Το έτος 1849, η ελληνική κυβέρνηση, αποφασίζει για πρώτη φορά, την απαγόρευση του πασχαλινού εθίμου, του καψίματος του Ιούδα, εξαιτίας της επίσκεψης του εβραίου Ρότσιλντ. Κάτοικοι των Αθηνών, εξοργισμένοι από την απόφαση της κυβέρνησης, αναζήτησαν τους υπαίτιους της παράλογης απόφασης για την κατάργηση του εθίμου.

Εν τέλει ο λαός των Αθηνών, αποφάσισε την μεταφορά του εθίμου, για τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, στη Πλατεία Ηρώων στου Ψυρρή. Η προκλητική στάση του Πατσίφικο κατά την τέλεση του δρώμενου και η επακολουθήσασα επέμβαση της αστυνομίας για να διαλύσει το πλήθος, εξαγρίωσε τους Αθηναίους. Η οργή του λαού, ξέσπασε στον πρώην πρόξενο της Πορτογαλίας και εβραίο στην καταγωγή, Δον Πατσίφικο. Οι Αθηναίοι εισέβαλαν στην οικία του και προξένησαν καταστροφές.

Ένα υπέρογκο χρέος χωρίς αντίκρισμα και ο αποκλεισμός

Το επόμενο κιόλας πρωινό, ο Άγγλος Πρεσβευτής σερ Έντμοντ Λάιονς, προέβη σε διάβημα προς την ελληνική κυβέρνηση και απαίτησε για λογαριασμό του Πατσίφικο το ποσό των 886.736 δραχμών και 57 λεπτών! Το ποσό, ήταν εξωφρενικό για την εποχή και η κυβέρνηση απέρριψε το βρετανικό αίτημα.Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως το ποσό που ζητούσε ο Πατσίφικο διά των Άγγλων ήταν πολλαπλάσιο της αξίας των τότε ανακτόρων, επί της Κλαυθμώνος!

Η ελληνική κυβέρνηση υπέδειξε τη δικαστική οδό, ως τη νόμιμη για τη διευθέτηση του ζητήματος, γεγονός που εξόργισε τους Βρετανούς. Ο υπουργός εξωτερικών της Βρετανίας, διέταξε τότε το ναυτικό αποκλεισμό του Βασιλείου της Ελλάδος  και την κατάσχεση των πολεμικών και εμπορικών πλοίων (Ιανουάριος 1850), ώστε να υποχρεωθεί η ελληνική κυβέρνηση να συμμορφωθεί προς τις παράλογες απαιτήσεις του Πατσίφικο. Τα μέτρα των βρετανών περιελάμβαναν το ναυτικό αποκλεισμό, την απαγόρευση του απόπλου και του κατάπλου πλοίων και την κατάσχεση των φορτίων αυτών.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα

Σήμερα, εν έτει 2015, ζούμε μία επανάληψη εκείνης της ιστορίας του παρελθόντος. Το ελλαδικό κράτος επί σαράντα συναπτά χρόνια κυβερνήθηκε από κλέφτες και απατεώνες που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα. Ιδιαιτέρως τα πέντε χρόνια του μνημονίου γίναμε μάρτυρες μίας διαρκούς προσπάθειας διάσωσης ενός χρεοκοπημένου τραπεζικού συστήματος.

Εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ φορτώθηκαν σαν χρέος στην πλάτη του Ελληνικού Λαού, με πρόσχημα την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η αλήθεια, η οποία κρύφτηκε εντέχνως πίσω από τον οικονομικό αυτό όρο, ήταν η Ιστορία της Μεταπολίτευσης, με τα θαλασσοδάνεια, την σπατάλη του δημοσίου χρήματος, τις μίζες, τις ρεμούλες, τις κλεψιές και φυσικά τα δάνεια προς τα κόμματα, τα ιδρύματά τους και τους πολιτικούς. Κρύφτηκαν επίσης οι αποτυχημένες επενδυτικές δραστηριότητες των τραπεζιτικών στελεχών, οι οποίες διενεργούνταν με τις καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών.

Όπως και το 1849, ο Ελληνικός Λαός βρέθηκε υπόχρεος ενός υπέρογκου χρέους, την ευθύνη του οποίου δεν είχε ή για να είμαστε πιο ακριβείς δεν είχε την ευθύνη του μεγαλύτερου ποσοστού του χρέους. Φτάσαμε έτσι στην επανάληψη της Ιστορίας, ελπίζοντας να ζήσουμε την «φάρσα» και όχι την «τραγωδία», αφού επιβλήθηκε ένας νέος αποκλεισμός, προσαρμοσμένος στις συνθήκες της σημερινής εποχής.

