Ανασημασιοδότηση και επανασχεδίαση της Γεωπολιτικής στα Βαλκάνια

Τα Βαλκάνια και τα κράτη, ψευδοκράτη που απαρτίζουν αυτό τον γεωγραφικό χώρο επέστρεψαν στην πρώτη γραμμή της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής ως αποτέλεσμα του Νέου Ψυχρού Πολέμου, με τις ΗΠΑ και Ρωσία να βρίσκονται αντιμέτωπες σε μια σύγκρουση δια αντιπροσώπων.

Η ανασημασιοδότηση της γεωπολιτικής στα Βαλκάνια προήλθε από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας την δεκαετία του 1990 και την εξ αυτής απορρέουσα εμφάνιση νέων στρατηγικών δομών και την επανασχεδίαση νέων εθνικών τροχιών. Τα κεντρικά Βαλκάνια που περιλαμβάνουν την Ελλάδα, την Σερβία και το ψευδοκράτος των Σκοπίων αποτελούν την νεότατη προμετωπίδα στον Νέο Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας ή για να το θέσουμε καλύτερα, μεταξύ του μονοπολικού και πολυπολικού κόσμου.

Επικεντρωνόμαστε στα κεντρικά Βαλκάνια, διότι τα δυτικά που απαρτίζονται από τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ Αλβανία, Σλοβενία, Κροατία, καθώς και τα προτεκτοράτα του ΝΑΤΟ Βοσνία και Μαυροβούνιο αποτελούν το προπύργιο, τον προμαχώνα της μονοπολικότητας στην περιοχή. Η Αλβανία ιδιαίτερα μπορεί άνευ ενδοιασμού να χαρακτηριστεί ως ο ταραξίας του ΝΑΤΟ και υποκινητής συγκρούσεων κατ’ εντολή των ΗΠΑ και της Τουρκίας, η οποία δρα ως τοποτηρητής και υποηγεμόνας της Ουάσιγκτον.

Έτσι οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. μετατοπίζουν προς τα κεντρικά Βαλκάνια τις παρεμβατικές τους δραστηριότητες ή άλλως τις αποσταθεροποιητικές τους δράσεις, εστιάζοντας στην υπονόμευση των τάσεων για πολυπολικότητα που εκπέμπονται από τους λαούς των χωρών Ελλάδας και Σερβίας. Τα τρωτά σημεία των δυο αυτών χωρών είναι γνωστά, τουτέστιν η καταρρέουσα οικονομία και η απαξίωση της στρατιωτικής ικανότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο τα Τίρανα ως υποκινητής και ταραξίας των ΗΠΑ και της Τουρκίας αποτελεί μια επικίνδυνη απειλή για την ασφάλεια (εσωτερική και εξωτερική) της Ελλάδας και της Σερβίας, κατέχοντας μεγάλο δυναμικό αποσταθεροποίησης όλης της περιοχής με πρόσχημα την «Μεγάλη» Αλβανία. Η Σερβία έχει ήδη γίνει θύμα αυτών των αποσταθεροποιητικών βλέψεων των Τιράνων (βλ. Κόσοβο, Σκόπια), ενώ για την Ελλάδα δεν δύναται να αποκλεισθεί κάτι παρόμοιο.

Κατανοούμε λοιπόν όλοι, πλην των ανδρεικέλων υπευθύνων του υπουργείου Εξωτερικών, πόσο θεμελιώδης και εθνικά σημαντική είναι η προώθηση των καλών σχέσεων και η αύξηση της στρατηγικής συνοχής με την Σερβία, κάτι βέβαια που δεν επιτυγχάνεται με την πρόσφατη de jure αναγνώριση του αλβανικού μορφώματος του Κοσόβου.

Η απειλή της «Μεγάλης» Αλβανίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο ενός μονοπολικού συστήματος, αλλά δια μέσου μιας πολυπολικής ενσωμάτωσης εναντίον αυτής της γεωπολιτικής πρόκλησης. Αυτό σημαίνει όμως ότι η Ρωσία αλλά και η Κίνα, ως εκπρόσωποι του πολυπολικού κόσμου θα πρέπει δημοσίως και ξάστερα να διατυπώσουν την στρατηγική τους για τον γεωγραφικό χώρο των Βαλκανίων και να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα σχετικά με τις προθέσεις τους, δίδοντας έμφαση στην προοπτική της Ευρασιατικής Ένωσης.

Τα κεντρικά Βαλκάνια, η Ελλάδα με την Σερβία, μπορεί να γίνουν η πρώτη φάλαγγα που θα εξεγερθεί εναντίον της μονοπολικότητας στην Ευρώπη, η πρώτη φάλαγγα που θα στείλει το μήνυμα στην ηγεμονία των Σιωνιστών της Ουάσιγκτον. Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό απαιτείται πολιτικός ρεαλισμός και πραγματισμός και πολυπολικές συμμαχίες που θα εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα των τοκογλύφων της ΕΕ, τουτέστιν ο ελληνικός λαός θα πρέπει εκδηλώσει έμπρακτα την αποστροφή του στο εξαρτημένο και αντιδραστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, κοινώς στο πολιτικό προσωπικό του «μνημονιακού τόξου».

Η Ελλάδα, αλλά και η Σερβία, δεν είναι υποχρεωμένη να επιλέξει ως ηγεμόνα την Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ και ως κυρίαρχη δύναμη την φτώχια που της επιβάλλει η ΕΕ. Υπάρχει και μια άλλη προοπτική, τουτέστιν η Ρωσία, η Κίνα, οι BRICS, η λεγόμενη πολυπολική συμμαχία που είναι έτοιμη να προωθηθεί στα Βαλκάνια και να βοηθήσει στην ανάπτυξη, σταματώντας τα πολυσχιδή επικίνδυνα για την εθνική κυριαρχία σχέδια αποσταθεροποίησης των ΗΠΑ, προσφέροντας μια ανόθευτη και πολλά υποσχόμενη συμμαχία οικονομικού και αμυντικού περιεχομένου.