Η αριστερά θα συνεχίσει το «βιολί» της;

Σάββατο, 14 Φεβρουαρίου 2015

Η  νέα κυβέρνηση έχει πράγματι μια ιστορική ευκαιρία. Να εκμεταλλευτεί την αντιμνημονιακή στήριξη που τις παρέχουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, πλην ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού και να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.

Η χρονική στιγμή είναι μοναδική. Διότι η γεωπολιτική αστάθεια στη Μέση Ανατολή και στην Ασία, αλλά και η κρίση στην Ουκρανία, καθιστά απολύτως απαγορευτική για τη Δύση μια αποσταθεροποίηση της Ελλάδος.

Οι λατρευτοί μας σύμμαχοι και εταίροι, έχουν μια και μόνο επιλογή: να συμφωνήσουν σε όλα όσα ζητά η Ελλάδα, χωρίς όρους και προαπαιτούμενα. Αλλιώς υπάρχουν κι αλλού «πορτοκαλιές».

Όπως αυτοί διαχρονικά μας πουλάνε «στεγνά» για τα δικά τους συμφέροντα, χωρίς να αισθάνονται τον παραμικρό οίκτο και την παραμικρή αιδώ για τις συμπεριφορές τους, έτσι κι εμείς τώρα πρέπει να τα πάρουμε όλα όσα μπορούμε χωρίς κανέναν ενδοιασμό.

Διαφορετικά η κυβέρνηση δεν πρέπει να διστάσει ούτε στιγμή να πραγματοποιήσει τη γεωπολιτική στροφή προς τη Ρωσία και την Κίνα, που τόσο έγκαιρα και ξεκάθαρα έχει προτείνει ο Λαϊκός Σύνδεσμος εδώ και καιρό. Ή όλα και στο «χέρι» εδώ και τώρα ή «γειά σας».

Η Ρωσία κάνει συγκεκριμένες προτάσεις στήριξης της Ελλάδος, όχι μόνον με παροχή της απαραίτητης οικονομικής βοήθειας, αλλά και παροχής πετρελαίου και φυσικού αερίου για μια πενταετία. Ενώ ταυτόχρονα κατεβάζει δυο στόλους στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο για την περίπτωση που τίποτα «καλοί» γείτονες και «σύμμαχοι» της Ελλάδος, νοιώσουν ξαφνικά καμιά αναθεωρητική γεωπολιτική «φαγούρα». 

«Ιδού η Ρόδος» σύντροφοι. Περιμένουμε να δούμε το πολυδιαφημισμένο «πήδημα».

Θα ’δράξει λοιπόν την ευκαιρία η νέα κυβέρνηση ή θα δειλιάσει και θα υπαναχωρήσει χάνοντας όχι μόνο αυτά που μπορεί να διεκδικήσει, αλλά σκλαβώνοντας τη χώρα σε πολύ χειρότερο ζυγό κι από αυτόν των μνημονιακών δυνάμεων; 

Γιατί αυτό θα γίνει. Αν δηλαδή την τελευταία στιγμή η κυβέρνηση δειλιάσει και υπαναχωρήσει, οι «φίλοι» μας θα μας πάρουν φαλάγγι και τότε δεν θα χάσουμε μόνο αυτά που διεκδικούσαμε, αλλά για παραδειγματισμό προς τους υπόλοιπους για να μην ξανασηκώσει κανείς κεφάλι, θα μας σύρουν για λόγους τιμωρίας σε πολύ χειρότερες καταστάσεις από αυτές που ήδη αντιμετωπίζουμε.

Και επειδή η αριστερά στη χώρα μας, τουλάχιστον στο εσωτερικό, βαρύνεται με τέτοιες συμπεριφορές κατά το παρελθόν θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί. Εννοώ ότι οι διεκδικήσεις των διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων στην Ελλάδα, έχουν κατ’ επανάληψη ηττηθεί στις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις εξ’ αιτίας εκείνων (κατά κανόνα του ΚΚΕ) που τους παρέσυραν σε άγονες και εξ’ αρχής καταδικασμένες σε αποτυχία κινητοποιήσεις με ολέθρια αποτελέσματα.

Γιατί όταν ξεσηκώνεις έναν κόσμο ξανά και ξανά, κάνοντάς τον κάθε φορά να πιστέψει ότι θα κερδίσει, αλλά κάθε φορά απλά τρώει ξύλο από τα ΜΑΤ και στο τέλος πάντα χάνει, τελικά τον οδηγείς στην απογοήτευση, την ηττοπάθεια και στην ολική απώλεια της μαχητικότητάς του, άρα και των διεκδικήσεών του.

Προσοχή λοιπόν γιατί τις «κορώνες» για προσέγγιση με τη Ρωσία ως αντίβαρο στις πιέσεις των «εταίρων» μας τις έχουμε ξανακούσει κι απ’ τον Κωστάκη Καραμανλή. Και στο τέλος βρεθήκαμε και χαμένοι και δαρμένοι.

Αν και αυτή τη φορά  όλα μείνουν στα λόγια, υπάρχει ο κίνδυνος όλη η φιλορωσική ρητορική να καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο του Έλληνα ως μια μη ρεαλιστική πολιτική πρόταση, προσφέροντας μείζονα εξυπηρέτηση σε αυτούς που επιβουλεύονται την πατρίδα μας. 

Σε μια τέτοια περίπτωση φυσικά, καταλαβαίνετε πολύ καλά, διότι δεν στερείσθε ευφυΐας, ότι δεν θα μπορείτε πλέον να πείσετε κανένα στοιχειωδώς σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη, ότι δεν το κάνατε επίτηδες.

Ότι δηλαδή δεν εκστομίσατε όλες αυτές τις φιλορωσικές κορώνες για να «κάψετε» αυτή την πολιτική επιλογή, από τα «όπλα» που θα έχει στη φαρέτρα της μια μελλοντική εθνική κυβέρνηση.

Ότι υιοθετήσατε εκ του πονηρού μια εθνικιστική ρητορική για να την απαξιώσετε στη συνείδηση των Ελλήνων, ώστε κανείς πλέον να μην μπορεί να τους πείσει ότι αξίζει να την ξαναδοκιμάσουν. Οδηγώντας έτσι τους Έλληνες στην αποδοχή των μοιραίων,  καταστροφικών «ρεαλιστικών» προτάσεων των «εταίρων» μας.

Τολμήστε λοιπόν «σύντροφοι». Εμπρός! Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!