.png "English"){kind=small}
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι Τούρκοι αμφισβητούν την γενοκτονία των Αρμενίων και παρουσιάζουν σε κάθε ευκαιρία τους μουσουλμάνους της Θράκης που τους αναγορεύουν όλους σε «Τούρκους», ακόμη και τους Πομάκους, ως θύματα της ελληνικής «καταπιεστικής» πολιτικής. Συχνά επίσημοι εκπρόσωποι του τουρκικού κράτους όπως ο πρόξενος της Τουρκίας στην Κομοτηνή Αλί Ριζά Ακιντζί, αλλά και υψηλόβαθμοι επισκέπτες του τουρκικού κράτους στα χωριά της μουσουλμανικής μειονότητας στην βόρεια Ελλάδα αναφέρονται στις ελευθερίες που απολαμβάνουν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και στην ευγνωμοσύνη που θα πρέπει να αισθάνονται για το τουρκικό κράτος, αντιπαραθέτοντας την καταπιεστική κατάσταση υπό την οποία δήθεν διαβιούν οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.
Θα μπορούσαμε ως απάντηση στις κατάπτυστες αυτές δηλώσεις των Τούρκων επισήμων να αναφερθούμε στους 180.000 Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και αυτά που υπέστησαν τον Σεπτέμβριο του 1955, ήτοι δολοφονίες, βιασμούς και καταστροφή των περιουσιών τους, με τον τότε «εθνάρχη» Καραμανλή να μην τολμά όχι μόνον να επέμβει εφαρμόζοντας αμοιβαία πολιτική ίσης μεταχείρισης, αλλά ούτε καν να ψελλίζει έναν δυναμικό λόγο.
Η μετέπειτα εξέλιξη για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης γνωστή. Σήμερα ζουν στην Βασιλεύουσα 1.000 περίπου μαρτυρικές ψυχές.
Θα αναφερθούμε όμως σε μία άγνωστη στους περισσοτέρους πτυχή της βαρβαρότητας των Τούρκων, οι οποίοι από την ανάληψη της εξουσίας από τους λεγόμενους Νεότουρκους του Κεμάλ εφάρμοσαν σχέδιο φυσικής και οικονομικής εξόντωσης των μειονοτήτων, με κύριο βέβαια στόχο τους Έλληνες της Τουρκίας.
Σε αυτή την φυσική και οικονομική εξόντωση το ελληνικό κράτος, με εξαίρεση την περίοδο 1967-1973, ουδέποτε αντέδρασε δυναμικά, εφαρμόζοντας ίδια μέτρα και σταθμά, δηλ. την διπλωματική και στρατιωτική αρχή της αμοιβαιότητας. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι οι Τούρκοι να αποθρασύνονται συνεχώς, κάτι βέβαια που είναι ίδιον των βαρβάρων.
Η άγνωστη πτυχή των μαρτυρίων του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης είναι ο ληστρικός Φόρος Περιουσίας, γνωστός ως «βαρλίκι», που επέβαλλε η Τουρκία σε βάρος των Μειονοτήτων το 1942, για να αντιμετωπίσει υποτίθεται τα έξοδα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενός Πολέμου στον οποίο δήλωσε ότι συμμετέχει μετά την λήξη του!
Ο Φόρος Περιουσίας επιβλήθηκε αυθαίρετα χωρίς κανένα στοιχείο για την περιουσιακή κατάσταση των φορολογουμένων. Οι Έλληνες και οι Αρμένιοι κλήθηκαν να πληρώσουν τεράστια ποσά σε σχέση με τους μουσουλμάνους Τούρκους. Για παράδειγμα σε δύο γειτονικά καταστήματα με το ίδιο αντικείμενο ο Έλληνας έμπορος έπρεπε να πληρώσει 5.000 λίρες, ενώ ο Τούρκος 5. Αυτή ήταν περίπου η αναλογία.
Σκοπός της τουρκικής κυβέρνησης ήταν η αρπαγή των ελληνικών περιουσιών. Όσοι αδυνατούσαν να πληρώσουν τον φόρο οδηγούνταν στην εξορία και σε στρατόπεδα εργασίας, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να διαμαρτυρηθούν και να ασκήσουν ένδικα μέσα. Οι Έλληνες μεταφέρθηκαν στο Άσκαλε, που είναι η «Σιβηρία» της Τουρκίας, για να εργαστούν καταναγκαστικά στην κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής. Ο ένας στους τρεις δεν γύρισε πίσω.
Εμείς δεν ξεχνούμε. Γιατί όσοι ξεχνούν είναι καταδικασμένοι να ξαναζήσουν τα ίδια. Υπενθυμίζουμε τους καρεκλοκένταυρους και «ντιντήδες» του Υπ. Εξωτερικών που συνεχώς επικαλούνται την Συνθήκη της Λοζάνης και τις δεσμεύσεις της Ελλάδας για την προστασία της μουσουλμανικής μειονότητας, ότι τις ίδιες υποχρεώσεις αυτής της Συνθήκης έχει και είχε αναλάβει και η Τουρκία. Πλέον γνωρίζουμε πόσο και πώς σεβάστηκε η Άγκυρα τις διατάξεις της Συνθήκης. Εξ άλλου οι δηλώσεις Τούρκων επισήμων όπως του προξένου Αλί Ριζά Ακιντζί περί «τουρκικής μειονότητας» συνεχώς μας το υπενθυμίζουν.
Γι αυτό ας σταματήσουν οι δουλοπρεπείς κύκλοι του Υπ. Εξωτερικών και πολιτικά στελέχη του μνημονιακού τόξου να επικαλούνται τα δικαιώματα των μουσουλμάνων που απορρέουν από την Συνθήκη της Λοζάνης. Μια Συνθήκη που η Τουρκία ποτέ δεν εφάρμοσε και που η Ελλάδα δυστυχώς ουδέποτε τήρησε μέσω πράξεων αμοιβαιότητας για την εξόντωση των Ελλήνων της Κωσταντινούπολης.
