Η επιλεκτική ευαισθησία της υπερδύναμης

Η επιλεκτική ευαισθησία της υπερδύναμης

Είναι γνωστό ότι η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία δεν κοιτάζουν συναισθηματισμούς και δεν έχουν ευαισθησίες. Αν τυχόν παρουσιάσουν τέτοια χαρακτηριστικά, το μόνον βέβαιο είναι ότι κάποιος άλλος σκοπός κρύβεται εντέχνως από πίσω. Αυτό αποδεικνύεται κυρίως από την επιλεκτική ευαισθησία που επιδεικνύουν στην εξωτερική τους πολιτική τα κράτη που θέλουν να εκμεταλλευτούν τον ανθρώπινο πόνο.

Πρόσφατο δείγμα επιλεκτικής ευαισθησίας είχαμε από την σύζυγο του προέδρου των ΗΠΑ Μισέλ Ομπάμα, η οποία εκφώνησε η ίδια το εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό μήνυμα του συζύγου της, για να δηλώσει την οργή της για την απαγωγή περίπου 200 μαθητριών στη Νιγηρία από την οργάνωση Μπόκο Χαράμ για να μην συνεχίσουν τις σπουδές τους, μιας και η εν λόγω οργάνωση είναι αντίθετη στην εκπαίδευση των γυναικών. «Στα κορίτσια της Νιγηρίας βλέπω τις κόρες μου», δήλωσε η Μισέλ Ομπάμα στο μήνυμά της.

Κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί ότι πού είναι το κακό σε αυτό και τι λόγο έχουμε εμείς από την πλευρά μας να το στηλιτεύουμε; 

Επίσης πρόσφατα όμως κι άλλα περιστατικά βγήκαν στο φως της δημοσιότητας, γεγονότα όπου ανήλικα παιδιά απήχθησαν, καταπιέστηκαν ή/και δολοφονήθηκαν, αλλά η επιλεκτική αμερικανική εξωτερική πολιτική όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας παρακάτω -κατά ένα παράδοξο τρόπο- δεν επέδειξε ανάλογη ευαισθησία.

Στις αρχές του τρέχοντος μηνός το βρετανικό κανάλι ITV μετέδωσε μια πολύ σημαντική είδηση, αναφορικά με το«Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε» (ΙΚΙΛ), το οποίο φέρεται να έχει  δημιουργήσει στρατόπεδα όπου διδάσκεται το δίκαιο της Σαρία και εκπαιδεύει στα όπλα στρατιώτες σε εδάφη που κατέχει στη Συρία. Το κρίσιμο σημείο της είδησης είναι ότι οι “εκπαιδευόμενοι” είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ανήλικα αγόρια, τα οποία έχουν απαχθεί. 

Η πιο κραυγαλέα περίπτωση όμως αφορά τα παιδιά που βάναυσα δολοφονούνται από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ στην Γάζα, των οποίων ο αριθμός ανέρχεται μέχρι στιγμής σε  112, σε χρονικό διάστημα μόλις δεκατεσσάρων ημερών. Αλήθεια, αύριο πόσα; Μέχρι το τέλος της σύρραξης άραγε πόσα;

Και σε αυτήν την περίπτωση, η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι κουφή και τυφλή, κάνοντας σαν να μην υπήρξαν ποτέ αυτά τα παιδιά και σαν να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα στην ζωή με όλα τα υπόλοιπα. Εδώ βλέπετε ότι η συμμαχία και ο έλεγχος που ασκεί το Ισραήλ στις ΗΠΑ κάνει την ευαισθησία της υπερδύναμης να εξαφανίζεται. 

Δημήτριος Π. Μιμίδης