Τι Μαζιώτης, τι Βελουχιώτης

1.Ζητείται ήρωας

Η αριστερά ποτέ δεν έπασχε από ήρωες.

Θες ο Βελουχιώτης, θες ο Μπελογιάννης, θες ο Υβ Μοντάν [στον ρόλο του Λαμπράκη, στην ταινία Ζ] πάντα υπήρχε ένα σχεδόν μυθικό πρόσωπο, που ενέπνεε τα «οράματα» των οπαδών και αβγάτιζε τις ψήφους των καθοδηγητών.

Ακόμα και δευτερεύουσες θεότητες, όπως η κ. Παπαρήγα ή ο κ. Νταλάρας, δικαιούνταν ένα μερίδιο της πίτας του ηρωισμού, που το εξαργύρωναν κατά καιρούς, με τον καλύτερο τρόπο. 

Αυτά όλα όμως συνέβαιναν τον περασμένο αιώνα.

Η μέχρι θανάτου σύγκρουση φασισμού-κομμουνισμού, που στιγμάτισε τον «σύντομο 20^ο αιώνα*», συνέβαλλε ώστε το «πολιτικό σύμπαν» της μετεμφυλιοπολεμικής Ελλάδας, να περιορίζεται στο αν είναι κανείς κομμουνιστής ή εθνικόφρονας.

Όλη η ενδιάμεση γκάμα παραλείπονταν, όπως παραλείπονται τα χρώματα μεταξύ άσπρου και μαύρου σε ένα ζώον, που η όραση του είναι ασπρόμαυρη…

Μετά την πτώση της χούντας, τα πράγματα χειροτέρεψαν.

Η αριστερά επιτέλους βρήκε τον τρόπο να εισβάλλει σταδιακά στην κοινωνικοπολιτική ελίτ, εκμεταλλευόμενη τα ενοχικά σύνδρομα της δεξιάς για τα αίσχη του εμφυλίου και την αναπτυσσόμενη βιομηχανία μαζικής παραγωγής ηρώων, μέσα από τον φαντασιωτικό κόσμο  της «καλλιτεχνίας» και των ΜΜΕ .

Ο ηρωισμός σε μια κοινωνία προαξιολογημένων αντιθετικών ζευγών, του τύπου: «φασίστας = κακό  -  κομμουνιστής = καλό» ήταν εύκολη υπόθεση.

Αρκεί να τάσσονταν κανείς στη μια πλευρά, και να απειλεί τους απέναντι.  

Επιπρόσθετα, η συμπαράταξη με το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις διέθετε και ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα.

Εξασφάλιζε θέση στο δημόσιο…   

Μετά το πέρας της μονομαχίας φασισμού-κομμουνισμού και την αμοιβαία αλληλοεξόντωση τους, τα πράγματα περιπλέχτηκαν.

Η παντοκρατορία της νεοφιλελεύθερης μεταμοντέρνας αντίληψης  του κόσμου, στην οποία η αριστερά αφομοιώθηκε χωρίς καν να το καταλάβει, εισήγαγε εντελώς διαφορετικά πρότυπα, που απέχουν πολύ από τις απλοϊκές μαρξιστικές ερμηνείες του «καλού εργάτη» και του «κακού καπιταλιστή»

Πώς να αξιολογήσει, παραδείγματος χάριν, ένας αριστερός εγκέφαλος τον «εργάτη» της ΔΕΗ, που αναρριχήθηκε μέσω του συνδικαλισμού στα σαλόνια της καπιταλιστικής κοινωνίας και σήκωσε βίλες στην Εκάλη, για να κάμει παρέα στους μεγαλοκαρχαρίες?

Και πώς να δεχτεί στο πάνθεον των σύγχρονων ηρώων του, ο φουκαρατζίκος ψηφοφόρους του ΚΚΕ, την κ. Δαμανάκη, που από ηρωίδα του πολυτεχνείου κατάντησε τσουτσέκι των ευρωαμερικάνικων διευθυντηρίων.

Και τι να πει ένας άνεργος του Περάματος για τον κ, Νταλάρα, που τα τραγούδια του μιλάνε για τον πόνο του ανέργου, ενώ οι καταθέσεις του μιλάνε για το: «ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας?»

Τα είδωλα γκρεμίστηκαν.

Κι από τους «παλαιούς ήρωες», ήσαν τυχεροί όσοι έφυγαν νωρίς.

