Καταρρέει το χρηματιστήριο, αποχαιρετώντας τον Σαμαρά και καλωσορίζοντας τον Τσίπρα: Πώς θα αμυνθεί η Ελλάδα απέναντι στον Μαμμωνά των κεφαλαιαγορών;

Κυριακή, 21 Δεκεμβρίου 2014 

Την επαύριο της ανέλπιδης προεδρικής εκλογής, το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών, «κατρακύλησε», κάνοντας μία πρωτοφανή πτώση που άγγιξε το 12%.

Αυτό από τους νεοδημοκράτες ερμηνεύτηκε ως μία ένδειξη ότι οι αγορές θέλουν πολιτική σταθερότητα και συνεπώς καλούν τους βουλευτές να ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα, ώστε να συνεχιστεί η επαίσχυντη διακυβέρνηση Σαμαρά. Αυτά υποστήριξε άλλωστε και σε παρουσία του σε τηλεοπτικό πάνελ ο πρώην «πατριώτης», Μάκης Βορίδης.

Η παραπάνω θεώρηση των πραγμάτων είναι εκ των πραγμάτων στρεβλή, γεγονός που θα επεξηγήσουμε ευθύς αμέσως. Η τρόικα, δηλαδή οι εκπρόσωποι των δανειστών, έσπρωξαν ουσιαστικά τον Σαμαρά στο απονενοημένο διάβημα της εκλογής προέδρου της δημοκρατίας. Η παράταση των δύο μηνών που έδωσε το Eurogroup ήταν, ουσιαστικά, μία διορία ώστε να «καθαρίσει» το τοπίο, προκειμένου να ορκιστεί η επόμενη κυβέρνηση, που θα υπογράψει το νέο επαίσχυντο μνημόνιο, με την ονομασία Ενισχυμένη Προληπτική Γραμμή Στήριξης (ECCL).

Αφού, λοιπόν, οι εκπρόσωποι των δανειστών, από κοινού με την Μέρκελ, έχουν ήδη χρίσει διάδοχο τον Alexis, οι «αγορές» δεν δύνανται να έχουν αντίθετη άποψη. Οι περισσότερες μάλιστα των καπιταλιστικών φυλλάδων των δανειστών έχουν ήδη διατρανώσει την άποψη ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει πιο ρεαλιστικός», υπονοώντας ότι στις συναντήσεις στο Σίτυ, ο Τσίπρας έγινε «δικός τους», χωρίς επιστροφή.

Αυτό, λοιπόν, που ουσιαστικά κάνουν οι αγορές αυτή την στιγμή, οδηγώντας το χρηματιστήριο σε διάλυση είναι ένα μήνυμα προς τον Τσίπρα. Ο Μαμμωνάς βρυχάται για να δείξει την ισχύ τους στους νέους υπηρέτες του, να τους δείξει τι τους περιμένει αν τολμήσουν και τον αψηφήσουν. Τους λέει ότι την επομένη των εκλογών θα υπογράψουν την ECCL, θα ψηφίσουν τα επαίσχυντα φορομπηχτικά μέτρα εναντίον του Ελληνικού Λαού και «θα πουν κι ένα τραγούδι».

Το πραγματικό ερώτημα είναι τι θα μπορούσε να κάνει μία Εθνική Κυβέρνηση απέναντι σε αυτή την λαίλαπα; Πως μπορεί η Ελλάδα να καταστεί και πάλι εθνικά ανεξάρτητη; Πως γίνεται να υπάρξει μία κυβέρνηση που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Ελλήνων και της Ελλάδος και όχι των διεθνών τοκογλύφων; Αντιγράφω σχετικώς ένα διαφωτιστικό απόσπασμα από το βιβλίο «Για μια Εθνική Οικονομία» που κυκλοφορεί από το Ίδρυμα Γεωπολιτικών και Ιστορικών Σπουδών:

«Οι βρικόλακες, αυτοί, του διεθνούς καπιταλιστικού κεφαλαίου διαθέ­τουν, όμως, μία πολύ σημαντική ιδιότητα πέρα από το να «πίνουν το αίμα» του κόσμου, μία ιδιότητα που τους συνδέει ακόμη περισσότερο με τους «βρικόλακες» των μυθιστορημάτων και των λαϊκών παραδό­σεων. Δεν μπορούν να εισέλθουν σε ένα κράτος, αν προηγουμένως δεν τους έχει γίνει η ανάλογη πρόσκληση. Φυσικά, δεν εννοούμε την πρόσκληση κυριολεκτικώς, αφού ακόμα και στις χείριστες των περι­πτώσεων έρχονται με ένα αεροπλάνο, χωρίς την πρόσκληση κανενός.

