Σημίτης: Η επιστροφή ενός φαντάσματος

Ανάλγητος, αμετανόητος, ασεβής. Ο λόγος για το «φάντασμα του παρελθόντος» Κώστα Σημίτη, ο οποίος αφού στα 8 χρόνια της «εκσυγχρονιστικής» του εξουσίας συνέβαλε τα μέγιστα για την εθνική αποδόμηση της Χώρας, την γιγάντωση των σκανδάλων και την θεσμοθέτηση των «ανεξαρτήτων αρχών» ως κριτή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του Τόπου, τώρα επιστρέφει με την γραφίδα του, για να μας πει την άποψή του για το σημερινό ΠΑΣΟΚ, αλλά πολύ περισσότερο για να μας «συμβουλεύσει» για το τι «πρέπει» να γίνει από εδώ και πέρα, προκειμένου η Χώρα να βγει από την κρίση. Μια κρίση, βεβαίως, στην οποία η 8ετής κυβερνητική θητεία του έπαιξε σημαντικό ρόλο ως προς την εκτροφή της. Ας δούμε, όμως, ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Στη διάρκεια της κρίσης η Αριστερά συνέκλινε με τη Δεξιά στη χρήση ενός εθνικιστικού λόγου, ασπάστηκε αντιλήψεις και εκφράσεις της εθνικιστικής και αντιευρωπαϊκής Δεξιάς. Επικαλέστηκε την ανάγκη σωτηρίας της πατρίδας από τους Ευρωπαίους και τους ντόπιους υπηρέτες των μνημονίων»... «Οι ισχυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καμία σχέση με τον κριτικό λόγο της Αριστεράς. Είναι εθνικιστικοί κομπασμοί του 19^ου αιώνα. Το αντιμνημονιακό αφήγημα συμπλέχθηκε με την εθνικολαϊκιστική ατζέντα για να παρασχεθεί η απαραίτητη κάλυψη στη συνεργασία με τη Δεξιά, τους Ανεξάρτητους Έλληνες (ΑΝΕΛ), και για την προσέλκυση των ξενόφοβων και αντίθετων με την ευρωπαϊκή πορεία ψηφοφόρων»…. «Εθνικολαϊκισμός, πελατειακή και συντεχνιακή πολιτική, δημαγωγία και υποσχέσεις δεν συνιστούν μια βιώσιμη πολιτική. Ούτε αποτελεί πολιτική η συνεχής καταγγελία κατά των εταίρων μας στην Ένωση ότι μας απειλούν «με ασφυξία» ή ότι πραγματοποιούν «κοινωνική γενοκτονία». Η καλλιεργούμενη απομόνωση δεν θα συμβάλλει στην υπέρβαση της υστέρησης της χώρας. Δεν θα επιτρέψει την αντιμετώπιση των συνεπειών της παρακμής του κράτους-έθνους λόγω της παγκοσμιοποίησης».

Είναι χαρακτηριστικό, ότι για μια ακόμη φορά, ο θλιβερός αυτός τύπος δεν κάνει την παραμικρή νύξη για τα προσωπικά του ατοπήματα (Ίμια, Οτσαλάν, Χρηματιστήριο κλπ), αλλά συνεχίζει με απύθμενο θράσος να παριστάνει τον τιμητή των πάντων. Ο επιχειρηματικός του λόγος είναι άθλιος, ανατριχιαστικός και απρεπής, ως προς την εθελοδουλεία του απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους και το πολιτικό επιτελείο της Ε.Ε. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι χρησιμοποιεί (με αρνητική χροιά, εννοείται) τέσσερις φορές στο κείμενό του την λέξη «εθνικιστικός» και τρεις φορές την λέξη «εθνικολαϊκισμός», δείχνοντας έτσι έμπρακτα την φυσική του απέχθεια σε κάθε τι που συσχετίζεται με την έννοια του Έθνους. Φαίνεται αυτό, άλλωστε, και από την γνώμη που έχει για το «κράτος-έθνος» (διόλου τυχαίο ότι βάζει την λέξη κράτος πριν το Έθνος), το οποίο θεωρεί ότι παρακμάζει «λόγω της παγκοσμιοποίησης». Ταυτίζεται, επί της ουσίας, με τους  διεθνείς τοκογλύφους όταν γράφει εντός εισαγωγικών τις λέξεις ασφυξία και κοινωνική γενοκτονία. Αφού συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της σημερινής τραγική κατάστασης και αφού η Δικαιοσύνη δεν ασχολήθηκε στο ελάχιστο με τα έργα και τις ημέρες του, τώρα κουνάει το δάκτυλο επιδεικτικά και δίνει «συμβουλές» για το πώς πρέπει να πορευθεί η Χώρα από εδώ και πέρα.