Καταναλωτισμός: ο «σιωπηλός δολοφόνος» του Ελληνισμού

Σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη ο προκάτοχος και promoter του Αλέξη Τσίπρα, Αλέκος Αλαβάνος, μεταξύ των άλλων δήλωσε: «οι πολιτικές ιδεολογίες και το ποιο κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων θα κυβερνήσει τη χώρα μετά τις εκλογές δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει να έχει ο κόσμος ψωμί».

Προφανώς όμως με τη λέξη «ψωμί» ο κύριος Αλαβάνος δεν κυριολεκτούσε. Πιστεύω ακράδαντα ότι τη χρησιμοποίησε συμβολικά, υπονοώντας επί της ουσίας, όχι τα στοιχειώδη προς το ζην, όπως η σημειολογία της λέξης ψωμί αφήνει να εννοηθεί, αλλά την ύπαρξη ή μη καταναλωτικής ευχέρειας με την ευρεία της έννοια.

Μια έννοια που κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης κυριάρχησε στην πολιτική ιδεολογία όλων των κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου», κυβερνώντων και «αντιπολιτευομένων» και προπαγανδίστηκε από αυτά ως υπέρτατο αγαθό και αυτοσκοπός της ζωής.

Μια έννοια όμως που λειτούργησε σαν βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, μετατρέποντας έναν σπουδαίο και ιστορικό λαό όπως είναι οι Έλληνες, στην κουλτούρα και την πυραμίδα αναγκών των οποίων, παραδοσιακά η αρετή αξιολογούνταν ως αξία υπέρτερη της καταναλωτικής ευχέρειας και της ευζωίας, σε μια άμορφη μάζα τρυφηλών και αξιολύπητων βολεψάκηδων, όπου πράγματι δεν παίζει κανένα ρόλο το ποιο κόμμα του «δημοκρατικού» τόξου κυβερνάει και πως κυβερνάει, αρκεί να «μασάμε» καλά.

Η αλλαγή αυτή στην κουλτούρα και τα αξιακά πρότυπα των Ελλήνων, είναι το μεγάλο «επίτευγμα» της μεταπολίτευσης και της τηλεόρασης. Με μια λέξη είναι η «ηθική» της μεταπολίτευσης και των μεταπολιτευτικών ΜΜΕ. Μια ηθική απολύτως ασύμβατη με τον Ελληνισμό και συμβατή μόνο με το νέο τύπο μαζανθρώπου που προωθεί η παγκοσμιοποίηση και την νοοτροπία του homo economicus που αυτή θέλει να επιβάλλει.

Χρειάστηκε περίπου μισός αιώνας «κολύμπι» μέσα στα τηλεοπτικά βοθρολύματα, την ψευτοκουλτούρα και την πολιτική σαπίλα της μεταπολίτευσης, για να υιοθετήσουν αρκετοί Έλληνες (ευτυχώς όχι όλοι) αυτή την ηθική και να ξεχάσουν ότι όταν οι πρόγονοί τους το 1821 ύψωσαν το λάβαρο της Επανάστασης και έπιασαν στα χέρια τους τα όπλα τα ιερά, δεν φώναξαν: καταναλωτική ευχέρεια ή θάνατος, ούτε ψωμί ή θάνατος, αλλά: λευτεριά ή θάνατος!

Εκείνοι λοιπόν οι άνθρωποι, που η καταναλωτική τους ευχέρεια ήταν στο ένα τοις εκατό από αυτή που διαθέτουμε εμείς σήμερα ή ίσως και ακόμη πιο κάτω, είχαν το σθένος να προτάξουν ως σύνθημα στον επαναστατικό τους αγώνα όχι τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής με την έννοια της καταναλωτικής ευχέρειας, όπως στη γαλλική ή την μπολσεβίκικη επανάσταση. Αλλά το δικαίωμα να υπάρχουν ως άνθρωποι και ως Έλληνες, όπως αυτοί οι ίδιοι κρίνουν και επιθυμούν και όχι όπως κάποιοι άλλοι επιδιώκουν να τους επιβάλλουν ότι πρέπει να επιθυμούν. Εκβιάζοντάς τους μάλιστα με αποστέρηση καταναλωτικών αγαθών και κοινωνική αναταραχή, δηλαδή ξεβόλεμα και μείωση της καταναλωτικής τους ευχέρειας.

Είναι αφελής όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έσυραν το «κάρο» του μνημονιακού εξανδραποδισμού της χώρας μας μέχρι εκεί που μπορούσαν και στη συνέχεια αυτό που δεν μπορούσαν να κάνουν αυτοί, ανέλαβε να το συνεχίσει ο «αριστερός επαναστάτης» Αλέξης.

Είναι αφελής όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η «αριστερή πλατφόρμα» βρίσκεται σε απόλυτη συνεννόηση με τον Αλέξη. Ότι η αντιπαράθεσή τους είναι θεατρική και αποσκοπεί σαν ένα νέο είδος «κιβωτού» να διασώσει την «τιμή» της αριστεράς, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρεύσει. Μια σωστική λέμβος στο βυθιζόμενο καράβι, όταν το μνημόνιο αρχίσει να εφαρμόζεται. Μια λέμβος που θα περισυλλέξει σιγά - σιγά όλους τους «μετανιωμένους ναυαγούς» της αριστεράς, που θα «καταλάβουν» ότι ήταν λάθος τους που στήριξαν τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και θα επανέλθουν στον «ορθό» αριστερό «αντιμνημονιακό» δρόμο για να τους ξαναβρούμε μπροστά μας λίγο παρακάτω με ένα καινούργιο υποτίθεται αφήγημα.

