Η αυτοκαταστροφική ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και η γεωπολιτική στροφή προς την Ρωσία

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα, το λεγόμενο «δημοκρατικό» - «δυτικό» και το κομμουνιστικό – «ανατολικό». Η δυτική Ευρώπη τάχθηκε με την πλευρά των ΗΠΑ, προκειμένου να ισορροπήσει – αναχαιτίσει την σοβιετική – σταλινική αρχικά – επιθετικότητα. Με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι ισορροπίες άλλαξαν άρδην, αφήνοντας μόνες τις ΗΠΑ ως υπερδύναμη βασιλεύουσα τον κόσμο.

Τώρα με την οικονομική κρίση να έχει διαλύσει το American Dream και την Ρωσία να ορθώνει το ανάστημά της απέναντι σε μία υπερδύναμη ανήμπορη να αντιδράσει, η διελκυστίνδα έρχεται και πάλι σε ισορροπία. Οι αμερικανοί έχουν ήδη χάσει το γεωπολιτικό παίγνιο στην Συρία και η Ουκρανία εξελίσσεται σε μία πολύ δυσάρεστη, για αυτούς, κατάσταση. Ιδιαιτέρως μετά την επιβολή οικονομικών κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας και τον τρόμο που έσπειραν τα αντίμετρα Πούτιν, φάνηκε ξεκάθαρα η υπεροχή μίας παραγωγικής εθνικής οικονομίας έναντι της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας των πολυεθνικών που ευαγγελίζεται η Νέα Τάξη Πραγμάτων, ιδιαιτέρως όταν η δεύτερη βρίσκεται στην δύσκολη περίσταση της χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Σε αυτή την κρίσιμη ώρα έρχεται για άλλη μία φορά στην επικαιρότητα η γεωπολιτική θεωρία, που καθορίζει το πρέπον σε τέτοιες καταστάσεις. Συγκεκριμένα μιλώντας και επειδή η γεωπολιτική είναι μία επιστήμη που βασίζεται όχι σε αξιώματα, αλλά στο ρευστό τοπίο της διεθνούς πολιτικής σκηνής, θα βασίσουμε την σκέψη μας στην γεωπολιτική θεωρία του MacKinder, που δείχνει να καθορίζει την σκέψη των δύο υπερδυνάμεων, όπως φαίνεται από τα γραπτά και τις πρακτικές των ταγών της εξωτερικής πολιτικής τους.

Στην θεωρία του MacKinder η γη είναι διαχωρίσιμη στις εξής περιοχές:

1) Το «παγκόσμιο νησί» που αποτελείται από τις συνδεδεμένες ηπείρους, την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Στο «παγκόσμιο νησί» περιλαμβάνεται και η περιοχή του «άξονα», η οποία είναι κομβικής σημασίας για την συγκεκριμένη θεωρία, αφού σύμφωνα με την σκέψη του MacKinder, όποιος ελέγχει την «Καρδιογαία», δηλαδή την περιοχή του άξονα, ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο.

2) Στα υπεράκτια νησιά, δηλαδή την Μεγάλη Βρετανία και την Ιαπωνία και τέλος

3) στα νησιά του εξωτερικού δακτυλίου, δηλαδή την Αμερικανική ήπειρο και την Ωκεανία. Σύμφωνα με τον MacKinder το όλο γεωπολιτικό παίγνιο αφορά τον έλεγχο της «Καρδιογαίας» που περιλαμβάνει την περιοχή που ξεκινά από το Ιράν και το Ιράκ και φτάνει μέχρι τον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό.

Τυχόν αλλαγή του προσανατολισμού της Ευρώπης σε μία συμμαχία με την Ρωσία θα έθετε αυτομάτως τέλος στο γεωπολιτικό αυτό παίγνιο, αφού ο έλεγχος της Καρδιογαίας θα πέρναγε στην κατοχή των Ρώσων και των Ευρωπαίων, αφήνοντας έξω τους Αμερικανούς. Αυτό θα ήταν πολλαπλά ευεργετικό τόσο για την Ευρωπαϊκή, όσο και για την Ελληνική Οικονομία, αλλά και την ίδια την εξωτερική πολιτική, αφού άξαφνα θα έμεναν εκτός ανταγωνισμού όλοι οι βασικοί αντίπαλοι της Ελλάδος στην γεωπολιτική σκακιέρα, όπως η Τουρκία, το Ισραήλ και οι υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων, γεγονός που βεβαίως θα ευνοούσε την Ελλάδα στα Εθνικά Θέματα.  

Είναι, όμως, εφικτή μία τέτοια στροφή στην Ευρωπαϊκή πολιτική; Υπό τις παρούσες συνθήκες φυσικά και όχι. Όχι γιατί κάποιος παράγοντας οικονομικός ή πολιτικός το καθιστά ανέφικτο. Η διακυβέρνηση των χωρών της Ευρώπης και της Κομισιόν συνεπαγωγικά από ανθρώπους που είναι δειλοί από την μία και από την άλλη εξαρτώμενοι από αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα, καθιστούν βέβαιο ότι δεν πρόκειται να ληφθεί μία τέτοια απόφαση.