Πρώτη φορά αριστερά; (Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι)

Το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «πρώτη φορά Αριστερά», που εμφανίστηκε λίγο πριν τις ευρωεκλογές και συνεχίζεται να χρησιμοποιείται από τα στελέχη και τους οπαδούς του, καθώς και από πολλούς εκπροσώπους του (αντι)συνταγματικού τόξου, αποτελεί τεράστιο ψέμα, παραπλανητικό και αναίσχυντο.

Πρώτη φορά «Αριστερά» υπήρξε επί κλεφτο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, λίγα χρόνια πριν γίνει κυβέρνηση, υπήρξε το πιο «αριστερό» και «ριζοσπαστικό» κόμμα της Ευρώπης, έχοντας ως βασικό πρόσταγμα την «Σοσιαλιστική Αλλαγή».

Το ΠΑΣΟΚ αυτοπροσδιοριζόταν ως μαρξιστικό και ταξικό κίνημα, διακηρύσσοντας ότι βάση της πολιτικής του ιδεολογίας είναι ο Μαρξισμός.

Αρκεί να διαβάσει κανείς τα εκατοντάδες έντυπα που κυκλοφορούσαν, από την ίδρυσή του ΠΑΚ μέχρι την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (δεκαετία του ’70):

• «Το ΠΑΣΟΚ είναι το σοσιαλιστικό κίνημα της χώρας μας και σαν τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι μαρξιστικό» («Σοσιαλιστικός Μετασχηματισμός», Εκδ. ΠΑΣΟΚ, 1975, σελ. 15).
• «Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε και είναι πράγματι ο φορέας ενός γνήσιου ταξικού κινήματος στην Ελλάδα» (Απόφαση της 5ης Συνόδου της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, 23 Φεβ. 1979).
• «Το ΠΑΣΟΚ ενσαρκώνει ιδεολογία αριστερού κινήματος» (Απόφαση της 5ης Συνόδου της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, 23 Φεβ. 1979).

Το ΠΑΣΟΚ διαχώριζε τη θέση του από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κόμματα, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν έχει σχέση με την σοσιαλδημοκρατία ή τον σοσιαλισμό που εκφράζει την κεντροαριστερή τάση στην Ευρώπη: «Δεν είμαστε σοασιαλδημοκράτες» έλεγε ο λαοπλάνος Ανδρέας Παπανδρέου στις 19 Ιαν. του 1975. «Η σοσιαλδημοκρατία είναι καπιταλισμός με ευγενικό προσωπείο» (Α. Παπανδρέου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 3 Νοεμβρίου 1975).

Το πρώιμο μαρξιστικό ΠΑΣΟΚ παραδέχονταν την ένταξή του στην ευρύτερη μαρξιστική αριστερά. «Η έννοια αριστερός σαν πρακτική είναι επίπονη προσπάθεια κα σημαίνει διαφοροποίηση και ρήξη με τις αστικές συνήθειες πρακτικής» (Απόφαση της 5ης Συνόδου της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, 23 Φεβ. 1979).

Ο καθηγητής της Πολιτικής Κοινωνιολογίας του ΕΚΠΑ Μιχάλης Σπουρδαλάκης, στο βιβλίο του «ΠΑΣΟΚ. Κόμμα, Κράτος, Κοινωνία» (εκδ. Πατάκης, 1998), κατατάσσει τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:

Οι αριστεροί σοσιαλιστές. Την ομάδα αυτή αποτελούσαν πρώην μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, μέλη του Π.Α.Κ, (Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα, την πολιτική αντιδικτατορική οργάνωση αντιστασιακών Ελλήνων, που ιδρύθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου στην Στοκχόλμη της Σουηδίας το 1968), κ.α. Οι περισσότεροι βέβαια εξ αυτών, έκαναν «αντίσταση» εκ του ασφαλούς, ευρισκόμενοι σε χώρες του εξωτερικού, κυρίως της Δυτ. Ευρώπης. Η πλέον αριστερή ομάδα μέσα στο ΠΑΣΟΚ αποκαλούνταν «η Αριστερά της Αριστεράς», και είχε ως στόχο τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» της ελληνικής κοινωνίας, την εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας από τις Η.Π.Α. (να θυμίσουμε τα βασικά συνθήματα του πρώιμου ΠΑΣΟΚ: «Έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο» κτλ.). Ο άθλιος δημαγωγός Ανδρέας χρησιμοποιούσε την αντιδεξιά, αντικαπιταλιστική, αντιευρωπαϊκή και αντινατοϊκή ψευτο-πατριωτική ρητορεία για να προσελκύσει τους χαχόλους της αριστεράς, με τις ευλογίες βεβαίως των Η.Π.Α.

Οι «παλαιοκομματικοί» ή παλιοί βενιζελικοί και παλιοί φιλελεύθεροι. Προέρχονταν κυρίως από το χώρο του Κέντρου με σημεία αναφοράς τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Νικόλαο Πλαστήρα και τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Οι εκσυγχρονιστές ή μεταρρυθμιστές σοσιαλδημοκράτες. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ανήκαν κυρίως στα μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα και τάσσονταν υπέρ μιας μετριοπαθούς σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Ο παραπάνω διαχωρισμός δεν είναι πλήρως αποδεκτός από πολλούς πολιτικούς επιστήμονες. Η αλήθεια είναι ότι το πρώιμο μαρξιστογενές ΠΑΣΟΚ, που στελεχωνόταν κυρίως από μέλη του ΠΑΚ και ΕΑΜίτες/ΕΛΑΣίτες, είχε ιδεολογικές θέσεις άκρως αριστερές, τέτοιες που οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, συγκρινόμενες με εκείνες, να φαίνονται ότι ανήκουν μάλλον σε ένα μετριοπαθές και συντηρητικό κενροαριστερό κόμμα. Αναφερόμαστε βέβαια στο ΠΑΣΟΚ των αρχών της δεκαετίας του ’70, πριν εισχωρήσουν σ’ αυτό άτομα κάθε κατηγορίας, κάθε κάστας, κάθε ανθρώπινης ανεπάρκειας, επιθυμιών, πόθων, συμπλεγμάτων και κυρίως συμφερόντων.

Οριστική ρήξη με τους μετριοπαθείς κεντροαριστερούς επήλθε το 1971, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου διακήρυττε πως το καθεστώς των συνταγματαρχών θα έπεφτε μόνο με «δυναμικό ένοπλο αγώνα» από ένα «λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα» που θα ήταν έτοιμο να παλέψει για μια «σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα». Με τις ακραίες αυτές θέσεις του, το ΠΑΚ παρουσίαζε περισσότερες ομοιότητες με ένα λατινοαμερικανικό ή τριτοκοσμικό μόρφωμα, παρά με ένα ακροαριστερό ευρωπαϊκό κίνημα. Αρκεί να σημειωθεί ότι οι θέσεις του ΠΑΚ εύρισκαν αντίθετο ακόμη και το ΚΚΕ, το οποίο καταδίκαζε κάθε αναφορά στην ένοπλη πάλη κατά του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Ακόμη και για τον «Ριζοσπάστη» και τα σταλινικά αποβράσματα του Κ.Κ.Ε. φάνταζε ουτοπική, και αυτό γιατί οι τοποθετήσεις των κουκουέδων ήταν πιο «μετριοπαθείς» και «ρεαλιστικές».