Είναι αφελής όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό, καθώς και οι συνεχείς εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία, είναι πράγματα στημένα από τους ξένους. Από το πανάθλιο ΚΚΕ που φυτοζωεί και το κρατάνε στη ζωή σαν ασθενή στην εντατική επειδή το χρειάζονται και θα πεθάνει σε ένα δευτερόλεπτο αν τραβήξουνε την «πρίζα», μέχρι την ψοφοδεξιά της ρεμούλας, της φάπας και των ευρωλιγούρηδων, του κατά συρροή παραβάτη των νόμων και του συντάγματος, ημιανοπτικού «ψοφόμαγκα» Σαμαρά και του γραφικού βαρύμαγκα, Βαγγέλα, που ομολογουμένως βγάζει πολύ γέλιο.

Είναι αφελής όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά γίνονται σε πλήρη και αγαστή συνεννόηση και συνεργασία όλων των κομμάτων του πολιτικού φάσματος μεταξύ τους και υπό την καθοδήγηση του ξένου αφέντη, παρ’ όλες τις «άγριες» κόντρες και τις καθημερινές τηλεοπτικές κοκορομαχίες.

Με μοναδική εξαίρεση φυσικά την παράνομα διωκόμενη Χρυσή Αυγή, που τα τηλεοπτικά τους μαγαζιά έχουν αποκλείσει από το δημόσιο διάλογο, γιατί έτσι γουστάρουν οι μαγαζάτορες, μιας και το πολίτευμά μας («εργολαβική δημοκρατία»), για τη λαϊκή αποδοχή και καταξίωση του οποίου μάλιστα πολλοί μπουζουκοσυνθέτες αγωνίστηκαν μέσα από το καλλιτεχνικό τους έργο κατά τη μεταπολίτευση, τους το επιτρέπει.

Όλοι τους ανεξαιρέτως αποτελούν ενεργούμενα των ξένων, που επιχειρούν να εδραιώσουν την πολιτική τους ύπαρξη, διαγκωνιζόμενοι για το ποιος θα τους εξυπηρετήσει καλύτερα, ώστε με τη στήριξή τους να πάρει την κουτάλα της εξουσίας. Συγκαλύπτοντας αριστοτεχνικά την ξενοδουλεία τους, «πουλάνε» στους Έλληνες τα μνημόνια που τους δίνουν οι ξένοι, σαν το λιγότερο κακό που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι εφικτό.

Μόνο που δεν διευκρινίζουν ότι η επιλογή τους είναι η λιγότερο κακή, υπό την προϋπόθεση ότι στην κορυφή της αξιολογικής τους κλίμακας τοποθετούν ως υπέρτατο αγαθό, την καταναλωτική ευχέρεια. Την απώλεια αυτού του αγαθού κραδαίνουν προς εκφοβισμό των Ελλήνων, χωρίς να όμως να ομολογούν τι παραχωρούν σαν αντάλλαγμα. Υποχωρούν μπροστά στο δίλημμα κι ας γίνει «πόρνη η Ρωμιοσύνη», όπως είπε και ο Παλαμάς. Κι ας έγινε το πρόσφατο δημοψήφισμα με θεούς και δαίμονες υπέρ του μνημονίου και ο λαός σε ποσοστό 62% είπε ότι προτιμάει να πεινάσει και να δυστυχήσει, αλλά μην πέσει η Ελλάδα στην «πορνεία».

Η εξήγηση είναι μια και μοναδική: Οι περισσότεροι από αυτούς, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, έχουν «λερωμένη τη φωλιά» τους. Για αυτό και τρέμουν την άνοδο της μοναδικής πατριωτικής δύναμης και συμπλέουν στις τόσο εξόφθαλμα παράνομες διώξεις της Χρυσής Αυγής.

Όσο για τις επερχόμενες εκλογές, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: Ή ΣΥΡΙΖΑ με ΠΟΤΑΜΙ στην κυβέρνηση ή ΝΔ με ΠΟΤΑΜΙ. Δηλαδή σε κάθε περίπτωση «μηδέν εις το πηλίκιον» για τον ελληνικό λαό, όπως θα έλεγε και ο ανεπανάληπτος … τιμονιέρης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ΓΑΠ / Jeffry Papandreou. Ή αν προτιμάτε «το πεοτήρι», κατά τον δυσαρθρικό «Euclid» / Ευκλείδη Τσακαλώτο, θα παραμείνει μισοάδειο.

Σε κάθε περίπτωση πάντως οι εραστές της «ΚΟΥΤΑΛΑΣ», αναμένεται να κονταροχτυπηθούν σκληρά και μάλιστα με χτυπήματα «κάτω από τη μέση» για να πολώσουν το κλίμα και να είναι αυτοί τα χαϊδεμένα παιδιά, οι νέοι υπηρέτες του ξένου δυνάστη, οι διαχειριστές του μνημονίου και του πλήρους αφελληνισμού του ελληνικού κράτους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