Η ψυχοπαθολογία της Αριστερής σκέψης

Η Αριστερά είναι εδώ και δέκα μήνες κυβέρνηση. Αλλά προτού γίνει εξουσία, έγινε τρόπος σκέψεως ενός μεγάλου τμήματος της Κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των λεγομένων Δεξιών. Προκειμένου να προσδιορίσει τα όρια της σκέψεως, η Αριστερά επιδιώκει να βάζει εκείνη τις ιδεολογικές γραμμές. Παρέχει το ιδεολογικό άλλοθι και την τρομοκρατία, και η Δεξιά κάνει τα υπόλοιπα. Όμως, η κυριαρχία αυτή, κάθε άλλο παρά προοιωνίζει το αήττητο της πολιτικής της έκφρασης. Αντίθετα τα συστήματά της είναι προβλέψιμα και γι’ αυτό σχετικά εύκολα να καταρριφθούν. Αριστερά και ΜΜΕ Η Αριστερά χαρακτηρίζεται από διπολικότητα. Ενώ διατείνεται ότι είναι πρόμαχος της δημοκρατίας, καταργεί την ελευθερία της σκέψης και επιβάλλει την τρομοκρατία του νου. Χρησιμοποιούνται γι’ αυτό τα ΜΜΕ των καπιταλιστών τα οποία τροφοδοτούνται αφειδώς από τον ίδιο τον Λαό. Ο Λαός παράγει χρήμα και το χρήμα του μεταφέρεται στους δημοσιογράφους και τα Μέσα που χρηματοδοτούνται για να εξωραΐζουν, να προβάλλουν ή να αποκρύπτουν γεγονότα. Αριστερά και Δεξιά γνωρίζουν ότι όταν οι άνθρωποι αποδεχθούν την κατάσταση του γκόιμ, εξουδετερώνονται και δεν αντιδρούν. Στον ιουδαϊκό πολιτικό μανιχαϊσμό Αριστεράς-Δεξιάς, η ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία μεταφράζεται σε συμφέρον. Εξ ου και η «πάλη των τάξεων». Οι άνθρωποι αποκτούν ανάγκες, και για την ικανοποίησή τους είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν οτιδήποτε τους υποδειχθεί, συνήθως μέσω των ΜΜΕ. Οι δυο πυλώνες της ρητορικής Η Αριστερή ρητορική είτε πρόκειται για την αστική σοσιαλδημοκρατία είτε για τους αντι-φα στηρίζεται σε δύο μύθους: την ισότητα και την ειρήνη ή καλύτερα, την αποφυγή του πολέμου. Οι μέθοδοι και η ένταση της εφαρμογής τους μπορεί να διαφέρουν, αλλά η ουσία παραμένει. Όταν η αξία των ανθρώπων είναι ίση, η ποιότητα του προσώπου, η έννοια της άμιλλας, η προσπάθεια βελτίωσης και η αριστεία, ακυρώνονται. Ακόμη περισσότερο όταν ως ισότητα υπονοείται ουσιαστικά η ομοιότητα. Για την Αριστερά και την Καπιταλιστική Δεξιά όλοι είναι ίδιοι, και όντες ίδιοι, είναι εφικτό και τελικά επιβαλλόμενο να αντικαθίστανται προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι στόχοι της αυτοχρισμένης ελίτ. Αυτό για παράδειγμα εξηγεί την στήριξη Αριστεράς και Καπιταλιστών στην λαθρομετανάστευση και την αντικατάσταση των πληθυσμών. Στον μύθο αυτό εντάσσονται η ισότητα των Φύλων και η ισότητα των Φυλών. Αλλά και στην Οικονομία, οι φόροι (ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ) είναι οριζόντιοι. Η ισότητα προς τα κάτω, εκφράστηκε στα Πανεπιστήμια με την απαίτηση των αριστεριστών για το «δημοκρατικό 5» σύμφωνα με το οποίο όλοι οι φοιτητές ασχέτως προσπάθειας έπρεπε να περνούν το μάθημα με την βάση. Πίσω από τον δεύτερο