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι μαρξιστές πρασινοφρουροί ανέδειξαν σε εθνικό ήρωα τον αιμοσταγή μπολσεβίκο του συμμοριτοπολέμου Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα). Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι το πορτρέτο του Κλάρα ήταν αναρτημένο σε όλα σχεδόν τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ δίπλα στα πορτρέτα του Ανδρέα Παπανδρέου και του Μαρξ.

Η Διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου του 1974 υπήρξε η ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) και παρουσιάστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Οι θέσεις της διακήρυξης της 3ης Σεπτεμβρίου τοποθετούνταν στις παρυφές της πιο ακραίας αριστεράς. Οι περισσότεροι από τους παρισταμένους ήταν στελέχη του ΠΑΚ, τα οποία ζούσαν στο εξωτερικό μέχρι την πτώση του καθεστώτος των Συνταγματαρχών. Πολλοί από αυτούς εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ και αργότερα έγιναν βουλευτές και Υπουργοί του κόμματος.

Ακολούθως ο Ανδρέας προχώρησε στις διαγραφές αυτών που θεωρούσε εμπόδιο στις επιδιώξεις του για την εδραίωση της ηγεμονίας του στο ΠΑΣΟΚ και την μετατροπή του σε αρχηγικό κόμμα.

Αρχικά, το 1975, διαγράφτηκαν τα παλιά στελέχη των κεντρώων («Δημοκρατική Άμυνα» κτλ.). Στη συνέχεια, στις αρχές του 1976, διαγράφτηκαν οι τροτσκιστές και λοιποί ακροαριστεροί και ακολούθησαν άλλοι «διαφωνούντες» και «αντάρτες».

Πολλά στελέχη και οπαδοί της άκρας αριστεράς (μαοϊκοί, παλαιοκομμουνιστές, κομμουνιστές από τις χώρες του παραπετάσματος κ.λπ.) εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ για να συμμετέχουν στην κομματική διαχείριση και στο μεγάλο φαγοπότι που ακολούθησε.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το μαρξιστογενές ΠΑΣΟΚ έφεραν από το Παραπέτασμα δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστοσυμμορίτες που αιματοκύλισαν τη χώρα και τους συγγενείς τους, δίνοντάς τους παχυλές συντάξεις και εφάπαξ, και διορίζοντάς τους σε περίοπτες θέσεις του δημόσιου τομέα. Υπολογίζεται ότι δόθηκαν περίπου 200.000 συντάξεις χωρίς ανταποδοτικότητα σε «πολιτικούς πρόσφυγες» από την πρώην Σοβιετική Ένωση και άλλα κράτη του ανατολικού μπλοκ.

Ανάμεσα σε αυτούς που επέστρεψαν από το Παραπέτασμα ήταν και ο μπολσεβίκος μακελάρης του συμμοριτοπόλεμου «Καπετάν Μάρκος» (Μάρκος Βαφειάδης).

Ο Βαφειάδης έγινε ένθερμος υποστηρικτής του Ανδρέα Παπανδρέου, συνεργάστηκε μαζί του και εξελέγη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Παρέμεινε όμως πιστός κομμουνιστής και προσπάθησε να συμβάλλει στην πολιτική ένωση των κομμουνιστογενών δυνάμεων της χώρας.

Τον Μάιο του 1984 μετείχε ως τιμητικός προσκεκλημένος στο πρώτο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπου το χειροκρότημα που έλαβε από τους συνέδρους ήταν τόσο ενθουσιώδες όσο εκείνο και για τον Ανδρέα Παπανδρεόυ. Σε επίσημη εκδήλωση στο Πεντάγωνο του απονεμήθηκε ο βαθμός του αντιστράτηγου του Ελληνικού Στρατού!

Στην τελευταία του συνέντευξη στον τότε δημοσιογράφο της ΕΡΤ και πριν λίγα χρόνια βουλευτή της ψοφοδεξιάς Αργύρη Ντινόπουλο, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και λίγο πριν το θάνατό του, ερωτώμενος πως αισθάνεται μετά την πτώση του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού», ο αμετανόητος Βαφειάδης απάντησε πως «ο κομμουνισμός δεν είναι χίμαιρα» και ο ίδιος, παρά τη συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ, συνέχιζε να αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστής («Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του»).

Ο λαοπλάνος Ανδρέας Παπανδρέου, για να προσελκύσει την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, έβαλε σε δεύτερη μοίρα τις σοσιαλμαρξιστικές – διεθνιστικές αρχές του κινήματος και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το εθνικό φρόνημα και τον πατριωτισμό των μαζών.

Να σημειωθεί, επίσης, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου διατηρούσε στενές σχέσεις με τον συνταγματάρχη Καντάφι και χαρακτήρισε το καθεστώς της Λιβύης «διακυβέρνηση στα πρότυπα του δήμου των αρχαίων Αθηναίων».

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κυριάκος Διακογιάννης, μέλος του ΠΑΚ και κουμπάρος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αυτοαποκαλούνταν «άρρωστος πασόκος», έγραψε αρκετά βιβλία αντισιωνιστικού και ψευτο-πατριωτικού περιεχομένου, τα οποία είχαν τεράστια επιτυχία στις δεκαετίες του ’70 και ’80 («Πωλείται Πατρίς», «Οι σαρκοφάγοι του ελληνισμού», «Το πανέρι με τις οχιές», «Οι Σάπιοι», «Είναι Έλληνας Ορθόδοξος, σφάξτε τον!», «Γράμμα στον Σιωνιστή χασάπη Μπους», κ.λπ.). Τα βιβλία αυτά περιείχαν κάποιες αδιαμφισβήτητες αλήθειες για τον βρώμικο ρόλο του αμερικανοσιωνισμού σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, αλλά και πολλές υπερβολές, μυθοπλασίες και γραφικότητες. Επίσης, ο Διακογιάννης αρθρογραφούσε για σχεδόν είκοσι χρόνια στην πράσινη ρυπαροφυλλάδα «Αυριανή» και έκανε εκπομπές στο πασοκικό «Κανάλι 29».

Το βέβαιο είναι ότι τόσο ο «εθνικισμός»-«πατριωτισμός» όσο και ο αντισιωνισμός του ΠΑΣΟΚ ήταν καθαρά δημοκοπικοί και ευκαιριακοί, χωρίς καμιά συνεπή βάση.

Τόσο ο «σοσιαλισμός» όσο και ο «πατριωτισμός» σύντομα έδωσαν τη θέση τους σε έναν άκρατο καταναλωτισμό, στη διαφθορά, στην πρακτική της αρπαχτής, στην καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, στη διαπλοκή και στην εδραίωση της φαυλοκρατίας-κλεπτοκρατίας.

Μετά το 1985 το κλεφτοΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε τα τεράστια ποσά των κοινοτικών κονδυλίων, που προοριζόταν για την ανάπτυξη και μεταμόρφωση της Ελλάδας σε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα μέσω των ΚΠΣ (Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης). Όμως η απορροφητικότητα των πόρων σύμφωνα με τα ευρωστατιστικά στοιχεία ήταν 21,5%. Οι περισσότεροι πόροι κατασπαταλήθηκαν από την «πράσινη ακρίδα» που αποτελούσε τη νέα νομενκλατούρα της χώρας. Επί πασοκρατίας γιγαντώθηκε η αποβιομηχάνιση της χώρας και η συρρίκνωση του πρωτογενούς τομέα παραγωγής. Έργα υποδομής μηδέν. Αεροδρόμια, σταθμοί λεωφορείων, σιδηροδρομικοί σταθμοί, οδικά δίκτυα, λιμάνια κ.λπ. παρέμεναν τριτοκοσμικά.

