Julius Evola: Η παρακμή του ηρωισμού

Ο πόλεμος και οι εξοπλισμοί στον κόσμο της Δύσης εγείρουν για άλλη μια φορά θέματα εγγυήσεων. Η έντονη προπαγάνδα έχοντας ύφος σταυροφορίας και χρησιμοποιώντας όλες τις δοκιμασμένες της τεχνικές και μεθόδους είναι ήδη παρούσα. Σήμερα δεν μπορούμε να διερευνήσουμε σε βάθος συγκεκριμένα ερωτήματα που αφορούν τα ειδικά ενδιαφέροντα μας, αλλά να υπαινιχθούμε κάτι πιο γενικό, μία από τις πιο εσωτερικές αντιφάσεις της έννοιας του πολέμου, που υπονομεύει τα θεμέλια του λεγόμενου «Δυτικού κόσμου».

Το τεχνικό λάθος της σκέψης ενός «ενδεχόμενου πολέμου» κυρίως όσον αφορά τα όπλα και τους εξοπλισμούς, τις ειδικές τεχνολογίες και τον βιομηχανικό εξοπλισμό και άλλα παρόμοια, όπως και την αξιολόγηση του ανθρώπου - σύμφωνα με την ωμή πλέον και διαδεδομένη εικόνα στη στρατιωτική λογοτεχνία - απλά σαν «ανθρώπινο αναλώσιμο», έχει επικριθεί ευρέως. Η ποιότητα και το πνεύμα των ανδρών, στους οποίους δίνονται τα όπλα, τα μέσα της επίθεσης και της καταστροφής αντιπροσώπευαν, εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν και θα αντιπροσωπεύουν πάντα το βασικό στοιχείο του «ενδεχόμενου πολέμου». Καμία κινητοποίηση δεν θα είναι ποτέ «καθολική» αν το πνεύμα και ο ρόλος των ανθρώπων που θα δοκιμαστούν σε αυτά που χρειάζεται δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί.

Πώς είναι τα πράγματα στο θέμα αυτό για τον κόσμο των «δημοκρατιών»; Τώρα θέλουν, για τρίτη φορά αυτόν τον αιώνα, να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε πόλεμο, στο όνομα του «πολέμου ενάντια στον πόλεμο». Αυτό απαιτεί από τους ανθρώπους να καταπολεμήσουν την ίδια στιγμή αυτό για το οποίο επικρίνεται ο πόλεμος. Απαιτεί ήρωες, ενώ διακηρύσσει τον πασιφισμό ως το ύψιστο ιδανικό. Απαιτεί πολεμιστές, ενώ έχει κάνει την έννοια του «πολεμιστή» συνώνυμο του εισβολέα και του εγκληματία, έχοντας παράλληλα μειώσει την ηθική βάση του «δίκαιου πολέμου» με εκείνη μίας μεγάλης κλίμακας αστυνομική επιχείρηση, και την σημασία του πνεύματος του αγώνα με αυτή που κάποιος απλά υπερασπίζεται τον εαυτό του ως έσχατη λύση.

Το ιδανικό της αστικής τάξης

Ας εξετάσουμε αυτό το πρόβλημα πιο προσεκτικά. Βάσει ποιάς αιτίας θα πρέπει ο άνθρωπος του «Δυτικού συνασπισμού» να πάει στον πόλεμο και να αντιμετωπίσει τον θάνατο; Είναι προφανώς παράλογο κάτι τέτοιο να απαντηθεί στο όνομα του αστικού ιδανικού, στην προσεκτικά διατηρηθείσα «ασφάλεια» της ύπαρξης που απεχθάνεται τον κίνδυνο, και η οποία υπόσχεται ότι η μέγιστη άνεση του ανθρώπινου ζώου θα πρέπει να είναι εύκολα προσβάσιμη σε όλους. Λίγοι θα είναι αρκετά παραπλανημένοι ώστε να φανταστούν ότι θυσιάζοντας τους εαυτούς τους, μπορούν να διασφαλίσουν όλα αυτά για τις μελλοντικές γενιές. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να αναγκάσουν άλλους να πάνε και να πολεμήσουν αντί για αυτούς, προσφέροντας ως κίνητρα όμορφα λόγια για τον ανθρωπισμό, την δόξα και τον πατριωτισμό. Εκτός αυτού, για το μόνο πράγμα για το οποίο θα πάλευε κάποιος σε έναν τέτοιο κόσμο είναι το δικό του «δέρμα» .

Η έννοια του «δέρματος» εδώ είναι ίδια με την αίσθηση που δίνει ο Curzio Malaparte στην μεταπολεμική νουβέλα του για τους αγώνες της ζωής στην Ιταλία υπό την κατοχή των Συμμάχων, με τίτλο «The Skin»: «Ασφαλώς, μόνο το δέρμα είναι αναμφισβήτητο και απτό. Κανένας πλέον δεν παλεύει για την τιμή, την ελευθερία, την δικαιοσύνη. Παλεύει για αυτό το αηδιαστικό δέρμα. Δεν μπορείτε καν να φαντασθείτε για τί είναι ικανός ο άνθρωπος, για τί ηρωισμούς και ατιμίες προκειμένου να σώσει το δέρμα του».

Εάν κάποιος θέλει μια δήλωση πίστεως από τον δημοκρατικό κόσμο πέρα από όλα τα προσχήματα του, αυτή εμπεριέχεται σε αυτές τις λέξεις, οι οποίες εκφράζουν το μοναδικό του δόγμα, αφήνοντας κατά μέρος την απλή πολυλογία και τα ψέματα, με τα οποία μπορεί να εξοπλίσει πνευματικά τον στρατό του. Αυτό σημαίνει να σπεύσει κάποιος στην σταυροφορία ενάντια στην Κομμουνιστική απειλή μονάχα εξαιτίας της φυσικής τρομοκρατίας, του φόβου για το δικό του δέρμα, για το τρομακτικό και αμφιταλαντευόμενο ιδανικό του αστικού κομφορμισμού και φιλισταιισμού, της αστικής ασφάλειας, του «πολιτισμού» του εξημερωμένου και τυποποιημένο ανθρώπινου ζώου, το οποίο τρώει και συνουσιάζεται, και του οποίου τα όρια διανοητικής αντίληψης φτάνουν μέχρι την ανάγνωση περιοδικών, το Χόλυγουντ και τα αθλητικά στάδια.

Έτσι, όσοι κατ’ ουσίαν στερούνται ηρωισμού θα επιδιώξουν την αφύπνιση πολεμιστών για την «άμυνα της Δύσης» ποντάροντας επάνω στο σύμπλεγμα του άγχους. Από την στιγμή που έχουν διαφθείρει βαθέως την γνήσια Δυτική ψυχή και επιπλέον απαξιώσει, υποτιμήσει και εξευτελίσει, πρώτον, την πραγματική βάση του κράτους, την ιεραρχία και την ανδρική αλληλεγγύη, και δεύτερον, την έννοια του πολέμου και της μάχης, θα πρέπει τώρα να αποτελέσουν οι ίδιοι το «καλό χαρτί» μιας αντιμπολσεβίκικης σταυροφορίας.