μύθο, της αποφυγής του πολέμου, κρύβεται στην πραγματικότητα ένας αταβιστικός φόβος της σχέσης με τον «άλλο». Παρότι οι Αριστεροί φαίνεται ότι ενδιαφέρονται για την ετερότητα και «το διαφορετικό», η Αριστερά απορρίπτει την θεμελιώδη φυσική συνεκτική σχέση με τον «άλλο» που είναι η φάρα, το Έθνος, η Φυλή. Αλλά η υπεράσπιση του Έθνους, σημαίνει σύνορα, και σύνορα σημαίνει εν δυνάμει πόλεμος. Η εμμονή με την «παγκόσμια συναδέλφωση» και την «παγκόσμια ειρήνη» είναι μια «θηλυκή» υστερία της Αριστεράς. Οποιαδήποτε διαμάχη πρέπει να πάψει, και στην θέση της να μπει μια ατέρμονη πάλη εναντίον των συνολικά διαπιστωμένων και αποδεκτών. Εχθρός γίνεται ο διπλανός και η ένταση διαχέεται σε ολόκληρη κοινωνία. Αριστερά και «διαφορετικότητα» Η συλλογιστική με την οποίαν η Αριστερά εμποτίζει στην Κοινωνία λέει πως για να σταματήσουν οι διαμάχες μεταξύ κρατών, πρέπει να καταργηθούν τα σύνορα. Ομοίως καταργούνται τα «σύνορα» μεταξύ ανδρών και γυναικών και οι διακρίσεις μεταξύ των Φυλών, και κατασκευάζονται κοινωνικές «φυλές» και «φύλα» με κοινές αναφορές τις μαζικές εκφράσεις αδιεξόδων, απογοήτευσης και βίας. Παρά τους ισχυρισμούς τους οι Αριστεροί δεν σέβονται τον «άλλο» αλλά έχουν ένα βαθύ πρόβλημα επικοινωνίας με τον «άλλο». Θέλουν να καταργήσουν την υπόσταση του «άλλου» ώστε να μην χρειάζεται να έρχονται σε διάλογο μαζί του. Η Αριστερά έχει μια ανικανοποίητη ψύχωση, μια βουλιμία που της υπαγορεύει να «καταπιεί» τον «άλλο». Αυτό εν μέρει εξηγεί και την έντονη ροπή της στην ένοπλη βία και την συστηματική αποφυγή της αναμέτρησης θέσεων και ιδεών. Αυτό διαπιστώνεται και από την περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Τι προτείνει η Αριστερή σκέψη; Την φίμωση της Χρυσής Αυγής, τον αποκλεισμό του «άλλου», του διαφορετικού, αυτού που τολμά να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία της, και να αντιτείνει θέσεις και ιδέες. Αυτό η Αριστερά δεν το δέχεται. Και όταν δεν το δέχεται αντιδρά είτε με αποκλεισμό είτε με σφαίρες. Ενάντια στην Φύση και την Αλήθεια Η Αριστερά επιχειρώντας να καταργήσει την σύγκρουση και να εγκαθιδρύσει την ισότητα, επιχειρεί την κατάργηση της Αλήθειας. Η Αριστερή σκέψη είναι παντελώς αντιφυσική. Ενώ η Φύση είναι επεκτατική, δυναμική, εξωστρεφής, η Αριστερά επιδιώκει την επιστροφή σε μια κατάσταση προ-δημιουργική, σε ένα χάος. Η αριστερή σκέψη είναι κατ’ αυτό μια θηλυκή, προ-πατριαρχική σκέψη. Θέλει τον Άνθρωπο να επιστρέφει στην μήτρα, εκεί που τα όρια ανάμεσα στο εγώ και τον «άλλο» δεν έχουν ακόμη καθοριστεί. Αυτό ισχύει, επί παραδείγματι, στην περίπτωση της ισότητας. Η παρατήρηση της Φύσης δείχνει ότι η γυναίκα είναι φτιαγμένη για να αγαπά (τον άνδρα), κι άνδρας είναι φτιαγμένος για να προστατεύει (την γυναίκα, την οικογένεια). Αυτή η Αλήθεια που διαπιστώνεται από την ποίηση, την λογοτεχνία, την Τέχνη, την ίδια την Ζωή, είναι κόκκινο πανί για την Αριστερά. Τακτικές μη διαλόγου Η Αριστερά κυριαρχείται από εμμονές. Οι οπαδοί και απολογητές της δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν ιδεολογικά και με επιχειρήματα με τους Εθνικιστές, το μόνο «διαφορετικό» στην καπιταλ-μαρξιστική κοινωνία, γι’ αυτό και καταφεύγουν σε κραυγές («φασίστες» κ.