Η μεγαλύτερη καταστροφή στην ελληνική οικονομία συνετελέσθη κατά τη δεκαετία του 80, επί Ανδρέα Παπανδρέου, με την υπέρμετρη διόγκωση του δημοσίου και την εξόντωση κάθε έννοιας ανάπτυξης, για την οποία ανάπτυξη κάνουν λόγο καθημερινά, όπου σταθούν και όπου βρεθούν οι θλιβεροί εκπρόσωποι των δύο κομμάτων εξουσίας: Νέα Δημοκρατία και Νέο ΠΑΣΟΚ (ΣΥΡΙΖΑ). Χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, οι οποίες το 1974 βρίσκονταν σε χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης από την Ελλάδα, έκαναν ριζικές αλλαγές στις δομές της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης, κάτι που δεν επέτρεψε να γίνει στη χώρα μας ο άκρατος λαϊκισμός της σοσια-ληστρικής ΠΑΣΟΚρατίας.

Δεκάδες χιλιάδες διορισμοί πασοκόσκυλων, συγγενών και φίλων γινόταν στο δημόσιο (τις περισσότερες φορές χωρίς να υπάρχει ανάγκη) το οποίο βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των πρασινοφρουρών. Υπήρχαν υπηρεσίες που δεν υπήρχε χώρος ούτε για τους «εργαζόμενους». Ο διορισμός στο δημόσιο αποτελούσε τον κύριο στόχο των νέων της εποχής.

Υπήρχαν τεράστιες αποκλίσεις σε διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου όσον αφορά στους μισθούς (οι οποίες διατηρήθηκαν μέχρι πρόσφατα) με αποτέλεσμα να προτιμώνται αυτές που προσέφεραν τις καλύτερες απολαβές. Ένας μηχανικός, για παράδειγμα, που εργάζονταν στη ΔΕΗ, έπαιρνε τριπλάσιο μισθό από έναν μηχανικό της ίδιας ειδικότητας που εργαζόταν σε άλλη υπηρεσία του δημοσίου και πενταπλάσιο από έναν μηχανικό που εργαζόταν ως καθηγητής στη μέση εκπαίδευση.

Η κατοχή ακαδημαϊκών τίτλων, οι γνώσεις και η εμπειρία, δεν λαμβάνονταν υπόψη για διορισμό στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και αλλού. Πρασινοφρουροί, κλακαδόροι και άλλα τρωκτικά του κλεφτο-κόμματος καταλάμβαναν περίοπτες θέσεις, χωρίς να διαθέτουν τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα.

Έτσι βλέπαμε απόφοιτους Δημοτικού ή στην καλύτερη περίπτωση του εξατάξιου γυμνασίου να βρίσκονται σε θέσεις διευθυντών και προϊσταμένων.

Χιλιάδες ήταν αυτοί που αμείβονταν χωρίς να προσφέρουν τίποτε και πολλές φορές χωρίς να πατάνε το πόδι τους στην υπηρεσία που υποτίθεται ότι εργαζόταν.

Αποτέλεσμα η χαμηλής έως ανύπαρκτης ποιότητας υπηρεσίες προς τους πολίτες και…τα Μνημόνια.

Ένα δείγμα της κατάστασης που επικρατούσε στο δημόσιο με τα χιλιάδες πασοκόσκυλα (αλλά και κομματόσκυλα της ψοφοδεξιάς) μας δίνει ο δημοσιογράφος Γιάννης Λάμψας, στο βιβλίο του «15 Νεοελληνικοί Μύθοι» (Εκδόσεις Ροές, 1986), αναφερόμενος στον ΟΤΕ.

Τότε, ο συγκεκριμένος Οργανισμός απασχολούσε πάνω από 30.000 υπαλλήλους, με πολλούς από αυτούς να μην έχουν αντικείμενο εργασίας, που πήγαιναν στη δουλειά όποτε τους έκανε κέφι, εργαζόταν αλλού σε ώρες υπηρεσίας, κοιμόνταν στις νυχτερινές βάρδιες, διάβαζαν εφημερίδες και βιβλία ή έπλεκαν, χαρτόπαιζαν σε γειτονικά καφενεία σε ώρες υπηρεσίας, δεν εμφανίζονταν για ολόκληρους μήνες, αλλά εισέπρατταν το μισθό τους κανονικά. Ούτε λόγος για αξιολόγηση, αλλά ακόμη και για στοιχειώδεις ελέγχους. Αρκετοί από αυτούς ήταν ψυχοπαθείς, ενώ άλλοι παρίσταναν τους ψυχοπαθείς, έχοντας στην κατοχή τους χαρτιά από γιατρούς, με τους προϊσταμένους να μην ξέρουν τι να κάνουν (για το λόγο αυτό αποκαλούσαν τον ΟΤΕ «άσυλο»).

Πλήρης ισοπέδωση, με τους ικανούς, τους εργατικούς, και τους συνεπείς να είναι στον ίδιο παρονομαστή με τους ανίκανους, τους τεμπέληδες και τους αδιάφορους. Κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να απολυθεί, λόγω πολύπλοκων νομικών προβλημάτων και πολιτικών αποφάσεων, που ουδέποτε τέθηκαν σε εφαρμογή. Τα ρουσφέτια (κυρίως πολιτικά) έδιναν και έπαιρναν. Η τεχνολογία παμπάλαια, με δισεκατομμύρια δρχ. να έχουν δαπανηθεί σε αντιπαραγωγικές σπατάλες, αντί για αναβαθμίσεις. Κάποιοι είχαν δύο και τρία τηλέφωνα, ενώ άλλοι περίμεναν να αποκτήσουν τηλέφωνο ακόμη και δεκαπέντε χρόνια…

Οι παλαιότεροι πρέπει να θυμούνται ότι για να αποκτήσει κάποιος πολίτης τηλέφωνο τη δεκαετία του 80, επί πασοκρατίας, έπρεπε να περιμένει πάνω 10 χρόνια (αν δεν διέθετε μέσον), ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοί που έπαιρναν το «πράσινο φως» για απόκτηση τηλεφώνου μετά θάνατον. Την ίδια περίοδο ο χρόνος απόκτησης τηλεφώνου σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ήταν το πολύ πέντε εργάσιμες μέρες. Ο γράφων θυμάται τις ατέλειωτες ώρες που κατανάλωσε περιμένοντας στο περίπτερο της γειτονιάς για να κάνει ένα τηλεφώνημα.

Η τραγελαφική αυτή κατάσταση, που περιγράφεται παραπάνω, επικρατούσε σε όλες σχεδόν τις υπηρεσίες του δημόσιου τομέα.

Η δεύτερη τετραετία του κλεφτο-κόμματος ταυτίστηκε με την λεηλασία του δημόσιου χρήματος από την «πράσινη ακρίδα», την έξαρση των σκανδάλων, τον νεοπλουτισμό, την εμφάνιση «νέων τζακιών», τον χυδαίο «αυριανισμό» κτλ, και έκλεισε με το διαβόητο «σκάνδαλο Κοσκωτά». Μετά μια σύντομη παρένθεση (κυβέρνηση Τζαννετάκη, οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα (23 Νοεμβρίου 1989 - 11 Απριλίου 1990) στην οποία συμμετείχαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΕΑΡ και κυβέρνηση Μητσοτάκη) το κλεφτοΠΑΣΟΚ επανήλθε στην εξουσία το 1993 λαμβάνοντας ποσοστό 46,8%!