Οι υπόλοιποι αποκαθηλώθηκαν σχεδόν όλοι [και όλες], πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα…

Η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο, όταν η αριστερά ξέμεινε και από ερμηνείες του ηρωισμού.

Διότι στον παλιό, καλό καιρό τα πράγματα ήσαν απλά.

Αυτοί που εξεγείρονταν απέναντι στην εξουσία ήσαν οι καλοί, ενώ οι άλλοι ήσαν οι κακοί. Σαν τα περίφημα ουέστερν σπαγκέτι, όπου ο καλός μονομαχούσε με καμιά δεκαριά αποβράσματα έξω από το σαλούν και τους σώριαζε όλους στο χώμα, προτού καν προλάβουν να τραβήξουν πιστόλι.

Στην παγκοσμιοποίηση όμως αυτός που τραβάει πιο γρήγορα το κολτ, δεν είναι πάντα ο καλός. Μπορεί να είναι και το κάθαρμα!

Θυμάμαι ακόμα και γελώ, στην περίοδο που είχαν εξεγερθεί οι αδερφοί μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο, προσπαθώντας να ρίξουν το «κοσμικό» καθεστώς του Μουμπάρακ και να βάνουν στη θέση τους μια ισλαμική δικτατορία.

Οι συριζαίοι είχαν βγει τότε και κόβανε φλέβες υπέρ των εξεγερμένων, παρά το ότι ηγετικά στελέχη της αιγυπτιακής αριστεράς προειδοποιούσαν με συνεντεύξεις τους [και εδώ στην Ελλάδα] το τι περίπου θα σήμαινε η βίαιη επιβολή ενός ισλαμικού καθεστώτος τύπου Σαντάμ Χουσεϊν.

Χαμπάρι δεν έπαιρναν.

Άσε που αγνοούσαν ακόμα και το ότι η οργάνωση των αδερφών μουσουλμάνων είχε συμμαχήσει με τον Χίτλερ, στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Όταν όμως επιβλήθηκαν τελικά οι ισλαμιστές και άρχισαν τα όργανα [ισλαμικός νόμος, δικτατορία, επιθέσεις κατά στελεχών της αριστεράς κ.ο.κ.] κατάπιανε ακόμα και τα πληκτρολόγια.

Μάλιστα μερικοί από δαύτους, προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τις μπουρδολογίες τους, με το απίστευτο επιχείρημα: «εμείς είμαστε πάντα με τους εξεγερμένους!»

Τελικά η δικτατορία των αδελφών μουσουλμάνων, ανατράπηκε από έναν άλλο δικτάτορα [του στρατού αυτή τη φορά] και οι αιγύπτιοι αριστεροί γλίτωσαν το κεφαλάκι τους.

Το να λες ότι είσαι «πάντα με τους εξεγερμένους» [όποιοι κι αν είναι αυτοί] δεν σημαίνει ότι είσαι τόσο αθεράπευτα ηλίθιος.

Μπορεί απλώς να είσαι αριστερός και να έχεις κολλήσει στα σχηματοποιημένα πρότυπα του 20ου αιώνα, όπου πράγματι το 90% των εξεγέρσεων στην Ευρώπη, γινόντουσαν από αριστερούς, είτε απέναντι σε φασιστικά, είτε απέναντι σε καπιταλιστικά καθεστώτα.

Έλα όμως που στον 21^ο αιώνα δεν υπάρχουν πια ούτε κομμουνιστές, ούτε φασίστες, ούτε καπιταλιστές, με την έννοια που είχε ο καπιταλισμός ίσαμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Σήμερα υπάρχουν οι παγκόσμιες συμμορίες των τραπεζών, των αφανών χρηματοπιστωτικών ομίλων, των μεγιστάνων των ΜΜΕ, των πρεζέμπορων, των δουλέμπορων και των διεθνών διευθυντηρίων, που εξοπλίζουν διαδοχικά και όπως τους συμφέρει, τη μια τους αντάρτες της αλ κάιντα και την άλλη τους μισθοφόρους που θα τους εξολοθρεύσουν.

Από τη μια βάνουν το χεράκι τους για να ξεσηκωθούνε οι σουνίτες κι από την άλλη σπρώχνουν τους σιίτες, για να τους ψήσουνε ζωντανούς.

Μέσα σ’ αυτή τη θολή και περιπλεγμένη κατάσταση, τα ερμηνευτικά εργαλεία της αριστεράς, που δεν εκσυγχρονίστηκαν ποτέ από τον καιρό του Μαρξ και του Γκράμσι, είναι φυσικά αδύνατον να εξηγήσουν το πώς και το γιατί των σημερινών μαζικών, λαϊκών, εθνικών ή θρησκευτικών κινητοποιήσεων.

