Αφορμή για τη σύνταξη του παρόντος υπήρξε το πρόσφατο τραγικό περιστατικό στο Παρίσι. Δεν θα σταθούμε σε αυτά καθαυτά τα γεγονότα αφού είναι σε όλους γνωστά. Ασφαλώς οφείλουμε να καταθέσουμε την οδύνη και τη συμπαράστασή μας στα αθώα θύματα και στους οικείους τους καθότι εμείς οι εθνικιστές είμαστε οι μόνοι που έχουμε το δικαίωμα να το πράξουμε. Αυτή η παρατήρηση θα δικαιολογηθεί πλήρως στη συνέχεια, αλλά ας εξετάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην σημερινή καταρρέουσα Ευρώπη την εξουσία νέμονται εντέχνως δύο χρεοκοπημένα και παρηκμασμένα δόγματα, το ένα ως αντίβαρο του άλλου. Η καπιταλιστική φιλελεύθερη αντίληψη της κυριαρχίας των αγορών και του παρασιτικού διεθνούς κεφαλαίου και η σοσιαλμαρξιστική αντεθνική ισοπεδωτική αντίληψη της ομογενοποίησης και του αν- ιστορικού ατομικισμού. Μολονότι οι δύο αυτές αντιλήψεις φαίνονται αντίρροπες, με μία ενδελεχή έρευνα θα διαπιστώσει κανείς ότι έχουν κοινή προέλευση. Αυτή η κοινή προέλευση είναι οι ιδεοληψίες του διαφωτισμού, απότοκα της αστικής Γαλλικής επανάστασης. Τραγική ειρωνεία είναι ότι η πρωτεύουσα της χώρας από την οποία διαδόθηκε ο διαφωτισμός (για τον οποίο έχουμε αναφερθεί εκτενώς) δέχεται τα κτυπήματα του πνευματικού (!) της δημιουργήματος. ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ Ο καπιταλισμός για να συντηρηθεί έχει ανάγκη από επέκταση σε νέες παρθένες αγορές για να τις εκμεταλλευτεί και να τις απομυζήσει. Στο παρελθόν αυτό το επετύγχανε κυνικά με στρατιωτικές επεμβάσεις και πολεμικές επιχειρήσεις ( Νότιος Αμερική, Αφρική, Ασία). Στην εποχή μας χρειάζεται κάποια αφορμή, ένα αίτιο. Επειδή τα αίτια είναι δύσκολο να βρεθούν, ο κοινωνικοπολιτικός καμβάς του καπιταλισμού, ο φιλελευθερισμός (και ιδιαίτερα ο νεοφιλελευθερισμός) εφευρίσκει αιτίες. Όπως επί παραδείγματι ο «εκδημοκρατισμός» του Ιράκ, της Συρίας ή της Λιβύης. Αυτός ο «εκδημοκρατισμός» δεν είναι καινούργια έννοια. Από τη γένεσή του ο φιλελευθερισμός αποσκοπεί να επεκταθεί και να «διαφωτίσει» την οικουμένη με τις «δημοκρατικές» ιδέες. Τις δικές του δημοκρατικές ιδέες και το δικό του τρόπο ζωής που θα ολοκληρώσει την παγκόσμια «καλή κοινωνία». Αυτή η αυταπάτη ήταν πάντοτε το πρόσχημα για την επέκταση της Δύσης σε όλο τον πλανήτη.