Για τα αμέτρητα σκάνδαλα επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου θα μπορούσαν να γραφούν ολόκληροι τόμοι: Σκάνδαλο του καλαμποκιού, σκάνδαλο της Αγροτικής Ασφαλιστικής, σκάνδαλα ΕΤΒΑ, σκάνδαλο ΠΡΟΜΕΤ, σκάνδαλο ΑΓΡΕΞ, σκάνδαλο ΚΥΔΕΠ, σκάνδαλο ΕΒΟ, σκάνδαλο Κοσκωτά, ο περίφημος «κουτσονόμος» (νόμος που δημιουργήθηκε από τον τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Δικαιοσύνης Μένιο Κουτσόγιωργα, τον οποίο ψήφισε σύσσωμο το κλεφτοΠΑΣΟΚ, που απαγόρευε το άνοιγμα των λογαριασμών στις τράπεζες ώστε να προστατεύονται τα λαμόγια), σκάνδαλα…σκάνδαλα… σκάνδαλα…

Για τα σκάνδαλα αυτά ελάχιστοι οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη και ακόμη λιγότεροι τιμωρήθηκαν. Οι πολιτικάντηδες, τα τρωκτικά της διαπλοκής και οι νταβατζήδες είχαν φροντίσει να μένουν στο απυρόβλητο, ενώ ο ιός της διαφθοράς είχε μολύνει ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας

Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου και την μετατροπή του κλεφτοΠΑΣΟΚ σε κεντροαριστερό κόμμα, που υποστήριζε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, συνέχισαν με μικρές παραλλαγές την ίδια άθλια πολιτική. Έτσι η ψοφοδεξιά συναγωνίζονταν στη διαπλοκή, στη διαφθορά και στα σκάνδαλα το κλεφτοΠΑΣΟΚ. Οι πολιτικές αυτές των δύο κομμάτων της μεταπολίτευσης μας οδήγησαν στη σημερινή τραγική κατάσταση της υποταγής και των μνημονίων διαρκείας, μετατρέποντας την πατρίδα μας σε αποικία χρέους και οδηγώντας μεγάλο μέρος τους λαού στη φτώχεια και τη δυστυχία.

Αξιοσημείωτη ήταν η ανοχή (αν όχι η συγκάλυψη) που έδειξε το ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες του ’80 και ’90 απέναντι στην αριστερή τρομοκρατία. Το 1983, το ΠΑΣΟΚ κατήργησε τον αντιτρομοκρατικό νόμο 774/1978 «περί καταστολής της τρομοκρατίας και προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος» ως αντιδημοκρατικό και αντίθετο στις ατομικές ελευθερίες.

Ο νόμος 1916/1990 «για την προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα» που ακολούθησε επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη - με τον οποίο μεταξύ άλλων, ενισχύονταν οι δικαιοδοσίες της αστυνομίας και απαγορευόταν οι δημοσιοποιήσεις των προκηρύξεων των τρομοκρατικών οργανώσεων- καταψηφίστηκε τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς.

 Όταν συλλαμβάνονταν κάποιος ύποπτος για τρομοκρατικές ενέργειες, βλέπαμε πασόκους και άλλους αριστερούς βουλευτές-δικηγόρους (Μαγκάκης, Αλεξανδρής, Γιαννόπουλος, Κουβέλης, Κωνσταντόπουλος κ.λπ.), δημοσιογράφους, ψευδομάρτυρες, πρασινοφρουρούς και κομμουνιστές συνδικαλιστές να υπερασπίζονται τους κατηγορουμένους με τον αριστερό όχλο να κατακλύζει τις δικαστικές αίθουσες και τους χώρους εκτός δικαστηρίων, διαδηλώνοντας υπέρ των τρομοκρατών. Υπήρξαν περιπτώσεις που αυτοκίνητα εισαγγελέων, δικαστών, ενόρκων πυρπολήθηκαν πριν τις δίκες. Αν κάποιος δικαστής ή εισαγγελέας τολμούσε να προτείνει την καταδίκη ενός κατηγορουμένου για τρομοκρατία, δεχόταν υβριστικές επιθέσεις από τους δικηγόρους-βουλευτές υπερασπιστές.

Αποτέλεσμα ήταν, σχεδόν πάντα, οι κατηγορούμενοι να αθωώνονται.

Ο γράφων θυμάται τους πανηγυρισμούς των πασοκόσκυλων στο χώρο εργασίας ύστερα από κάθε χτύπημα των τρομοκρατών και την απογοήτευσή τους όταν συνελήφθησαν τα μέλη της 17 Νοέμβρη τον Ιούλιο του 2002.

Η δράση της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» σταμάτησε το καλοκαίρι του 2002, επί κυβερνήσεως κλεφτοΠΑΣΟΚ, με υπουργό Δημόσιας Τάξης τον Δημήτρη Χρυσοχοΐδη. Ήδη η τότε κυβέρνηση του μεταλλαγμένου «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ δεχόταν πιέσεις από τις Η.Π.Α και την Μεγάλη Βρετανία για την εξάρθρωση της αριστερής τρομοκρατίας ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας (2004). Στις 29 Ιουνίου του 2002 συνέβη ένα τυχαίο γεγονός: η σύλληψη του τραυματισμένου τρομοκράτη Σάββα Ξηρού έπειτα από πρόωρη έκρηξη του αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού που πήγε να τοποθετήσει στα εκδοτήρια της ακτοπλοϊκής εταιρίας «Hellas Flying Dolphins» στο λιμάνι του Πειραιά. Σύντομα ακολούθησε η σύλληψη πολλών μελών της 17 Νοέμβρη και λίγο αργότερα η δίκη κατά την οποία δεκατέσσερις κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε ποινές που κυμάνθηκαν από 8 χρόνια μέχρι ισόβια.

Από τους αριστερούς τρομοκράτες που έδρασαν από το 1974 και μετά, οι περισσότεροι ουδέποτε συνελήφθησαν είτε λόγω παραγραφής είτε λόγω απροθυμίας του σάπιου μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Κάποιοι αθωώθηκαν στις δίκες και άλλοι στο εφετείο, ενώ από τους συλληφθέντες της «17 Νοέμβρη» το 2002, οι περισσότεροι έχουν αποφυλακισθεί.

Σήμερα, πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τάσσονται απροκάλυπτα υπέρ της απελευθέρωσης όλων των αριστερών τρομοκρατών και συμμετέχουν σε εκδηλώσεις «για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων αγωνιστών της 17 Νοέμβρη», χαρακτηρίζοντάς τους «αγωνιστές με ευγενή κίνητρα».

Να σημειωθεί ότι δύο ακροαριστεροί, η Μάνια Μπαρσέφσκι και ο Νίκος Γιαννόπουλος, ιδρυτές της τροτσκιστικής συνιστώσας «ΡΟΖΑ» του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της 17 Νοέμβρη της γυναίκας του Σάββα Ξηρού, της Αγγελικής Σωτήροπούλου και του Δημήτρη Κουφοντίνα (να θυμίσουμε ότι ο αρχι-εκτελεστής της 17 Νοέμβρη Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν πρώην μέλος του ΠΑΣΟΚ).

Τον Δημήτρη Κουφοντίνα επισκέφτηκε στην φυλακή πριν λίγους μήνες η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Λέβα, και συνομίλησε μαζί του για 45 λεπτά. Σημειωτέον ότι η Λέβα είχε κατηγορηθεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 για βομβιστικές επιθέσεις.