Έτσι μπορούν να ψελλίζουν μια τόσο χοντροκομμένη ηλιθιότητα, όπως το ότι: «είμαστε πάντα με τους εξεγερμένους» και την άλλη στιγμή να δαγκώνουν τη γλώσσα τους, όταν επιτέλους αντιληφθούν ότι οι εξεγερμένοι μπορεί κάλλιστα να είναι και οι ναζήδες του Κιέβου!

Οι αριστεροί δεν είναι τόσο βλάκες, όσο θα συμπέραινε κανείς από την πολιτική τους βλακεία. Βρίσκονται απλώς έναν αιώνα πίσω. Και κατά συνέπειαν, «αντιλαμβάνονται» τα φαινόμενα με την ταχύτητα του ΡανΤανΠλαν.

Με καθυστέρηση δύο ή τριών ιστορικών σελίδων [ενίοτε και στο επόμενο κεφάλαιο…]

Το πρόβλημα είναι ότι το οντολογικό σύμπαν της αριστεράς στηρίζονταν σε δύο θεμέλια. Στα θεωρητικά εργαλεία του μαρξισμού και στη ρομαντική εξιδανίκευση του λαϊκού ήρωα.

Οτιδήποτε αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερή ιδεολογία», από το ΚΚΕ ίσαμε τη ΔΗΜΑΡ, δεν μπορεί να σταθεί στα μάτια των οπαδών του, χωρίς να διαθέτει έστω ένα πρόσωπο [ή προσωπείο] στο οποίο να μπορεί να επενδυθεί η πολιτική λίμπιντο των αμνών που το ακολουθούν.

[Ακριβώς για να καλυφθούν μέσω του θυμικού, οι λογικές ατέλειες του μαρξισμού]

Ο χαρακτήρας του αριστερού ήρωα, έχει να κάμει πρωτίστως με τη φαντασιωτική εικόνα του «παιδιού του λαού», που «αγωνίζεται για το καλό των ταπεινών και των καταφρονεμένων», κάτι δηλαδή μεταξύ Ζορό και Βελουχιώτη.

Ένας Μεγαλέξαντρος των αδικημένων, όπως πολύ σωστά το συνέλαβε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στην ομώνυμη ταινία.

Έλα όμως που και τα δύο αυτά θεμέλια της αριστερής ψυχοσύνθεσης γκρεμίστηκαν στο έμπα του 20^ου αιώνα.

Ποιους να ανεβάσει σήμερα ο ευπειθής αριστερός στο πάνθεον των ημιθέων του?  

Είναι προφανές ότι τύποι σαν την κ. Κανέλη, τον κ. Σταθάκη ή τον κ. Γιώργο Παπανδρέου δεν μπορούν να εμπνεύσουν τον μέσο ψηφοφόρο της αριστεράς, που διψάει για ζωντανούς μύθους, τουλάχιστον εφάμιλλους της «μάνας Κουράγιο»

Άσε που όταν αρχίζουν οι συγκρίσεις με το ένδοξο παρελθόν, η σημερινή κατάντια δεν μπορεί παρά να προκαλέσει μαζική αριστερή κατάθλιψη.

Πώς να βάνεις πλάι-πλάι τους καπεταναίους ας πούμε  του ΕΛΑΣ, με τον κάθε κύριο Μηλιό, που όταν μπαίνει σε ελβετική τράπεζα, του κάνουνε τεμενάδες ακόμα και οι τμηματάρχες γάμα.

Και πώς να αντέξεις  τις συγκρίσεις, όταν έχεις από τη μια μεριά τον Ανδρέα Λεντάκη που τον δέρνανε ανά τρεις ώρες στα κρατητήρια της ΕΣΑ, κι από την άλλη μεριά, την κ. Ρεπούση, η οποία επισκέπτεται την κομμώτρια της, τρεις φορές την ημέρα.

Για πρώτη φορά στην ένδοξη [φαντασιωτική] ιστορία της, η αριστερά ξέμεινε από ήρωες.

Ένας Γλέζος και ένας Μίκης που ανασαίνουν ακόμα, δεν αρκούν για να περισώσουν την κατάσταση [άσε που ο δεύτερος τους πετάει και κάτι «σπίθες» που και που, για να τους μπερδεύει…]

Κι εξόν από ήρωες, η αριστερά ξέμεινε κι από ερμηνευτικά εργαλεία.

