Ο ρόλος των ΗΠΑ στην αποσταθεροποίηση και τον έλεγχο των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής

Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2014 

Τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να ανατρέψουν τις μη φιλικές προς αυτές κυβερνήσεις της Λιβύης, του Λιβάνου, της Συρίας και του Ιράν. Στην Λιβύη το κατάφεραν και το αποτέλεσμα αν και ήταν το χάος για τον λιβυκό λαό, ο αντικειμενικός τους στόχος επετεύχθη αφού οι πετρελαιοπηγές της χώρας είναι πλέον στα χέρια εταιριών κυρίως αμερικανικών συμφερόντων. Την ανατροπή στην Μέση Ανατολή ήθελαν να την επιτύχουν, όπως και στη Λιβύη, με ισλαμιστές μισθοφόρους και δια της βίας.Ως μεσολαβητής στην Μέση Ανατολή μεταξύ των μισθοφόρων και της Ουάσιγκτον ενεργούσε και ενεργεί η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, δυο κράτη της αραβικής χερσονήσου που κυβερνώνται από μονάρχες-δεσπότες και όποιος αμφισβητεί την εξουσία τους φυλακίζεται ή δολοφονείται.

Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ επέλεξαν ως μεσολαβητές με τους ισλαμοσυμμορίτες αυτά τα δυο αυταρχικά κράτη του αραβικού κόλπου για την πυροδότηση της σύγκρουσης στην Συρία το 2011 είναι η καλύτερη ένδειξη ότι η μάχη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν διεξάγεται για την «ελευθερία και δημοκρατία» όπως διατείνονται και διαλαλούν, αλλά καθαρά για γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνούς Σιωνισμού, που προβλέπει και προσβλέπει στην αλλαγή ηγεσίας στην Δαμασκό, τον διαμελισμό Συρίας και Ιράκ και  την περιφερειακή ηγεμονία του Ισραήλ. Οι στόχοι της σουνιτικής-βαχαμπιστικής Σαουδικής Αραβίας και του σουνιτικού Κατάρ εφάπτονται με αυτούς του διεθνούς Σιωνισμού, ήτοι είναι η απομάκρυνση του καθεστώτος Άσσαντ, η εξουδετέρωση της σιιτικής Χεζμπολάχ στον Λίβανο και η απομόνωση, αποσταθεροποίηση του Ιράν.

Για να εκπληρωθούν τα ανωτέρω συνωμότησαν από το 2007 οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ και χρηματοδότησαν διάφορες φατρίες της Αλ Κάϊντα και άλλες σουνιτικές εξτρεμιστικές ομάδες στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ. Οι κύριες ομάδες σουνιτών εξτρεμιστών που χρηματοδοτήθηκαν, εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν ήταν η Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάϊντα, και ο FSA (Free Syrian Army). Από τις δυο αυτές οργανώσεις δημιουργήθηκε το σημερινό Χαλιφάτο του Ισλαμικού Κράτους με αρχηγό-χαλίφη τον αλ Μπαγκντάτι, με τον οποίο συναντήθηκε τον Μάιο του 2013  ο γερουσιαστής των ΗΠΑ  McCain σε τοποθεσία στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Στον McCain είχε ανατεθεί από τον Ομπάμα η αποστολή να διασφαλίσει για λογαριασμό των ΗΠΑ την διεξαγωγή από το Χαλιφάτο στρατιωτικών επιχειρήσεων στα σύνορα Ιράκ-Συρίας και στην ενδοχώρα του Ιράκ. Το Ιράκ επελέγη μαζί με την Συρία επειδή η τότε ιρακινή κυβέρνηση του αλ Μαλίκι είχε αρχίσει να παίρνει αποστάσεις από την Ουάσιγκτον και να πλησιάζει την Ρωσία και την Κίνα.

Ο πραγματικός στόχος και η προσπάθεια των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή είναι, κάτι που έχουμε αναλύσει αρκετές φορές στην ιστοσελίδα, να μειώσουν την επιρροή του Ιράν και να διαμελίσουν την Συρία και το Ιράκ, χρησιμοποιώντας ως μισθοφόρους τους σουνίτες τρομοκράτες. Στόχος δεν είναι σίγουρα η επιβολή της «ελευθερίας και δημοκρατίας». Ο ρόλος του Ισραήλ σε αυτή την προσπάθεια είναι ξεκάθαρος. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί την σύγκρουση ως μια συνεχή δικαιολογία για να αποδυναμώσει το καθεστώς Άσσαντ και τον κυβερνητικό στρατό της Δαμασκού, βομβαρδίζοντας αδιαλείπτως από το 2011 στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Συρία και παρέχοντας αεροπορική κάλυψη στους τρομοκράτες. Από την άλλη πλευρά των συνόρων η Τουρκία τουλάχιστον από το 2011 προσφέρει καταφύγιο στους κανίβαλους δολοφόνους, ενώ τους υποστηρίζει και υλικοτεχνικά στην δράση τους στην βόρειο Συρία.

Ο Άσσαντ εδώ και τέσσερα χρόνια έχει να αντιμετωπίσει την ισραηλινή επιθετικότητα στα δυτικά του σύνορα και τους τρομοκράτες στα βόρεια. Σε αυτά τα δυο μέτωπα τώρα προστίθενται και οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ και των συμμάχων τους με πρόσχημα τους ισλαμοσυμμορίτες, ενώ είναι πολύ πιθανή η επέμβαση των Τούρκων με χερσαίες δυνάμεις από τον βορρά και των συμμαχικών χερσαίων δυνάμεων των ΗΠΑ από τα ανατολικά σύνορα με το Ιράκ και η μόνιμη εγκατάσταση τους στην περιοχή με όλα τα γεωστρατηγικά επακόλουθα.

Η Συρία είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα μέτωπα, αλλά όχι και αδύνατο. Η Συρία και οι σύμμαχοι της θα μπορούσαν να καλύψουν το γεωστρατηγικό κενό που επικρατεί αυτή την στιγμή στα ανατολικά της χώρας και έτσι να κάνουν περιττή την εκεί παρουσία χερσαίων δυνάμεων των ΗΠΑ ή των συμμάχων τους.Τώρα θα μπορούσαν η Συρία, το Ιράκ, το Ιράν με την συμπαράσταση της Ρωσίας και Κίνας να αναλάβουν στρατιωτική δραστηριότητα και να απομονώσουν τους ισλαμοσυμμορίτες στέλνοντας στα σύνορα Ιράκ-Συρίας κοινές στρατιωτικές δυνάμεις, ενώ ταυτόχρονα οι Κούρδοι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα δεύτερο μέτωπο εναντίον τους. Αυτό θα υποχρέωνε τις ΗΠΑ και την Τουρκία είτε να ακυρώσουν την χερσαία δραστηριότητα τους, είτε να εμπλακούν και αυτές χωρίς όμως να μπορούν να εξηγήσουν με πειστικότητα αυτή τους την ανάμιξη και παρουσία.

Η αξιοπιστία της Ουάσιγκτον διεθνώς καταρρέει και πιθανότατα η ανάμιξη της στην Μέση Ανατολή με προμετωπίδα τους μισθοφόρους της ισλαμοτρομοκράτες δεν θα έχει αίσιο τέλος. Η Συρία και οι σύμμαχοι της έχουν την στρατιωτική και πολιτική δύναμη για να αντιμετωπίσουν την απειλή της τρομοκρατίας και του διεθνούς Σιωνισμού.