Μερικές από τις ακροαριστερές και κομμουνιστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙζΑ, τα στελέχη των οποίων δεν κρύβουν τη συμπάθειά τους για την κόκκινη τρομοκρατία και τους τρομοκράτες είναι οι παρακάτω:

Η Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη, ο οποίος αποχώρησε πρόσφατα από τον ΣΥΡΙΖΑ και ίδρυσε τη «Λαϊκή Ενότητα», η ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, μια από τις πλέον σκληροπυρηνικές συνιστώσες με κύρια ιδεολογική κατεύθυνση τον Στάλιν και τον Μάο Τσε Τουνγκ, KΕΔΑ (Κίνηση για την ενότητα Δράσης της Αριστεράς) που ιδρύθηκε το 2001 από πρώην στελέχη του ΚΚΕ, ΑΚΟΑ (Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά), ΡΟΖΑ, ΔΗΚΚΙ (Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα)-Σοσιαλιστική Αριστερά, ιδρυτής του οποίου υπήρξε ο πρώην υπουργός οικονομίας του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Τσοβόλας κ.λπ.

Τα περισσότερα όμως μέλη, οπαδοί και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται από το κλεφτοΠΑΣΟΚ. Χωρίς αυτούς η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξεπερνούσε το 4%, όσο ήταν περίπου το ποσοστό που έπαιρνε ο πρώην Συνασπισμός. Πασόκοι όπως οι Μητρόπουλος, Κουρουμπλής, Τσουκαλάς, Σακοράφα, Τζάκρη, Μιχελογιαννάκης, Χρυσόγονος, Κοτσακάς και πλήθος άλλων, καθώς και πολλοί συνδικαλιστές-λαμόγια βρήκαν καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ (νέο ΠΑΣΟΚ).

Δυστυχώς το κλεφτοΠΑΣΟΚ δεν έχει εξαφανιστεί από την πολιτική ζωή της χώρας, μιας και η πλειονότητα των στελεχών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το κόμμα αυτό. Έτσι δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το Νέο ΠΑΣΟΚ. Πολλά άλλα μέλη και οπαδοί του έχουν στελεχώσει άλλα μικρότερα κόμματα όπως το Ποτάμι, το Κίνημα Δημοκρατών Σοσια-ληστών του ΓΑΠ, την Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη κλπ.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΠΑΣΟΚ στην τελευταία του έσχατη απόδειξη. Όπως επρόκειτο να καταντήσει. Όλα τα λαμόγια, όλοι οι διεφθαρμένοι, όλοι οι τεμπέληδες, όλοι οι άχρηστοι, όλοι οι φαύλοι, είναι στο ΠΑΣΟΚ!», δήλωσε σε ραδιοφωνική συνέντευξη στις 9 Ιουνίου του 2015 ο ανεκδιήγητος Θεόδωρος Πάγκαλος. Δεν γνωρίζουμε αν ανάμεσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό του, αφού ο ίδιος υπηρέτησε το κλεφτοΠΑΣΟΚ, από διάφορες θέσεις, πάνω από 40 χρόνια.

Ο Τσίπρας προσπάθησε να περάσει το μήνυμα ότι το κόμμα του θα αποτελέσει φορέα αλλαγής, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη και ιδιαίτερα τον Ευρωπαϊκό Νότο θεωρώντας ίσως τον εαυτό του ως τον νέο Τσε Γκεβάρα της Ευρώπης. «Η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα θα αποτελέσει ένα παράδειγμα σε όλη την Ευρώπη. Η επαναδιαπραγμάτευση της ελληνικής αριστερής κυβέρνησης δεν θα πραγματοποιηθεί μόνο για χάρη των Ελλήνων, αλλά για χάρη όλου του ευρωπαϊκού Νότου» είχε δηλώσει προ καιρού στην βρετανική εφημερίδα Gurdian. «Εμείς λέμε: Διαπραγμάτευση νίκης στην Ευρώπη για το λαό και τον τόπο. Για το καλό του λαού. Για το καλό της Ευρώπης. Για το καλό των λαών της Ευρώπης. Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, με τον λαό στην εξουσία». (Στο σλόγκαν του Τσίπρα «Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, με τον λαό στην εξουσία» να θυμίσουμε το αντίστοιχο σλόγκαν του λαοπλάνου Ανδρέα Παπανδρέου, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, λίγο προτού το κλεφτοΠΑΣΟΚ ανέλθει στην εξουσία: «Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία»). Η προσπάθεια αυτή του Τσίπρα να αντιγράψει τη ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου οδήγησε τον μπολσεβίκο δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου να τον αποκαλέσει Τσιπρανδρέα).

Ο Τσίπρας πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, φρόντισε να καθησυχάσει τους Αμερικανούς, τους Ευρωπαίους καθώς και τους ντόπιους ολιγάρχες του πλούτου και τραπεζίτες για την πολιτική που θα εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ, εντός και εκτός Ελλάδος. Το μήνυμα που έστειλε ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί απειλή για τις Η.Π.Α., την Ευρώπη και το ευρώ, ανοίγοντας παράλληλα δίαυλους επικοινωνίας με θεσμικά όργανα της Ε.Ε. και των Η.Π.Α.

Σε κάθε του ομιλία κατά την επίσκεψή του στις Η.Π.Α., φρόντιζε να καθησυχάσει τους Αμερικανούς και να παρουσιάσει ένα φιλοευρωπαϊκό προφίλ, δηλώνοντας ότι δεν έχει σκοπό να βγάλει την Ελλάδα από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ και να την μετατρέψει σε Β. Κορέα.

Ο Τσίπρας άρχισε να συνδιαλέγεται με τον ΣΕΒ και να κάνει κωλοτούμπες στο οικονομικό του πρόγραμμα πολύ πριν πάρει την εξουσία, τασσόμενος υπέρ της διευκόλυνσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας των παραγωγικών επενδύσεων. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος, καθώς και πολλοί βιομήχανοι, εξέφρασαν την εμπιστοσύνη τους προς τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Η Ελλάδα σήμερα βουλιάζει, γιατί έχει μείνει στάσιμη. Πρέπει να ταρακονηθούμε, για να προχωρήσουμε. Χρειαζόμαστε λοιπόν ρηξικέλευθες πολιτικές και λύσεις ανατρεπτικές. Στο πλαίσιο αυτό, ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι χρήσιμος. Είναι ευπρόσδεκτος. Περιέχει ένα δυναμικό στοιχείο, απαραίτητο σε μια πραγματικότητα που επιβάλλει έτσι κι αλλιώς ρεαλισμό». Με αυτά τα λόγια ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ προλόγισε τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στην ετήσια έκθεση του ΣΕΒ, ενώ ο Τσίπρας έσπευσε να τον διαβεβαιώσει ότι οι βιομήχανοι έχουν κάθε λόγο να θεωρούν ευπρόσδεκτο τον ΣΥΡΙΖΑ στις μαζώξεις τους.

Τις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ προέβλεψαν πολλοί Ευρωπαίοι αριστεροί, προτού αυτός αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας στις αρχές του έτους, επισημαίνοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τον «αριστερό Δούρειο Ίππο» της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.