Οι εξεγερμένοι «όλου του κόσμου» μπορεί να είναι σήμερα από ισλαμοφασίστες μέχρι ναζήδες κι άντε μετά εσύ να βγάνεις «καθοδηγητική άκρη»

Ταπί κι από ιδέες, ταπί κι από ήρωες, όπως θα έλεγε και η Ρένα Βλαχοπούλου.

Κι εν πάση περιπτώσει, καινούριες ιδέες είναι δύσκολο να γεννηθούν, τουλάχιστον από μυαλά που είναι ακόμα αγκιστρωμένα στο δίπολο «κομμουνιστής ή φασίστας».

Μπορούν όμως να κατασκευαστούν καινούριοι ήρωες.

Κι αυτό φαίνεται ότι είναι το μόνο που έχουν αρχίσει να κατανοούν οι πιο πρωτοποριακοί από τους αριστερούς εγκεφάλους, έστω και αν λειτουργούν με την ταχύτητα του ΡανΤανΠλαν.

Ζητούνται ήρωες, λοιπόν και ζητούνται επειγόντως.

Ο κ. Μαζιώτης είναι ένας από αυτούς.

Μπορεί φυσικά να μην είναι επιπέδου Καπετάν Γιώτη, αλλά όπως λέει κι ο σοφός λαός: «απ’ το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα…»

2.Από τον Βελουχιώτη στον Μαζιώτη

Ο μέσος συριζαίος έχει βαρεθεί πια να πηγαίνει μια επίσκεψη σε σπίτι φιλικού ζευγαριού και να του την πέφτουν προτού ακόμα προφτάσουν ν έρθουν οι πίτσες…

-Σιγά ρε, που θα μας πείτε εσείς για επανάσταση. Κάτστε πρώτα να μετρήσετε τις καταθέσεις των σταθάκηδων στις μπλακροκς και μετά μας παριστάνετε τους ζαπατίστας…

Απαιτούνται λοιπόν καινούριοι ήρωες, ανέγγιχτοι και αδιάφθοροι από τις σειρήνες των καταναλωτικών ηδονών.

Ο κ. Μαζιώτης συγκεντρώνει πολλά από τα απαραίτητα προσόντα, ώστε να πλασαριστεί στο πάνθεον των αριστερών ηρώων, πλάι στον Βελουχιώτη, στον Μπελογιάννη και στην Αλίκη Βουγιουκλάκη [στον ρόλο της, στο: «η κόρη μου η σοσιαλίστρια»]

Είναι σχετικά νέος [όχι σαν τον κ. Γλέζο] είναι καλοφτιαγμένος, διαθέτει  άγρια μπρουταλιτέ και προπαντός, δεν διστάζει να πυροβολήσει τους μπάτσους [δείγμα περίσσειας τεστοστερόνης]

Κι είναι αλήθεια, ότι με έναν ήρωα στο ιδεολογικό τσεπάκι του, σαν τον κ. Μαζιώτη, ο πάσα ένας συριζαίος είναι έτοιμος να ρουπώσει τον οποιονδήποτε κακοπροαίρετο. Διότι αυτός, έτσι και μπει σε τράπεζα, δεν θα είναι για να καταθέσει τα κέρδη του αλλά για να «απαλλοτριώσει» τις καταθέσεις των αλλωνών.

Αν δεν υπήρχε ο κ. Μαζιώτης, οι μηχανικοί του αριστερού mind control  θα έπρεπε να τον εφεύρουν.

Τώρα θα μου πεις: τα ίδια έκαμε και ο Αλβανός ο Κόλα. Αυτόν γιατί δεν τον κάνανε ήρωα?

Θα σας απαντήσω ότι, αν έχετε αυτή την απορία, τότε δεν γνωρίζετε καλά την  κοινωνιοψυχοσύνθεση του μέσου αριστερού.

Ο μέσος αριστερός δεν είναι πια ο ρακένδυτος προλετάριος των αρχών του 20^ου αιώνα, που πήγαινε στη φάμπρικα με δανεικό ποδήλατο.

Σήμερα ο μέσος αριστερός τσιμπάει έναν καλούτσικο μισθό στο ευρύτερο δημόσιο, διαθέτει ένα [τουλάχιστον] αυτοκινητάκι, ένα εξοχικό, ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα σε προάστειο και στο μεταξύ, κάτι με τα λαδωματάκια, κάτι με τον συνδικαλισμό, κάτι με τα επιδόματα, έχει και την ευχέρεια να κάμει μισό ταξιδάκι στο εξωτερικό ετησίως.

