Αναλγησια αντι κοινωνικης ευαισθησιας και ανεκτικοτητα αντι… παραδειγματικης τιμωριας!

Επιλέγοντας χθες την ύλη της σημερινής έκδοσης της «Θ», βρέθηκα προ ενός ιδιότυπου «κοντράστ», το οποίο με προβλημάτισε… Από την μία πραγματευτήκαμε, μαζί με την συντακτική ομάδα της εφημερίδας μας, το θέμα των ΑΜΕΑ και την αναλγησία που επιδεικνύει το κράτος στα προβλήματά τους (προσβασιμότητα, οικονομική- υγειονομική στήριξη κλπ) και από την άλλη τα σημαντικά αστυνομικά περιστατικά στα οποία περιλαμβάνονται δολοφονίες, θρασύτατες επιθέσεις εναντίον ανυπεράσπιστων κοριτσιών από σεσημασμένους ληστές, απατεώνες κλπ…

Στην δεύτερη περίπτωση και κρίνοντας από την κατακλείδα των αναφορών της αστυνομίας περί «απασχόλησης των δραστών και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις κατά το παρελθόν», βλέπουμε ότι υπάρχει μια ανεκτικότητα, η οποία όμως βαίνει σε βάρος των πολιτών!

Άνθρωποι δηλαδή που επανειλημμένα διαπράττουν το ίδιο αδίκημα, σκορπώντας τον τρόμο και βιάζοντας ψυχές και κορμιά συμπολιτών μας, συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, είτε λόγω παρέλευσης του αυτοφώρου, είτε γιατί υπάρχει «χαρτούρα» μεγάλη και τεράστια λίστα αναμονής στην δικαιοσύνη, είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο!

Θέλω να πω λοιπόν πως τα πράγματα εδώ γίνονται αντιστρόφως ανάλογα και η αυστηρότητα της πολιτείας εξαντλείται αλλού αντ’ αλλού. Το ίδιο και η επιείκεια – κατανόηση- ανεκτικότητα! Είναι αρκετές δε οι φορές, που ταλαιπωρείται περισσότερο το θύμα παρά ο θύτης στην εξέλιξη μιας αστυνομικής –νομικής υπόθεσης! Όλα αυτά όμως είναι πράγματα και γεγονότα τα οποία καταγράφονται στην καθημερινότητα και τα γνωρίζουν οι λεγόμενοι ταγοί της πολιτείας…

Για παράδειγμα στο κομμάτι που αφορά την προσβασιμότητα των ΑΜΕΑ, θα πρέπει να τηρηθούν στοιχειωδώς κάποιοι κανονισμοί από την πολιτεία, αλλά και από τους υπόλοιπους πολίτες, οι οποίοι καλούνται να σεβαστούν τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ, τα οποία καλύπτονται και νομοθετικά.

Σε σπάνιες περιπτώσεις κάτι τέτοιο τηρείται και από τις δύο πλευρές. Και από τους πολίτες, αλλά και από την πολιτεία που θα έπρεπε να περιφρουρήσει με τα όργανά της τις προσβάσεις αυτών των ανθρώπων!

Στην άλλη περίπτωση με τους ποινικούς εγκληματίες, θα έπρεπε σαφώς (με βάση το περί δικαίου αίσθημα) να υπάρχει μεγαλύτερη αυστηρότητα απέναντί τους και να προφυλακίζονται, αλλά και όταν υπάρχει επανάληψη του εγκλήματος, να εξαντλούνται τα προβλεπόμενα από τον νόμο περιθώρια ποινών και όχι να επιβάλλονται τα «ελάχιστα»…

Στους περισσότερους ενδεχομένως να μην έχει συμβεί, αλλά για σκεφτείτε να δεχθείτε απρόκλητα μία επίθεση ληστών, είτε στον δρόμο μέρα- μεσημέρι, είτε μέσα στο σπίτι σας ενώ κοιμάστε και αφού σας σαπίσουν στο ξύλο και καταστρέψουν την όποια περιουσία σας να πάρουν τις οικονομίες σας ή το πορτοφόλι σας και να εξαφανιστούν!

Κι όμως ένα τέτοιο περιστατικό που αφήνει «αναπηρίες ψυχής» για μια ολόκληρη ζωή, εκλαμβάνεται ως… απλό αστυνομικό συμβάν πλέον στις μέρες μας και οι δράστες μπορεί μετά από λίγο καιρό να κυκλοφορούν ανάμεσά μας!

Θέλησα λοιπόν να βάλω δίπλα- δίπλα αυτές τις δύο περιπτώσεις, των ανθρώπων δηλαδή που έχουν ανάγκη την άμεση αρωγή της πολιτείας για την καθημερινότητά τους και βρίσκονται μετέωροι και από την άλλη πλευρά τους ανθρώπους που θα πρέπει να δέχονται την αυστηρότητα της πολιτείας και παραμένουν ελεύθεροι, δίνοντάς τους την δυνατότητα να επαναλάβουν τα εγκλήματά τους!

Σαφώς και δεν είμαι νομοθέτης, ούτε δικαστής, πλην όμως ως προβληματισμό το θέτω σήμερα μέσα από την στήλη, ελπίζοντας ότι κάποιος αναγνώστης, αρμοδιότερος από εμένα, είτε στον τομέα υγείας- πρόνοιας, είτε στον τομέα της δικαιοσύνης, θα τα λάβει έστω στοιχειωδώς υπόψη.

Αγάλι- αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι άλλωστε…

e-thrakinews.gr