Η άνοδος του… ψευτο-ανθρωπισμού

Κάθε διανοητικά υγιής άνθρωπος είναι σε θέση να αντιληφθεί τον βαθμό της αποδόμησης και της σήψης που έχει συντελεστεί στην σύγχρονη κοινωνία. Η συμπεριφορά του ανθρώπου ανέκαθεν επηρεαζόταν τόσο από τους γραπτούς νόμους που έχει θεσπίσει όσο και από τους άτυπους κανόνες της κοινωνίας οι οποίοι ως επί τω πλείστον βασίζονται στα ήθη και στις αξίες της εκάστοτε κοινωνίας και εποχής. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου οι αξίες αυτές που άλλοτε αποτελούσαν ένα κώδικα τιμής για τον άνθρωπο τείνουν είτε να εξαλειφτούν εντελώς για χάρη του προοδευτισμού είτε χρησιμοποιούνται από τον σύγχρονο άνθρωπο με τέτοιον τρόπο ώστε να τον εξυπηρετούν στην δημιουργία μιας ψεύτικης εικόνας, ενός προσωπείου, που θα ανυψώσει το κοινωνικό του γόητρο. Ασφαλώς, η υιοθέτηση αξιών με σκοπό το κοινωνικό φαίνεσθαι έρχεται σε αντίθεση με την ίδια την υπόσταση των αξιών, που ο ουσιαστικός λόγος της ύπαρξης τους είναι η ανάδειξη ενός ορθού τρόπου ζωής και όχι ο κατευνασμός των ναρκισσιστικών αισθημάτων του ανθρώπου.

Μια περίπτωση που σκιαγραφείται στα παραπάνω είναι αυτή του σύγχρονου ανθρωπισμού ή για του λόγου του αληθές του σύγχρονου ψευτο-ανθρωπισμού. Ο ανθρωπισμός ξεκίνησε αρχικά ως ένα κίνημα που άνθισε στην Δυτική Ευρώπη προς το τέλος του ύστερου μεσαίωνα και την αρχή της Αναγέννησης. Χαρακτηρίστηκε κυρίως από την στροφή του ανθρώπου στη μελέτη των αρχαίων ελληνικών και ρωμαϊκών κειμένων με σκοπό την υιοθέτηση ενός μοντέλου ζωής που θα πήγαζε από τις αρετές της αρχαιότητας. Με την πάροδο του χρόνου η έννοια του ανθρωπισμού επαναπροσδιορίστηκε και εν τέλει κατέληξε να ταυτίζεται με έναν τρόπο συμπεριφοράς που οφείλει να επιδεικνύει ο άνθρωπος απέναντι στους άλλους. Στην σύγχρονη πλέον εποχή ο ανθρωπισμός πήρε μια νέα διάσταση. Από ένα μοντέλο ζωής μετεξελίχθηκε σε ένα εργαλείο για την προώθηση συμφερόντων καθώς και σε ένα προσωπείο που χρησιμοποιείται με σκοπό την κοινωνική αποδοχή και αναγνώριση.

Στην Ελλάδα του σήμερα ο ανθρωπισμός θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ως μια νέα τάση της μόδας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι ο σύγχρονος νεοέλληνας στρέφει την προσοχή του και επιδεικνύει και όλο του τον ‘ανθρωπισμό’ εκεί που κάθε φορά πέφτουν τα φώτα της δημοσιότητας. Σε μια χώρα που έχει εξαθλιωθεί οικονομικά και κυρίως κοινωνικά ο σύγχρονος Έλληνας ευαισθητοποιείται για υποκινούμενους πολέμους που γίνονται εκτός των συνόρων του αλλά εθελοτυφλεί για τα προβλήματα που υπάρχουν μέσα σε αυτά. Νιώθει συγκίνηση για το δράμα των προσφύγων αλλά παραμένει αδιάφορος για το δράμα που βιώνει η ίδια του η πατρίδα. Ο σύγχρονος Έλληνας επιλέγει "je suis Charlie" και "Pray for Paris" την στιγμή που η χώρα του και ο ίδιος κινδυνεύει από την ίδια απειλή. Φυσικά όλα αυτά από την βολική θέση που του προσφέρει ο καναπές του και μέσα από δακρύβρεχτα δημοσιεύματα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που αποσκοπούν ουσιαστικά στην προβολή του ίδιου κι όχι της κατάστασης για την οποία επιλέγει να δείξει την "αλληλεγγύη" του.

Σε πείσμα των καιρών, η εθνικιστική νεολαία και η Χρυσή Αυγή επιδεικνύουν έμπρακτα ανθρωπισμό και αλληλεγγύη πρώτα απ’ όλα στους ίδιους τους Έλληνες, οι οποίοι έχουν δοκιμαστεί από τις άσχημες οικονομικές συνθήκες της χώρας, κάτι που όχι μόνο δεν ενθαρρύνεται από τους κυβερνητικούς παράγοντες της χώρας αλλά έχει θεωρηθεί και παράνομο. Σε μια εποχή που ο ψευτο-ανθρωπισμός έχει γίνει μόδα για λόγους κοινωνικού γοήτρου, εμείς επιλέγουμε συνειδητά να στεκόμαστε απέναντι σε αυτόν και πάντοτε στο πλευρό των Ελλήνων.