Ο Τσίπρας δέχτηκε σκληρή επίθεση από τον Ιταλό μαρξιστή αμπελοφιλόσοφο Diego Fusaro: «Ο Τσίπρας είναι δωσίλογος, κι ως τέτοιος, είναι εχθρός των εργαζομένων και του λαού…»(Tsipras e’ un collaborazionista e, in quanto tale, e’ nemico dei lavoratori e del popolo…) έγραφε λίγους μήνες πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση.

Να σημειώσουμε ότι ο Τσίπρας έχει πολλούς υποστηρικτές στην Ιταλία, ανάμεσα στους οποίους την Ιταλοεβραία δημοσιογράφο Barbara Spinelli, η οποία έκανε τεράστιο αγώνα στην Ιταλία για την προβολή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Η Spinelli υπήρξε σύντροφος του Ιταλού οικονομολόγου και τραπεζίτη Tomasso Padoa-Schioppa (1940-2010), ο οποίος διετέλεσε και σύμβουλος του ανεκδιήγητου ΓΑΠ.

Ιδού πως περιγράφει τον Tomasso Padoa-Schioppa ο Ιταλός γερουσιαστής Fernando Rossi: «… ο Padoa Schioppa υπήρξε εξέχον στέλεχος των πιο ισχυρών μασονικών και σιωνιστικών οργανώσεων, όπως: «Ομάδα των 30»,το Ινστιτούτο Aspen, Τριμερής Επιτροπή, Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Μάλιστα η συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ που αποφάσισε, μεταξύ άλλων θεμάτων της ημερήσιας διάταξης, να βάλει την οικονομική θηλιά στον λαιμό της Ελλάδας, πραγματοποιήθηκε στην ίδια τη χώρα-θύμα. (Σημείωση του γράφοντος: ο Rossi αναφέρεται στη συνεδρίαση της Λέσχης Bilderberg που έγινε στον Αστέρα Βουλιαγμένης τον Απρίλιο του 1993. Σε εκείνη την συνεδρίαση συμμετείχαν αρκετοί Έλληνες πολιτικοί, βιομήχανοι, εφοπλιστές κ.λπ. Στη συνεδρίαση συμμετείχε επίσης η υποστηρίκτρια του Τσίπρα στην Ιταλία Barbara Spinelli, καθώς και ο μεγαλοτραπεζίτης David Rockfeller). Υπήρξε υψηλόβαθμος υπάλληλος της τράπεζας Bankitalia… Συνεπώς, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα προώθησε στην Ελλάδα έναν από τους ανθρώπους του. Και πιστεύω πως η ελληνική κυβέρνηση και τα ελληνικά πολιτικά κόμματα γνωρίζουν πολύ καλά ποιον έβαλαν μέσα στο σπίτι τους (θέλοντας ή μη). Θα ήταν μεγαλύτερο το πρόβλημα αν δεν αναζήτησαν ορισμένες πληροφορίες, που ένας «ερασιτέχνης» σαν εμένα συγκέντρωσε από το διαδίκτυο σε ελάχιστο χρόνο. Διαβάζοντας τις ειδήσεις για τον Padoa Schioppa, κι εγώ έμεινα έκπληκτος, αλλά επιπροσθέτως είχα μια ακόμη επιβεβαίωση για την απαξίωση της πολιτικής και την απώλεια ήθους της ιταλικής παραδοσιακής αριστεράς, που είχε μπει στην αγκαλιά, όχι ενός απλού ατόμου, αλλά ενός από τους αρχηγούς του παγκόσμιου πολτικού και οικονομικού γκαγκστερισμού».

Να σημειωθεί ότι λίγους μήνες πριν τις ευρωεκλογές του 2014, η ναυαρχίδα των ιταλικών έντυπων μέσων ενημέρωσης, η κεντροαριστερή εφημερίδα La Repubblica (μια από τους ιδρυτές της είναι η Barbara Spinelli) σε άρθρο με τίτλο: «Τσίπρας: ο άνθρωπος που σαγήνευσε την νέα ευρωπαϊκή αριστερά» («Tsipras: l’ uomo che ha sedotto la nuova sinistra europea») εκθείαζε τον Τσίπρα, παρουσιάζοντάς τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως μελλοντικό «σωτήρα» της Ελλάδας και της Ευρώπης και «σαγηνευτή» των Ιταλών «διανοουμένων» (Andrea Camillieri, Paolo Flores d’ Arcais, Luciano Gallino, Marco Revelli, Guido Viale κ.α.), η πλειονότητα των οποίων ανήκει στον κεντροαριστερό χώρο.

Άγριο κράξιμο έχει δεχθεί ο Τσίπρας μέσα από ιστοσελίδες ευρωπαίων αριστερών πριν ακόμη γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ:

 «Ψευτο-αριστερός, μέρος του συστήματος της Ε.Ε. του καπιταλισμού και των τραπεζών», «Η αμερικανική πολιτική μπορεί να στηρίζεται στον Τσίπρα»

«Η πολιτική πραγματικότητα είναι ότι η διπλή γλώσσα ψευτο-αριστερών στοιχείων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που καταγγέλλουν τη λιτότητα στα λόγια, ενώ υποστηρίζουν την καπιταλιστική σταθερότητα και την Ευρωπαϊκή Ένωση στην πράξη».

Οι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αν εξαιρέσουμε τους ΑΝΕΛ (Καμμένο, Κουίκ, Γκουντουρά) που ανήκαν παλαιότερα στην ψοφοδεξιά και κάποιους αριστερών καταβολών υπουργούς (Ξυδάκης, Νικολούδης κ.λπ.), προέχονται από το ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτ. και κλεφτοΠΑΣΟΚ. Ιδού η λίστα:

Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και Πρωθυπουργός από 25-1-2015 έως 27-8-2015. Μέλος της ΚΝΕ από τα μαθητικά του χρόνια και στη συνέχεια στέλεχος του Συνασπισμού. Το 2006 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με τη στήριξη του ΣΥΝ. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2009. Στις Ευρωεκλογές του 2014 ήταν υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2915 έταξε στους πάντες τα πάντα. Όχι μόνο δεν έκανε τίποτε απ’ όσα είχε υποσχεθεί αλλά μας οδήγησε τελικά σε ένα τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο, προδίδοντας το ΟΧΙ της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, προσκυνώντας τους τοκογλύφους και προκαλώντας στη χώρα οικονομική ασφυξία.

Γιάννης Δραγασάκης, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ. Το 1991 διεκδίκησε την γενική γραμματεία της ΚΕ του ΚΚΕ μετά την παραίτηση του Χαρίλαου Φλωράκη, συγκεντρώνοντας 53 ψήφους έναντι των 57 που έλαβε η Αλέκα Παπαρήγα, η οποία και ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος. Ακολούθως υπήρξε στέλεχος του Συνασπισμού. Συμμετείχε ως Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα (23 Νοεμβρίου 1989 – 11 Απριλίου 1990).

Αριστείδης Μπαλτάς, υπουργός Παιδείας, μαρξιστής και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτός που κατήργησε τα πρότυπα-πειραματικά σχολεία, επανέφερε την κομματοκρατία στα σχολεία και πανεπιστήμια, και χαρακτήρισε την Αριστεία ως «Ρετσινιά».