Αντιλαμβάνεστε ότι δεν του πάει η αισθητική του Αλβαναριού, όσο και αν η εγγενής κτηνωδία του Αλβανού κυριαρχεί στις ερωτικές φαντασιώσεις του/ης.  Ωστόσο, άλλο πράγμα η φαντασίωση και άλλο πράγμα η πραγματικότητα.

Ο μέσος αριστερός [και σας το λέω αυτό εκ πείρας] όποτε περνάει από λαθρεποικισμένες περιοχές, ανεβάζει τα παράθυρα του αυτοκινήτου του και κλειδώνει εσωτερικά όλες τις πόρτες. Κι αν τέλος πάντων χρειαστεί να κατέβει για να αγοράσει τσιγάρα, ψάχνει να βρει περίπτερο που να φωτίζεται απ’ όλες τις πλευρές και εί δυνατόν να την έχουνε στήσει καρτέρι εκεί γύρω οι μπάτσοι [άλλο τώρα, αν χειροκροτάει όποιον τους βάνει στο σημάδι…]

Η αισθητική του μέσου αριστερού δεν έχει καμία σχέση πλέον με τη «δραπετσώνα»  ή με το «μπέλα τσιάο» ή με το «κομαντάντε Τσε Γκεβάρα»

Ο μέσος συριζαίος ακούει ΖΑΖ, τα σπάει στον Κορακάκη και φτιάχνεται με την Κοντσίτα, στη γιουροβίζιον.

Σε αντίθεση με το αλβαναριό,  που το αισθητικό του σύμπαν αρχίζει στον κ. Ρουβά και τελειώνει στην κ. Πάολα [περνώντας ενδιαμέσως από τη Σακίρα...]

Τι δουλειά έχει ένας τέτοιος τύπος με κάτι πριμιτίφ αλβανόφατσες σαν του Κόλα?

Όχι!
Ο κ. Μαζιώτης είναι ότι χρειάζεται για να περάσει στο πάνθεον των νέων ηρώων, που θα εμπνεύσουν την απογοητευμένη αριστερή γενιά του 21^ου αιώνα, η οποία ήρωες ακούει, αλλά ήρωες δεν βλέπει!  

Κάτι μικρολεπτομέρειες, όπως ας πούμε το γεγονός ότι ο κ. Μαζιώτης δεν δραπέτευσε αλλά αντιθέτως βγήκε από τη φυλακή με επίσημη απόφαση της «δίκαιης δικαιοσύνης» [όπως άλλωστε και ο έτερος ήρωας, ο κ. Ξηρός] δεν μετράνε στο συλλογικό φαντασιακό του αριστερού πόπολου.

Διότι η κατασκευή ηρώων, ξεκινάει από τα πόδια και φτάνει το πολύ ίσαμε το σαγόνι. Δεν αγγίζει ποτέ το κεφάλι…

Η αριστερά έχει ανάγκη από μοντέρνους ζορό και οι τσιπρανδρέου που την εκμεταλλεύονται [από την λεγόμενη «μεταπολίτευση» και δώθε] θα τους κατασκευάσουνε πάση θυσία. Ακόμα και αν χρειαστεί να επιστρατεύσουν τους χάρτινους ήρωες ενός θεάτρου σκιών, που όμως από πίσω του δεν θα βρίσκονται οι παραδοσιακοί καραγκιοζοπαίχτες αλλά οι μυστικές υπηρεσίες, τα διεθνή κογκλάβια και οι κάπο ντι τούτι κάπι της παγκόσμιας οικονομικοκοινωνικής μαφίας…         

Άλλωστε, κάθε λαός έχει και τους ήρωες που του ταιριάζουν…

*Σημείωσις…

Σύντομος 20^ος αιώνας: όρος του σπουδαίου [ωστόσο μαρξιστή] ιστορικού Χοπσμπάουμ .
Ο σύντομος 20^ος αιώνας αρχίζει από το 1918, όταν ξέσπασε ο Α΄παγκόσμιος πόλεμος και τελειώνει το 1989, με την πτώση του τείχους και την αμοιβαία αλληλοεξόντωση των δύο ολοκληρωτισμών – του φασισμού και του κομμουνισμού.

http://panusis.blogspot.gr/