λ.π.) ώστε να λήξουν την συζήτηση πριν καν ξεκινήσει Και όταν ακόμη συζητήσουν (συνήθως με κάποιον που δεν είναι Εθνικιστής αλλά έχει σε ένα συγκεκριμένο θέμα αντιλήψεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εθνικιστικές), ακολουθούν μια συγκεκριμένη τακτική παραπλάνησης. Το πρώτο βήμα είναι να κάνουν τον διαφωνούντα να αισθανθεί ενοχή για τις ίδιες τις σκέψεις του. Πρέπει να ντρέπεται για την γνώμη του, για τις απόψεις του για την Ιστορία, την κοινωνία, την πολιτική. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσει κανείς να εξηγήσει εάν είναι ή όχι Φασίστας, όπως δεν έχει νόημα εάν ο Αριστερός είναι Μαρξιστής, Σταλινικός, Τροτσκιστής, Μαοϊκός, ή αν ο Καπιταλιστής είναι οπαδός του Κέινς ή του Ανταμ Σμιθ. Ο Αρχηγός και οι Βουλευτές της Χρυσής Αυγής έχουν προσδιορίσει την ιδεολογία του κόμματός τους ως Εθνικιστική. Όσες φορές και αν το πουν, οι Αριστεροί θα επαναλαμβάνουν όσα ταιριάζουν στο δικό τους αφήγημα. Αυτά πρέπει να πουν για να κατέχουν την θέση τους (πολιτική, δημοσιογραφική) και να τρέχει ο μισθός τους. Το δεύτερο βήμα είναι να επιχειρήσουν να περιχαρακώσουν τον συνομιλητή τους με λέξεις ή φράσεις που είναι «κακές», και να τον αναγκάσουν να τους ακολουθήσει στο αδιέξοδο των αριστερίστικων τσιτάτων όπου δεν έχουν θέση τα επιχειρήματα. Πώς τολμά κανείς να μιλά για «φυλή»; Ας διαπιστώνονται εύκολα οι φυλές στην πλούσια Φύση της οποίας ευλογήθηκε να είναι μέλος ο άνθρωπος. Ας ήταν η Καυκασία (λευκή), η Μογγολική (κίτρινη) και η Αιθιοπική (μελανή) φυλή στα βιβλία των γονέων μας ως την δεκαετία του 60. Άλλο αριστερό ταμπού είναι η λέξη «λαθρομετανάστες». Μα αφού είναι μετανάστες που εισέρχονται λαθραία στην χώρα μας; Πώς να τους πούμε; Ας τους πούμε εισβολείς που είναι και πιο εύστοχο. Συμπέρασμα Ο πολιτικός κόσμος, οι στοχαστές, οι καλλιτέχνες, υπηρέτησαν την Αριστερά, και διέδωσαν τον τρόπο σκέψης της. Το αποτέλεσμα είναι άνθρωποι αναλώσιμοι, παρακολουθούμενοι και αστυνομευόμενοι, σε καθεστώτα υποκριτικά και ανελεύθερα. Οι σύγχρονοι Έλληνες της «δημοκρατίας» και της Αριστεράς, εξευτελίζονται αδιαμαρτύρητα και βλέπουν τα σκουπιδιάρικα να παρελαύνουν αντί για τον στρατό τους. Και μόνον τα αποτελέσματα αυτά, δείχνουν πως είναι επιβεβλημένο να απαλλαγούμε από τον πεισιθάνατο τρόπο σκέψης της Αριστεράς που κάνει την κοινωνία μας να σαπίζει. Να αναζητήσουμε έναν τρόπο σκέψεως ταιριαστό με την Φύση και την Ζωή, με το Έθνος και την Ψυχή μας.