Τάσος Κουράκης, αναπληρωτής υπουργός Παιδείας, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ (μέχρι το 1995). Συνέβαλε τα μέγιστα στην αποδόμησης της Παιδείας κατά τη διάρκεια της 7μηνης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Σταύρος Κοντονής αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς ( ΑΚΟΑ ) και της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

Ουρανία (Ράνια) Αντωνοπούλου, αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας για την Καταπολέμηση της Ανεργίας. Είναι καθηγήτρια στο Bard College και διευθύντρια του τμήματος έρευνας για την ισότητα των φύλων του Levy Economics Institute στη Νέα Υόρκη. Προέρχεται από το ΚΚΕ εσωτ., μέλος του οποίου υπήρξε από τα μαθητικά της χρόνια. Η «αθόρυβη» Ράνια είναι αυτή που έφερε τον Τσίπρα σε επαφή με αμερικανοσιωνιστιούς και αριστερούς κύκλους, όταν ο τελευταίος επισκέφτηκε τις Η.Π.Α. πριν λίγα χρόνια.

Δημήτρης Στρατούλης, υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, συνδικαλιστής, κουκουές (διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ πριν από το 1991). Ο φαιδρός μαρξιστής Στρατούλης πριν λίγα χρόνια (2012) είχε βγει στα τσοντοκάναλα ισχυριζόμενος ότι δέχτηκε επίθεση από 3 άτομα που δήλωσαν ότι ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής και είχαν σκοπό να τον σκοτώσουν, χτυπώντας τον στο κεφάλι. Χαρακτήρισε το Εθνικιστικό Κίνημα ως «σπείρα εγκληματιών», απαιτώντας την «άμεση σύλληψη και δίωξη των δραστών» και συμπληρώνοντας ότι «η ανοχή απέναντι στη φασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής οδηγεί μαθηματικά στο να θρηνήσουμε ζωές, καταλύει τη δημοκρατία. Η απάντηση πρέπει να είναι άμεση και αποφασιστική πριν είναι αργά». Για αυτές τις ψευδείς και προκλητικές δηλώσεις του, η Χρυσή Αυγή του υπέβαλε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση.

Κώστας Ήσυχος, αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ και αργότερα του ΣΥΝ.

Γιώργος Σταθάκης, Υπουργός Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού. Υπήρξε μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας 1989-90 στο πλευρό του τότε Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ Γεωργίου Γεννηματά, στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Ο Σταθάκης κατηγορήθηκε για ατασθαλίες εκατομμυρίων, από το 1996 έως το 2004, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και παραπέμφθηκε στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Φυσικά, ως είθισται σε παρόμοιες περιπτώσεις, ο Σταθάκης αθωώθηκε και για τις τρεις κατηγορίες που τον βάρυναν.

Νίκος Κοτζιάς, Υπουργός Εξωτερικών, πρώην φανατικός κουκουές, επονομαζόμενος «Σουσλώφ του ΚΚΕ». Ένα από τα βιβλία του είναι το «επιστημονικό» πόνημα 95 σελίδων με τίτλο «Η Πολωνία και Εμείς», που εκδόθηκε το 1981 από τον κομμουνιστικό εκδοτικό οίκο «Σύγχρονη Εποχή», στο οποίο εκθείαζε το δικτατορικό καθεστώς Γιαρουζέλσκι. Αργότερα ο Κοτζιάς συνεργάστηκε στενά με το κλεφτοΠΑΣΟΚ. Διετέλεσε σύμβουλος του Θεόδωρου Πάγκαλου αλλά και του ΓΑΠ, όταν αυτοί είχαν αναλάβει το Υπουργείο Εξωτερικών.

Γιάνης Βαρουφάκης, Υπουργός Οικονομικών. Ο συμπλεγματικός αριστερός ναρκισσιστής, άφρων, ανίκανος και επικίνδυνος πρώην υπουργός υπήρξε «σύμβουλος» του ευφυόβλακα ΓΑΠ, όταν ο τελευταίος ήταν πρωθυπουργός.

Νίκος Χουντής, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ και αργότερα του ΣΥΝ.

Παναγιώτης Κουρουμπλής, υπουργός Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, πρώην πασόκος (μέχρι το 2011). Ο Κουρουμπλής είχε εκλεγεί τρεις φορές βουλευτής με το κλεφτοΠΑΣΟΚ στο νομό Αιτωλοακαρνανίας.

Πάνος Σκουρλέτης, υπουργός Εργασίας, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού.

Δημήτρης Μάρδας, αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών, πρώην πασόκος και γ.γ. του Υπουργείου Εμπορίου την περίοδο 2000-2002.

Σταύρος Κοντονής, υπουργός Αθλητισμού, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ εσωτ. και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Χρήστος Σπίρτζης, υπουργός Υποδομών, πρώην πασόκος. Υπήρξε μέλος του Τομέα Περιφερειακής Οργάνωσης του κλεφτοΠΑΣΟΚ, με την υποστήριξη του οποίου εξελέγη πρόεδρος του ΤΕΕ το 2010.

Γιάννης Πανούσης, αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, πρώην πασόκος.

Παναγιώτης Σγουρίδης, υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, πρώην πασόκος. Το 1982 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος Ξάνθης και επανεκλέχθηκε το 1986. Το 1989 εκλέχθηκε βουλευτής του Νομού Ξάνθης (μέχρι το 2009). Υπήρξε υπεύθυνος του τομέα Τουρισμού και μέλος του Τομέα οικονομίας του κλεφτοΠΑΣΟΚ.

Γιάννης Τσιρώνης, υπουργός Περιβάλλοντος, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ εσωτ. και αργότερα της Ε.Κ.Ο. (Εναλλακτική Κίνηση Οικολόγων).

Παναγιώτης Λαφαζάνης, υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, πρώην κουκουές και ακολούθως επικεφαλής της συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ «Αριστερή Πλατφόρμα». Σήμερα επικεφαλής του μορφώματος «Λαϊκή Ενότητα».

Θοδωρής Δρίτσας, Αναπληρωτής Υπουργός Ναυτιλίας, πρώην μέλος της ΟΣΑ (Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση), ακολούθως «ανέντακτος» αριστερός και τελικά στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ από το 2004. Ο Δρίτσας είναι σύζυγος της ανεκδιήγητης Τασίας Χριστοδουλοπούλου.

Τασία Χριστοδουλοπούλου, Αναπληρωτής Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής. Η ανικανότητά της στο κρίσιμο θέμα της λαθρομετάστευσης που οφείλεται κυρίως στις μαρξιστικές και αντεθνικές ιδεοληψίες της, καθώς και οι ανόητες και προκλητικές δηλώσεις της («Θα φιλοξενήσω τους μετανάστες στους διαδρόμους του Υπουργείου μου όπου υπάρχει αρκετός χώρος», «Οι μετανάστες λιάζονται στις πλατείες των Αθηνών», «Οι μετανάστες εξαφανίζονται», «Οι μετανάστες αποτελούν τουριστική ατραξιόν για τους τουρίστες στα ελληνικά νησιά» κ.λπ.) αναμφίβολα την έχουν καταστήσει την πλέον αντιπαθή υπουργό του τσίρκου ΣΥΡΙΖΑ για μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού.

Νάντια Βαλαβάνη, αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ από το οποίο αποχώρησε το 1989 (κυρίως λόγω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση Τζαννετάκη).

Νίκος Τόσκας, υφυπουργός Άμυνας, Υποστράτηγος ε.α., πρώην πασόκος «ανδρεοπαπανδρεϊκός». Ήταν επικεφαλής του Γραφείου του Πάνου Μπεγλίτη από το 2009 ως τον Ιούλιο του 2011 και υπήρξε ο κύριος συντάκτης του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ για την Άμυνα στις εκλογές του 2009.