Υπόθεση «Ελληνικές Τράπεζες»

Με την υπογραφή σύσσωμου του υπουργικού συμβουλίου σε ένα ΦΕΚ που μοιραία θα ενταχθεί στα μελλοντικά βιβλία της Ιστορίας, επιβλήθηκε ο έλεγχος εκροής κεφαλαίων στις ελληνικές τράπεζες, βαπτιζόμενος ως capital control. Περάσαμε έτσι, επισήμως, από την «διπλωματία της κανονιοφόρου», για την οποία κατηγορήθηκε τότε η Αγγλία, στην «διπλωματία του οικονομικού δολοφόνου».

Δεν είναι μόνο οι ουρές στα ΑΤΜ, οι σπαρακτικές σκηνές με τους συνταξιούχους και το γεγονός ότι οι Έλληνες πολίτες καλούνται να περιοριστούν σε ημερήσια ανάληψη 60€. Πολύ περισσότερο είναι το γεγονός ότι παρόμοιοι περιορισμοί ασκούνται και στις επιχειρήσεις, οι οποίες πλήττονται από την έλλειψη ρευστότητας, η οποία μοιραία οδηγεί τους μη προνοήσαντες, σε βασικές ελλείψεις που θέτουν εν αμφιβόλω την ίδια την ύπαρξή τους.

«Αναγκαιότητα» ή διπλωματία του τρόμου;

Για να ανιχνεύσουμε την υπαιτιότητα για τον αποκλεισμό αυτό, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι η χώρα βρέθηκε σε μία παρόμοια κατάσταση και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Όπως παραδέχτηκε η ευρωβουλευτής της ΝΔ, Μαρία Σπυράκη, και αργότερα επιβεβαίωσε βιβλίο της Τράπεζας της Ελλάδος, το τραπεζικό σύστημα είχε βρεθεί στην ίδια κατάσταση στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις του 2012.

Τότε, είχαν απογειωθεί εκτάκτως αεροπλάνα γεμάτα με μετρητά, ώστε οι εκλογές να διεξαχθούν σε κλίμα ηρεμίας, γεγονός που προφανώς ευνοούσε τις δυνάμεις του πολιτικού συστήματος. Το 2015, τα αεροπλάνα δεν απογειώθηκαν, γεγονός που αποδεικνύει πως η «αναγκαιότητα» του αποκλεισμού ήταν απόρροια μίας διπλωματίας του τρόμου, η οποία φιλοδοξεί να καταλήξει σε ένα νέο αιματηρό μνημόνιο, που θα αποτελειώσει την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό.

Ο απρόβλεπτος παράγοντας: Ο Ελληνικός Λαός

Το 1850 ο Ελληνικός Λαός επέδειξε υψηλότατο εθνικό φρόνημα και διατήρησε εις το ακέραιον την Τιμή και την Αξιοπρέπειά του, υπομένοντας την πρωτοφανή στα διεθνή διπλωματικά χρονικά απόφαση της Αγγλίας, να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Ελληνικού Κράτους. Ο αποκλεισμός εν τέλει ήρθη, μετά από διπλωματικά επεισόδια της Αγγλίας με τη Ρωσία και τη Γαλλία, στις 15 Απριλίου του 1850, οπότε και το ζήτημα Πατσίφικο, παραπέμφθηκε σε διεθνή διαιτησία.

Το 2015 ο Ελληνικός Λαός έδειξε επίσης υψηλό φρόνημα, θέτοντας την Τιμή και την Αξιοπρέπειά του πάνω απ' όλα. Στην μεγάλη πλειοψηφία του γύρισε την πλάτη στις σειρήνες της διαπλοκής και μάλιστα (ελέω ασαφούς ερωτήματος) ψήφισε καθαρά εναντίον του παλιού πολιτικού κατεστημένου. Από την άλλη έστειλε σαφέστατη προειδοποίηση του Ελληνικού Λαού προς τους συριζαίους, ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί δεύτερη προδοσία της λαϊκής εντολής, που τους έδωσε την 25η Ιανουαρίου, να σκίσουν τα μνημόνια και να καταργήσουν τους μνημονιακούς νόμους.