.png "English"){kind=small}
Πέμπτη, 19 Φεβρουαρίου 2015
Εάν το 2005 και το 2010 η «συναίνεση» στο πρόσωπο του τότε ΠτΔ Κάρολου Παπούλια αφορούσε τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ, το 2015 η αντίστοιχη «συναίνεση» στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου αφορά τους σημερινούς μονομάχους του συστημικού δικομματισμού, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. Αυτού του είδους η «συναίνεση» δεν αφορά σε καμία περίπτωση φυσικά τον Ελληνικό Λαό, αλλά τις κορυφές του συστήματος, με σκοπό να προκληθεί στους Έλληνες ένα παραπλανητικό κλίμα πολιτικής και υπερκομματικής ενότητας.
Ως γνωστόν, εδώ και πολλά χρόνια η θέση του ΠτΔ δεν έχει πλέον κάποιον σημαντικό ρόλο, με τον εκάστοτε Πρόεδρο να μοστράρεται ως «βιτρίνα» του πολιτικού κατεστημένου, να παρακολουθεί σαν άγαλμα (ειδικά αυτή η ιδιότητα ταιριάζει απόλυτα στον Παυλόπουλο…) τις παρελάσεις, να υποδέχεται ξένους ηγέτες, χωρίς όμως να έχει ο ίδιος τη δυνατότητα να διεξάγει συνομιλίες ουσίας. Μπορεί, όπως προείπαμε, να μην είναι σημαντική πια η θέση του ΠτΔ, ο οποίος λειτουργεί συμβολικά στο πολιτικό σύστημα, αυτό όμως που συμβολίζει δεν είναι άνευ πολιτικής και κοινωνικής σημασίας.
Το καθεστώς μέσω των ποικίλων ΜΜΕ που ελέγχει έχει αρχίσει ήδη την «αγιογραφία» του Παυλόπουλου με σκοπό να περάσει στον Ελληνικό Λαό μια αρκετά θετική άποψη γι αυτόν. Όπως όλοι οι Έλληνες, έτσι και ο νέος ΠτΔ δεν μπορεί να μην κρίνεται για τα έργα και τις ημέρες του. Κανείς Έλληνας πολίτης δεν επιτρέπεται να απολαμβάνει οποιοδήποτε ίχνος ανοχής και ασυλίας. Χωρίς ύβρεις και κραυγές ο νέος ΠτΔ θα κριθεί κι αυτός από τον βαθμό –έστω και τυπικό- που θα συμβάλει στην καλυτέρευση ή τη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων.
Ο Παπούλιας στην δεκαετή θητεία του δεν αντιπροσώπευε ούτε τα Εθνικά συμφέροντα ούτε τον Ελληνικό Λαό. Αντιπροσώπευσε το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό. Υπηρέτησε τη μνημονιακή κατοχή της Χώρας, την υποχώρηση στα Εθνικά μας θέματα, την «κινεζοποίηση» του Ελληνικού Λαού. Περιμένουμε τις κινήσεις του νυν ΠτΔ για να κριθεί κι αυτός. Γιατί μπορεί ο κάθε ΠτΔ να είναι «ανεύθυνος» ως προς την πραγματική άσκηση της εξουσίας, αλλά ταυτόχρονα είναι και απόλυτα υπεύθυνος για τη σωστή λειτουργία του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου.