Αλέκος Φλαμπουράρης, Υπουργός Επικρατείας, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ, κατόπιν του ΚΚΕ εσωτ. και αργότερα του ΣΥΝ. Διατηρούσε διασυνδέσεις σε όλους τους πολιτικούς χώρους, αλλά και γνωριμίες με ισχυρούς οικονομικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες. Είχε, επίσης, στενές σχέσεις με το κλεφτοΠΑΣΟΚ και υπήρξε υπεύθυνος του κόμματος για την «παρακολούθηση των Ολυμπιακών Έργων» («Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» όταν πρόκειται για τη μάσα).

Κάποιοι θεωρούν τον Φλαμπουράρη ως «μέντορα» του Τσίπρα.

Ιδού, επίσης, ορισμένα από τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε διάστημα μισού μόλις έτους:

Χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας στους λαθρομετανάστες. Ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική και άνοιγμα των συνόρων (σύμφωνα με τον Τσίπρα δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα) για όλους τους λαθρομετανάστες ώστε να εισβάλλουν στα νησιά του Αγαίου και να «αποτελούν ατραξιόν για τους τουρίστες», ακολούθως να μεταφέρονται στην Αθήνα για «να λιάζονται στις πλατείες της Αθήνας» και «να εξαφανίζονται», σύμφωνα με τα λεγόμενα της αμετανόητης και συμπλεγματικής μαρξίστριας υπουργού Τασίας Χριστοδιλοπούλου. Κατασκευή τζαμιών για τους μουσουλμάνους. Πράσινο φως για την νομιμοποίηση της χρήσης των ελαφρών ναρκωτικών. Νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και υιοθεσίας παιδιών από αυτά.

Αποδόμηση και κομματικοποίηση στον πολύπαθο χώρο της Παιδείας (κατάργηση των πρότυπων-πειραματικών σχολείων, εκλογή διευθυντών με ψηφοφορία, κατάργηση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, επαναφορά των «αιώνιων» φοιτητών, επαναφορά του «ασύλου», κατάργηση των συμβουλίων στα πανεπιστήμια, εκλογή πρυτάνεων από τα κομματόσκυλα, αφαίρεση διδακτέας ύλης από τα σχολικά εγχειρίδια που αναφέρεται σε εθνικά θέματα όπως η «Γενοκτονία των Ποντίων» κ.λπ.). Ισοπεδωτική πολιτική της ήσσονος προσπάθειας και κατάργηση κάθε μορφής αξιολόγησης. Απεριόριστη ανοχή στους «νεαρούς» (αναρχοκομμουνιστές) ώστε να μπορούν να καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, να βιαιοπραγούν, να πυρπολούν, να καταστρέφουν και να λεηλατούν. Επαναπρόσληψη των επίορκων του δημοσίου. Απελευθέρωση με νομοθετήματα επικίνδυνων εγκληματιών και των λαμογιών που κατέκλεψαν δημόσιο πλούτο. Απελευθέρωση του τρομοκράτη Σάββα Ξηρού. Κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας. Διάλυση του συστήματος Υγείας. Επαναλειτουργία της αμαρτωλής αριστεροκρατούμενης ΕΡΤ ώστε να προπαγανδίζει τα έργα και τις ημέρες της αριστεράς (και συμφοράς για τη χώρα και το λαό). Υποβάθμιση του ρόλου της Αστυνομίας με αποτέλεσμα την αύξηση της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας. Ενίσχυση του ρόλου των πραιτοριανών συνδικαλιστών της αριστεράς. Επαναφορά της συγγενοκρατίας και του κομματικού ρουσφετιού για τους ΣΥΡΙΖΟφρουρούς αλλά και τους πρώην πρασινοφρουρούς (η πρώην Κατσέλη στη θέση Προέδρου της Εθνικής Τράπεζας, ο πρώην ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Θεωνάς υποδιοικητής του ΙΚΑ κ.λπ.).

Αναγνώριση του ονόματος της Μακεδονίας από τα Σκόπια. Αναγνώριση του τουρκικού κόμματος DEB στη Θράκη.

Επιβολή των Capital Controls, με αποτέλεσμα δεκάδες επιχειρήσεων να βάζουν λουκέτα καθημερινά, άλλες να φεύγουν για χώρες του εξωτερικού, εκατοντάδες ανέργων να προστίθενται στους ήδη υπάρχοντες, οι αυτόχειρες να πολλαπλασιάζονται και η οικονομία να καταρρέει κ.λπ. κ.λπ.

Η «πρώτη φορά αριστερά» λοιπόν αποτελεί τεράστιο ψέμα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η αριστερά «κυβερνά» από το 1974 και εντεύθεν, έχοντας εισχωρήσει σε όλους σχεδόν τους μηχανισμούς του κράτους, με την ανοχή και στήριξη της ψοφοδεξιάς. Ο ψευτοεθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν εκείνος που νομιμοποίησε το «κόμμα τους εγκλήματος και της προδοσίας» χωρίς να ρωτήσει τον ελληνικό λαό.

Η ψοφοδεξιά είναι αυτή που χαρακτήρισε τις τελετές μνήμης στο Γράμμο-Βίτσι, Μελιγαλά κ.λπ. ως γιορτές μίσους και απαγόρευε στους βουλευτές και υπουργούς της να παρίστανται και να καταθέτουν στεφάνια. Αντίθετα, στελέχη της συμμετείχαν σε πολλές από τις κομμουνιστικές εκδηλώσεις.

Η ψοφοδεξιά είναι αυτή που στελέχωσε την αμαρτωλή ΕΡΤ με πλήθος αριστερών δημοσιογράφων ήδη από το 1974.

Η ψοφοδεξιά ήταν αυτή που από το 1974 κυνήγησε τους εθνικιστές για να απαλλάξει την κοινωνία, τον στρατό και την αστυνομία από τα «χουντικά σταγονίδια».

Η ψοφοδεξιά είναι αυτή που συνέβαλε τα μέγιστα στην άλωση των σχολείων και των πανεπιστημίων από την αριστερά εδώ και 40 περίπου χρόνια.

Η ψοφοδεξιά είναι αυτή που θεωρεί το σταλινικό ΚΚΕ ως δημοκρατικό κόμμα και την Χρυσή Αυγή ως «ναζιστικό μόρφωμα», φυλακίζοντας τα στελέχη της και διώκοντας τους οπαδούς της.

Η φοφοδεξιά ήταν αυτή που διά στόματος του πρώην υπουργού και νυν Προέδρου της Δημοκρατίας ευχαρίστησε τους λαθρομετανάστες που προτίμησαν της Ελλάδα.

Δυστυχώς όμως για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας δεν φταίνε μόνο οι πολιτικάντηδες του μεταπολιτευτικού κλεπτοκρατικού συστήματος, αλλά και ο αποχαυνωμένος από την ψεύτικη «ευημερία» των τελευταίων δεκαετιών λαός, που με τις επιλογές του συνέβαλε στη διαιώνιση της φαυλοκρατίας. Ο λαός που ψηφίζει με αυτοκαταστροφική ιδιοτέλεια ανίκανους και λαοπλάνους πολιτικάντηδες ως πρωθυπουργούς και εκλέγει λαθρολάγνους, τουρκολάγνους, και κλέφτες του δημοσίου ως δημάρχους. Ο λαός, μεγάλο μέρος του οποίου, συνεχίζει ακόμη να στηρίζει την καταστροφική κομματοκρατία-φαυλοκρατία της διαφθοράς και της διαπλοκής.