Η συμπαιγνία Σύριζα - ΜΜΕ για το νέο μνημόνιο

Ένα περίεργο, όσο και ύπουλο, παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ το τελευταίο χρονικό διάστημα. Η αρχή είχε γίνει με «Τα Νέα» του Ψυχάρη, τα οποία το είχαν γράψει πρώτα: «“Φωνή λαού” είναι τα αποτελέσματα της GPO, που παρουσίασε το mega: οι ψηφοφόροι-μαζί τους και εκείνοι που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές-θέλουν συμφωνία με τους δανειστές και τάσσονται υπέρ της «πάση θυσία» παραμονής στην ευρωζώνη με συντριπτικά ποσοστά, που καμία κυβέρνηση δεν δικαιούται να παραγνωρίζει».

Καμία αποδοκιμασία από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ δεν ακούστηκε, έστω και ανεπίσημου χαρακτήρα, για το δημοσίευμα αυτό. Κανένας συριζαίος δεν βγήκε να πει ότι οι μεγαλοεκδότες στήνουν δημοσκοπήσεις προκειμένου να πιέσουν την κυβέρνηση να υποταχθεί στους δανειστές, με μόνη εξαίρεση τον Λαφαζάνη, ο οποίος όμως είναι αυτός που μονίμως γκρινιάζει και όχι αυτός που αποφασίζει. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν αφανείς δίαυλοι επικοινωνίας ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΔΟΛ, η συγκεκριμένη γραμμή αναμφίβολα βόλευε την συγκυβέρνηση, διότι πέρναγε την άποψη ότι ο Λαός θέλει «πάση θυσία» την συμφωνία.  

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι απαραίτητο να έχει υπάρξει προσυνεννόηση. Το συγκρότημα Λαμπράκη, έμπειρο στην δημιουργία και την διαχείριση πολιτικών καταστάσεων, είναι σε θέση να καταλάβει πως μπορεί να βοηθήσει το Μέγαρο Μαξίμου να κινηθεί πιο γρήγορα προς την μνημονιακή προσαρμογή, περνώντας του με σαφή τρόπο το μήνυμα ότι θα έχει μιντιακή στήριξη όταν υπογράψει την συμφωνία, με ταυτόχρονο «άδειασμα» των Σαμαρά-Βενιζέλου αν τυχόν θελήσουν να κάνουν ζημιά στον ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά ο ΔΟΛ πρόσφερε στον ΣΥΡΙΖΑ μια κατασκευασμένη λαϊκή υποστήριξη σε οποιαδήποτε μνημονιακή συμφωνία υπογράψει η νυν κυβέρνηση.

Αν, λοιπόν, στην περίπτωση του συγκροτήματος Λαμπράκη μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν υπήρχε προσυνεννόηση με την κυβέρνηση και ότι απλώς ο ΔΟΛ  προσπαθεί να κάνει τις επιθυμίες του πραγματικότητα, στην περίπτωση της «Εφημερίδας των Συντακτών» (Εφ Συν) δεν μπορεί να δημιουργηθεί η οποιαδήποτε αμφιβολία. Είναι ολοφάνερο ότι η εν λόγω φυλλάδα λειτουργεί ως ανεπίσημο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, ξεπερνώντας ορισμένες φορές -σε φιλοκυβερνητική προπαγάνδα- ακόμη και την «Αυγή». Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν μας εκπλήσσει στο ελάχιστο η δημοσίευση, απ’ αυτήν, αντίστοιχης δημοσκόπησης με αυτή που έγινε κατά παραγγελία του Mega και η επισήμανση στο κύριο άρθρο της ότι (και) αυτή η δημοσκόπηση «ουσιαστικά καταγράφει την προϊούσα πορεία του εκλογικού σώματος προς τον πολιτικό ρεαλισμό, ο οποίος επιβάλλεται από την παράλληλη εξέλιξη της διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους εταίρους-πιστωτές».

Σύμφωνα, λοιπόν, και με την δημοσκόπηση της Μarc για την Εφ Συν, πέντε ακριβώς χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου δεν ακούμε πλέον για την ανάγκη «προσαρμογής προς τον ρεαλισμό» κάποιου ηγέτη ή κόμματος (το έλεγαν από τον Νοέμβριο του 2011 για τον Σαμαρά, από τον Ιούνιο του 2012 και για τον Κουβέλη, τώρα πια το λένε και για τον Τσίπρα), αλλά για την προσαρμογή του Λαού προς τον ρεαλισμό!  

Υποτίθεται, ότι οι μέχρι τώρα μνημονιακές κυβερνήσεις φοβούνταν τις λαϊκές αντιδράσεις, ενώ τώρα, σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, η «αντιμνημονιακή» συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου καλείται να αφουγκραστεί την λαϊκή θέληση, η οποία της λέει να βιαστεί να υπογράψει την συμφωνία. Με αυτόν τον τρόπο, αναμένεται να έχουμε για πρώτη φορά μια μνημονιακή συμφωνία, η οποία θα παρουσιαστεί, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως έχουσα την συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού… Αυτό, ασφαλώς, συνιστά ριζική αλλαγή στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, χωρίς να χρειάζεται να πούμε το γιατί. Δεν υπάρχει, φυσικά, καμία αμφιβολία ότι αυτού του είδους η «συναίνεση» δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ. Έχει σημασία, όμως, να την καταγράψουμε ως «στιγμή», η οποία περιέχει το σπέρμα της μελλοντικής ανατροπής της.  

Πρόκειται για μια ακόμη απόδειξη της ασυδοσίας και της ασυνέπειας της καθεστωτικής πολιτικής και των κομμάτων που την απαρτίζουν, η οποία φτάνει σε μια κορύφωση που πριν από μερικούς μήνες θα φαινόταν αδιανόητη: ο ίδιος ο Λαός να φέρεται ότι ζητά την υπογραφή ενός νέου Μνημονίου! Το φρικτό αποτέλεσμα είναι, βεβαίως, ξεκάθαρα θέμα χρόνου. Τότε, θα ξεπροβάλουν ως ζωντανός εφιάλτης τα χαράτσια, η σκληρή δημοσιονομική λιτότητα, με την τρομακτική ανεργία και τις εργασιακές σχέσεις δουλείας για όσους ακόμη εργάζονται. Στον Ελληνικό Λαό, που θα αντιληφθεί για πολλοστή φορά ότι έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης και κοροϊδίας, δεν αρκεί να του εξηγηθούν απλώς οι λόγοι που οδήγησαν σε νέα διάψευση των ελπίδων του. Πρέπει να του υποδεικνύεται ο δρόμος της Αντίστασης, της Ανάστασης, της Αντίδρασης σ’ όλα όσα τον έφεραν στην σημερινή τραγική κατάσταση.