει και ο κίνδυνος απ΄ ευθείας σύγκρουσης των ΗΠΑ με την Ρωσία, την Κίνα ή το Ιράν, παρόλο που όλοι αυτοί οι πόλεμοι δια αντιπροσώπων έχουν τον κοινό στόχο να μειώσουν την επιρροή αυτών των τριών χωρών στην Ευρώπη, την Ασία και Μέση Ανατολή.
Το σχέδιο του Brzezinski, το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, είναι η αποσταθεροποίηση και η διάσπαση των προαναφερομένων χωρών. Για την εκτέλεση αυτού του σχεδίου οι ΗΠΑ είναι ευέλικτες και δεν παραιτούνται αν συναντήσουν δυσκολίες, όπως συμβαίνει με την Ουκρανία, την Συρία και το Ιράκ και όπως θα συμβεί στο άμεσο μέλλον στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Προχωρούν πάντα στο «Plan B» που είναι η διασπορά χάους σε γειτονικά κράτη της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν. Να υπενθυμίσουμε ότι τα τρία αυτά κράτη θεωρούνται σημαντικότατοι γεωστρατηγικοί άξονες για την επιβίωση της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας των Σιωνιστών της Ουάσιγκτον. Στην περίπτωση του Plan B δημιουργούν άκρως αποσταθεροποιητικές «μαύρες τρύπες», οι οποίες παράγουν τεράστια προβλήματα στην Μόσχα, στο Πεκίνο και την Τεχεράνη, ανεξαρτήτως εάν αυτοί οι τρεις μπορούν να επέμβουν στρατιωτικά για να λύσουν το πρόβλημα ή όχι. Η στρατηγική αποσταθεροποίησης όσο το δυνατόν περισσοτέρων κρατών στην ευρασιατική ήπειρο δια μέσου ενός κύματος εθνοτικών, θρησκευτικών και πολιτικών συγκρούσεων στοχεύει σαφέστατα στην διάλυση της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν και την κυριαρχία στην Ευρασία.
Εν κατακλείδι. Οι παρδαλές επαναστάσεις εξυπηρετούν την πρόκληση πραξικοπημάτων που φέρνουν στην εξουσία φιλοαμερικανικές-φιλοδυτικές κυβερνήσεις. Προς τούτο χρησιμοποιούνται κοινωνικά δίκτυα-ιστοσελίδες και ΜΚΟ για να διεισδύσουν στην κοινωνία, να την επηρεάσουν προς όφελος της λεγόμενης Δύσης και να επιφέρουν την πτώση μιας μη αρεστής κυβέρνησης. Επειδή οι δυσαρεστημένες κοινωνίες έχουν την τάση της εύκολης χειραγώγησης, δημιουργείται η εντύπωση ότι οι λαϊκές μάζες διαμαρτύρονται εναντίον μια τυραννικής και παράνομης κυβέρνησης. Σε αυτό το σημείο υπεισέρχονται τα σιωνιστικά ΜΜΕ, τα οποία με την πλαστή ειδησεογραφία και τις ψευδεπίγραφες αναλύσεις τους σπιλώνουν και κακολογούν τις νόμιμες κυβερνήσεις ως καταστολείς των «δημοκρατικών δικαιωμάτων».
Η στρατηγική των «παρδαλών επαναστάσεων» ως νέα μέθοδος πολέμου είναι εξαιρετικά επιτυχής, αφού φέρνει τις νόμιμες κυβερνήσεις σε κατάσταση αμυντικής τακτικής και μπροστά σε άλυτα προβλήματα, εφόσον δεν τίθεται θέμα χρήσης στρατιωτικής ή αστυνομικής καταστολής. Οι «παρδαλές επαναστάσεις» αντικατέστησαν τα παλαιότερα πραξικοπήματα της CIA και έχουν γίνει πλέον η προτιμώμενη μέθοδος των Αμερικανοσιωνιστών για την απομάκρυνση από την εξουσία μη αρεστών κυβερνήσεων.
