English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Η Τουρκία υποστηρίζει στρατιωτικά το Ισλαμικό Χαλιφάτο: Χτυπάει κούρδους και αλεβίτες υπό το πρόσχημα των τζιχαντιστών


Η Τουρκία υποστηρίζει στρατιωτικά το Ισλαμικό Χαλιφάτο: Χτυπάει κούρδους και αλεβίτες υπό το πρόσχημα των τζιχαντιστών
Η τουρκική πολεμική αεροπορία επιχειρεί καθημερινά πλέον από το περασμένο Σάββατο εναντίον στόχων στην βόρεια Συρία και βόρειο Ιράκ, έχοντας τις ευλογίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ο Τούρκος πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των ενόπλων δυνάμεων στρέφονται όχι μόνον εναντίον των τρομοκρατών του Ισλαμικού Κράτους, αλλά και εναντίον των Κούρδων στις παραμεθόριες περιοχές Τουρκίας-Συρίας-Ιράκ. Είναι προφανές, όπως εξ άλλου επανειλημμένα έχουμε τονίσει  ότι η Άγκυρα σε πλήρη συμπαιγνία με την Ουάσιγκτον προσπαθεί να αποδυναμώσει, να ακυρώσει τις στρατιωτικές επιτυχίες των Κούρδων και των δυνάμεων του Άσσαντ εναντίον των ισλαμοσυμμοριτών, ενώ ταυτόχρονα στοχεύει και στην προσάρτηση εδαφών της Συρίας.
Οι στρατιωτικοί αναλυτές που παρακολουθούν τις δραστηριότητες της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας έχουν ήδη βγάλει το συμπέρασμα ότι οι αεροπορικές επιδρομές των Τούρκων εναντίον Κουρδικών στόχων είναι πολλαπλάσιες, μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας και καταστροφικότερες σε σχέση με αυτές που πραγματοποιούνται εναντίον των τζιχαντιστών. Συμπέρασμα: Οι Τούρκοι δεν πολεμούν τους ισλαμοσυμμορίτες, πολεμούν τους Κούρδους και τον Άσσαντ.
Αυτά τα γεγονότα δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν, τα είχαμε προδιαγράψει. Η Τουρκία είναι συνεπής στην εφαρμογή της εξωτερικής της πολιτικής. Πολλές φορές το τελευταίο διάστημα Τούρκοι αξιωματούχοι είχαν δηλώσει ότι οι Κούρδοι και οι σύμμαχοι τους είναι πολύ πιο επικίνδυνοι για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας απ’ ότι οι ισλαμοσυμμορίτες. Εξ άλλου η βαρβαρότητα των ισλαμοσυμμοριτών ποτέ δεν στράφηκε εναντίον των χρηματοδοτών και εκπαιδευτών τους, στους οποίους συγκαταλέγεται και η Τουρκία, αλλά κατά των εχθρών της Τουρκίας, του Ισραήλ και των ΗΠΑ.
Πολλές φορές η Άγκυρα στο παρελθόν είχε προσπαθήσει να βρει μια δικαιολογία για ενεργή παρέμβαση στον συμμοριτοπόλεμο της Συρίας. Με την false flag operation στην πόλη Σουρούτς στις 20 Ιουλίου, όπου σκοτώθηκαν 32 άμαχοι και τραυματίστηκαν άλλοι 100 περίπου από επίθεση αυτοκτονίας την οποία δρομολόγησε ο παρακρατικός μηχανισμός της μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ, η Άγκυρα έχοντας και το πράσινο φως από την Ουάσιγκτον απέκτησε την ποθητή δικαιολογία που χρειαζόταν για να αποσταθεροποιήσει έτι περαιτέρω το καθεστώς Άσσαντ και να αποδυναμώσει τους Κούρδους.
Η υπηρεσιακή κυβέρνηση Νταβούτογλου τις στρατιωτικές της ενέργειες στο εξωτερικό μέτωπο τις πλαισιώνει με μαζικές συλλήψεις Κούρδων και Αλεβιτών στο εσωτερικό μέτωπο. Πάνω από 1.000 Κούρδοι και Αλεβίτες συνελήφθησαν τις τελευταίες ημέρες με το πρόσχημα της τρομοκρατίας, ενώ χωριά Κούρδων και Αλεβιτών αποκλείστηκαν από δυνάμεις της στρατιωτικής χωροφυλακής. Η πλειοψηφία των Κούρδων που συνελήφθησαν ανήκουν στο κόμμα HDP που στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές έλαβε το 12% των ψήφων και στην οργάνωση του PKK. Οι Αλεβίτες (μουσουλμανική αίρεση και πολιτιστική κοινότητα που πιστεύει στον Αλλάχ και τους 12 Αποστόλους και έχει ορισμένες θρησκευτικές ομοιότητες με τους Σιίτες) που συνελήφθησαν είναι ακτιβιστές αριστερών οργανώσεων και πολιτικοί αντίπαλοι του κόμματος AKP των Ερντογάν-Νταβούτογλου.
Η κυβέρνηση Νταβούτογλου με πρόσχημα τους ισλαμιστές τρομοκράτες θέλει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τον εξωτερικό εχθρό  που είναι ο Άσσαντ και το ανεξάρτητο Κουρδιστάν αποκομίζοντας ει δυνατόν και εδαφικά οφέλη, ενώ ταυτόχρονα θέλει να εξουδετερώσει και τον εσωτερικό εχθρό που είναι οι Κούρδοι του PKK και του HDP, καθώς και τους Αλεβίτες που είναι ο αντίπαλος των σουνιτών-ισλαμιστών της Τουρκίας.
Η στρατηγική εξίσωση  της Τουρκίας έχει πολλούς αγνώστους παράγοντες και η λύση της δεν εξυπακούεται ότι θα είναι συμβατή με τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Άγκυρας. Βέβαιο είναι ότι τις επόμενες εβδομάδες η κρίση θα κλιμακωθεί, στρατιωτικά και διπλωματικά, με δυο επιπλέον παράγοντες αυτής της εξίσωσης: Το Ιράν και την Ρωσία.