Όμως για να διεξαχθεί ο οικονομικός πόλεμος επιτυχώς χρειάζεται η ύπαρξη κάποιων προϋποθέσεων, οι οποίες μπορούν να δημιουργηθούν μόνο κατόπιν της σύμφωνης γνώμης του εκάστοτε κράτους. Πρώτον απ’ όλα προϋποτίθεται μία κυβέρνηση πρόθυμη να υποκύψει στις ορέξεις τους. Που θα αγνοήσει τις υπερτιμολογήσεις και θα μεταλάβει το καθεστώς της διαφθοράς που είναι τόσο απαραίτητο για την σύναψη όλων και μεγαλύτερων δανειακών συμβάσεων, έως ότου τα τοκοχρεολύσια ξεπεράσουν τον συνολικό προϋπολογισμό του κράτους, οπότε αυτό μπαίνει σε έναν κυκεώνα όλο και περισσότερων μέτρων, που έχουν ως σκοπό την καθυπόταξη του Λαού, ώστε αυτός να αποδεχτεί τις, έναντι πινακίου φακής, αποκρατικοποιήσεις. Απαιτεί, λοιπόν, μία κυβέρνηση ασπόνδυλων ανδρείκελων, τα οποία θα νομοθετούν προς όφελος τους και θα εισπράττουν ως αντάλλαγμα ένα μερίδιο από αυτά τα υπέρογκα δάνεια.

Δεύτερον προϋποτίθεται ένα ευρύ καπιταλιστικό δίκτυο που να περι­λαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερους τομείς της Εθνικής Παρα­γωγής, αλλά και του μεταπρατικού εμπορίου. Απαιτεί την σύνδεση της οικονομίας με το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικονομικό γίγνεσθαι, ώστε όλοι οι τομείς της οικονομίας να υπόκεινται στους κανόνες του χρηματιστηρίου και της διεθνούς κεφαλαιαγοράς. Απτό παράδειγμα περί των αποτελεσμάτων που μπορεί να έχει μία ευρεία χρήση του χρηματιστηρίου για μία οικονομία, που κυβερνάται από χαχόλους υπο­τακτικούς του διεθνούς κεφαλαίου, είναι το σκάνδαλο του εν Ελλάδι χρηματιστηρίου εν έτει 1999, ένα σκάνδαλο για το οποίο ακόμη δεν έχουν γίνει γνωστές σημαντικότατες παράμετροι, σχετικά με εμπλεκό­μενα άτομα και εταιρίες. Το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν δείχνει μόνο την επήρεια του χρηματιστηρίου στην καπιταλιστική οικονομία, αλλά υπογραμμίζει και την πρώτη προϋπόθεση για μία κυβέρνηση υπο­τακτικών.

Η τρίτη και ουσιαστικότερη προϋπόθεση είναι μία ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα που θα εκδίδει το χρήμα κατ’ εντολή των τραπεζιτών. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα φροντίζει έτσι ώστε οι εκθέσεις σχετικά με την οι­κονομία να αγνοούν τις έντονες κοινωνικές αντιθέσεις που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Με αυτό τον τρόπο βλέπουμε την, εκ πρώτης όψεως, παράλογη εικόνα μίας αναπτυγμένης οικονομίας, της οποίας το 80% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Έτσι μπορούμε να δούμε την Αμερική που σύμφωνα με τον Τσίπρα αποτελεί πρότυπο να έχει ένα 80% του πληθυσμού της να ζει κοντά στα όρια φτώχει­ας, γεγονός που βεβαίως, μιλώντας για την Αμερική, οφείλεται και στην φυλετική προδιάθεση για ένα πλειοψηφικό κομμάτι του πληθυ­σμού της. Αυτό, βέβαια, οφείλει να δώσει ένα διπλό μάθημα στους ταγούς της παγκοσμιοποίησης, αλλά και σε όσους αυταπατώνται για τις διαβολικές τους προθέσεις. Στην Ελλάδα που δεν υπάρχουν ακό­μα τέτοια φυλετικά ζητήματα, δεδομένου ότι οι λαθρομετανάστες δεν δηλώνονται και συνεπώς δεν προσμετρούνται, πάνω από ένα εκατομ­μύριο Ελλήνων ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών (ΓΓΠΣ). Την προϋπόθεση της ιδιωτικής Κε­ντρικής Τράπεζας η Ελλάδα την πληρεί από συστάσεως της Τράπεζας της Ελλάδος, γεγονός που εισήχθη και στο καταστατικό της με τον νόμο 2778/1999.

