Ο δημογραφικός επεκτατισμός του Ισλάμ

Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι το Ισλάμ αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς και θα είναι σύντομα η μεγαλύτερη θρησκευτική κοινότητα σε όλο τον κόσμο. Σήμερα 1,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι ασπάζονται αυτή την θρησκεία, από αυτούς το 85% είναι σουνίτες, δηλαδή πιστεύουν απαρέγκλιτα στον «ιερό πόλεμο» (Τζιχάντ) και στην εφαρμογή του θρησκευτικού νόμου (Σαρία). Γεγονός επίσης είναι ότι ο δείκτης γεννητικότητας των ισλαμικών χωρών και του μουσουλμανικού πληθυσμού μη ισλαμικών χωρών είναι υπερδιπλάσιος των πιστών άλλων θρησκειών. Σε περίπου 50 χρόνια στον πλανήτη θα υπάρχουν πολύ περισσότεροι μουσουλμάνοι απ’ ότι χριστιανοί, κάτι που σημαίνει ότι ο «δημογραφικός τζιχάντ» θα έχει επιτύχει τον σκοπό του.

Ο πυρήνας του Ισλάμ είναι η Αραβική Χερσόνησος, η Βόρεια Αφρική και η Τουρκία. Η μεγάλη και πλατειά  λωρίδα γης που εκτείνεται από το Μαρόκο έως το Αφγανιστάν είναι ισλαμική, ενώ η μεγαλύτερη συγκέντρωση μουσουλμανικού πληθυσμού βρίσκεται στην περιοχή της Νότιας Ινδίας. Στην Ινδία ζουν πάνω από 100 εκ. μουσουλμάνοι, στην περιοχή του Πακιστάν 180 εκ., στο Μπανγκλαντές 100 εκ., σύνολο δηλαδή 380 εκ. Σε λίγο θα ξεπεράσουν τα 500 εκ. σε αυτή την περιοχή του κόσμου. Μια άλλη περιοχή με μεγάλη συγκέντρωση μουσουλμανικού πληθυσμού είναι η Μαλαισία με 30 εκ. πιστούς αυτής της θρησκείας, ενώ στην Ινδονησία των 240 εκ. τα 200 εκ. είναι μουσουλμάνοι.

Όμως δεν απειλούμεθα μόνο από το «δημογραφικό τζιχάντ». Οι περισσότερες μουσουλμανικές χώρες εφαρμόζουν τον ισλαμικό νόμο Σαρία, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός κράτους και θρησκείας όσον αφορά τους νόμους, δηλαδή ισχύει ο θρησκευτικός νόμος και όχι ο κοσμικός. Σε αυτές τις χώρες ισχύει η πολυγαμία και σύμφωνα με τον Σαρία τα παιδιά που προέρχονται από μουσουλμάνους γονείς διαπαιδαγωγούνται υποχρεωτικά ως μουσουλμάνοι, ακόμη και αν η σύζυγος δεν είναι του ιδίου θρησκεύματος. Σε γενικές γραμμές στις μουσουλμανικές χώρες συμβαίνει το αντίθετο απ’ ότι στις κοσμικές-χριστιανικές. Στο Ισλάμ ισχύει η απόλυτη σύνδεση κράτους, κοινωνίας και θρησκείας, κάτι βέβαια που δεν έχει ισχύ στις κοσμικές-χριστιανικές. Η διαφορά αυτή οδηγεί στην εμφατική πολιτική υπεροχή του Ισλάμ έναντι των άλλων θρησκειών και πολιτικών συστημάτων.

Ιστορικά όλες οι προσπάθειες που έχουν γίνει για τον διαχωρισμό του Ισλάμ από το κράτος έχουν αποτύχει. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η Τουρκία και η Αίγυπτος. Αυτό σημαίνει ότι η εισδοχή-εισβολή του Ισλάμ στην Ευρώπη σε συνάρτηση με την υπεργεννητικότητα των μουσουλμάνων, θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα) στην επικράτηση αυτής της θρησκείας έναντι του κοσμικού κράτους και των χριστιανών πολιτών, μιας θρησκείας δηλαδή που συναντάται πλέον μόνο στην ιδιωτική σφαίρα των κοινωνιών της Ευρώπης.

Ποιος ειλικρινά πιστεύει ότι οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης θα θελήσουν να ενσωματωθούν στις κοσμικές κοινωνίες αυτής της ηπείρου; Ουδείς. Η πιθανότερη εξέλιξη τα επόμενα χρόνια θα είναι η δημιουργία δυο παράλληλων κοινωνιών, μιας γκέτο-μουσουλμανικής και μιας κοσμικής, στις οποίες θα ισχύουν διαφορετικές αξίες, νόμοι και προτεραιότητες. Υπό αυτές τις συνθήκες ποιος πιστεύεται ότι θα είναι ο τελικός νικητής στον «δημογραφικό τζιχάντ»;