Η τέταρτη προϋπόθεση είναι η διάλυση της Εθνικής Παραγωγής, έτσι ώστε να μειωθεί το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) και κατά συνέ­πεια να αυξάνεται ραγδαία το ποσοστό του χρέους, επί του ΑΕΠ. Ως γνωστόν – και πολύ ορθώς παρεμπιπτόντως – το χρέος συνηθίζεται να μετράται, μεταξύ άλλων, και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Για να θέ­σουμε το ζήτημα σε επίπεδο οικονομίας νοικοκυριού, ας υποθέσουμε ένα νοικοκυριό, όπου το συνολικό ετήσιο εισόδημα είναι 14.000 ευρώ. Εάν αυτή η οικογένεια χρωστάει σε οποιονδήποτε 7.000 ευρώ, τότε αυτό σημαίνει ότι έχουν ένα χρέος 50% επί του «ΑΕΠ». Αν τώρα το ίδιο χρέος το έχει μία οικογένεια με ετήσιο εισόδημα 28.000 ευρώ, τότε το χρέος είναι 25% επί του «ΑΕΠ». Και στις δύο περιπτώσεις το χρέος είναι το ίδιο, όμως αυτό που δείχνει η μέτρηση του χρέος ως ποσοστού επί του ΑΕΠ είναι η ευκολία ή η δυσκολία με την οποία θα γίνει η αποπληρωμή αυτού του χρέους. Συνεπώς μία άλλη τακτική στα πλαίσια του οικονομικού πολέμου, πέραν της υπερχρέωσης, είναι και η δραστική μείωση του ΑΕΠ. Αυτό λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο υπολογισμού του ΑΕΠ, συνιστάται σε καταρράκωση της αγοραστικής δύναμης του μέσου νοικοκυριού, μείωση των δημοσίων δαπανών και διάλυση του κοινωνικού κράτους, παύση όλων των επενδύσεων και δραστική μείωση των εξαγωγών από την διαλυμένη εθνική παραγωγή. Δηλαδή ό,τι ακριβώς έχει γίνει στην Ελλάδα τον καιρό της μεταπολί­τευσης, με αποκορύφωμα την μνημονιακή λαίλαπα των καιρών μας.

Καθίσταται σαφές, εκ του τελευταίου παραστατικού παραδείγματος, ότι η στροφή της Ελλάδος στην Εθνική Παραγωγή και η στελέχωση μίας βιοτεχνίας και βιομηχανίας που θα παράγει όλα τα απαραίτητα για τους Έλληνες, αλλά και θα προβεί σε εξαγωγές, αποτελεί ασπίδα έναντι του οικονομικού πολέμου που απεργάζονται σκοτεινά σιωνιστι­κά κέντρα. Η Εθνικιστική Οικονομία και η Εθνικιστική Διακυβέρνηση που θα την κάνει πραγματικότητα, αναιρούν εξ αρχής και εκ φύσεως όλες τις προϋποθέσεις διεξαγωγής του οικονομικού πολέμου, που διαλύει σήμερα την Πατρίδα μας. Με την ανεργία μηδενισμένη, τον πρωτογενή τομέα σε πλήρη άνθιση, την Κεντρική Τράπεζα κρατική και το χρήμα συνδεδεμένο με την εργασία, δεν θα υπάρχει κανένα πεδίο κερδοσκοπίας για τους κερδοσκόπους. Οι δε εγχώριοι κερδοσκόποι θα έχουν να αντιμετωπίσουν την μήνη του νόμου, που για πρώτη φορά θα λειτουργεί προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού. Με μία Εθνική Ηγεσία που αδιαφορεί για το κέρδος και νοιάζεται αποκλειστικά και μόνο για την Πατρίδα και τον Λαό, όλα αυτά παύουν να είναι μία ουτο­πία, αλλά καθίστανται μία ρεαλιστική προοπτική για την Πατρίδα μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο μία πολιτική δύναμη, όντας επί δεκαετίες στο περιθώριο, κυνηγημένη, έχει αποδείξει ότι έχει την βούληση και την ισχύ για να πραγματώσει αυτές τις προϋποθέσεις, να έρθει σε πλή­ρη ρήξη με αυτούς που επιβουλεύονται την Ελληνική Πατρίδα και τον Ελληνικό Λαό και να επιτύχει, για πρώτη φορά, την Εθνική Ανεξαρτη­σία. Η Χρυσή Αυγή!»