Πράγματι, κατά τον 7ο και 8ο αιώνα η Δύσις αρχίζει να αναπτύσσεται από τα ερείπια της Ρώμης. Ανδρώνεται έως τον 15ο αιώνα, οπότε και στρέφεται προς την Αφρική, την Ασία και την Ωκεανία. Το 1914, παραμονές του πρώτου μεγάλου πολέμου η Δύση βρισκόταν στο ζενίθ της δυνάμεώς της κυριαρχώντας σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο κόσμος είχε υποταχθεί στις οικονομικές ορέξεις του Δυτικού πολιτισμού. Οι τοπικές κοινωνίες όμως ουδέποτε δυτικοποιήθηκαν, δηλαδή η φιλελεύθερη «παγκόσμια καλή κοινωνία» που προαναφέραμε απεδείχθη μία αφύσικη ουτοπία. Τότε έγινε η μεγάλη δοκιμή και απέτυχε, όταν ο πλανήτης ήταν γεμάτος από αποικίες και προτεκτοράτα της Δύσης, του Δυτικού πολιτισμού. Έκτοτε, η τάση στον παγκόσμιο χάρτη είναι σαφής. Οι αποικίες και τα προτεκτοράτα αρχίζουν να χάνονται γύρω στο 1920. Η Ασία και η Ωκεανία χάθηκαν το 1949. Η Αφρική ανεξαρτητοποιείται.
Το σπουδαιότερο όμως γεγονός είναι ότι αυτή η διαρκής παρακμή μέχρι τις ημέρες μας συνοδεύτηκε και από ένα ακόμη καταλυτικό στοιχείο. Το 1900 η Ευρώπη είχε 408 εκατομμύρια γηγενείς κατοίκους ενώ σε ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσμο υπήρχαν συνολικά 1235 εκατομμύρια άνθρωποι. Αναλογία 1 προς 3. Το 2050 η Ευρώπη θα έχει 320 εκατομμύρια γηγενείς (και 354 εκατομμύρια μη Ευρωπαίους) ενώ ο υπόλοιπος κόσμος θα έχει 8867 εκατομμύρια κατοίκους, αναλογία 1 προς 27.08 όντας οι γηγενείς και γέροι Ευρωπαίοι μειοψηφία στην ίδια την Ευρώπη.
Το μοναδικό στοιχείο που φαίνεται να διατηρείται ακμαίο είναι ο καπιταλισμός, εν πολλοίς αιτία αυτής της φυλετικής γενοκτονίας. Μοιραία θα αναρωτηθεί κάποιος, πως με τέτοια συντριπτικά στοιχεία αφανισμού της Ευρώπης και των Ευρωπαίων συνεχίζει να κρατά την εξουσία. Εδώ υπεισέρχεται ο πολιτικοκοινωνικός εταίρος, ο σοσιαλμαρξισμός. Είναι το πολυεργαλείο που υπνωτίζει τις μάζες και οδηγεί κάθε φυσική – εθνική αντίδραση στο ουτοπικό μονοπάτι των ανύπαρκτων «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του ισοπεδωτισμού και του «ριζοσπαστισμού», δηλαδή της ρήξης με την παράδοση, την ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα και το ιστορικό πεπρωμένο του κάθε Ευρωπαίου. Έτσι λειτουργεί το σύστημα και οι αντιδράσεις γίνονται εύκολα διαχειρήσιμες και δρομολογούνται προς πλήρως ελεγχόμενες κατευθύνσεις.
Πέραν της Ευρώπης, ο καπιταλισμός διαδόθηκε και αναπτύχθηκε σε νεώτερες δυνάμεις που ξεπέρασαν σε ισχύ την παραδοσιακή Δύση, όπως οι Η.Π.Α. Ένας καπιταλισμός πολύ πιο επιθετικός και πολύ πιο στυγνός. Καπιταλισμός της ισχύος χωρίς εταίρους και χωρίς ιδεολογική επικάλυψη, που δεν διαθέτει κανόνες, δεν αναγνωρίζει φίλους παρά μόνο εξουσία και κέρδος. Είναι δε τόσο ανήθικος που οπλίζει εύκολα το χέρι του εχθρού για να εξυπηρετηθούν πρόσκαιρα συμφέροντα. Είναι και αυτός δημιούργημα του Διαφωτισμού, είναι «Δύση».
Όλοι πλέον έχουν αντιληφθεί ότι το ISIS είναι ένα ακόμη δημιούργημα του καπιταλισμού των Η.Π.Α. με στόχο τον έλεγχο της περιοχής. Φαίνεται όμως ότι η εποχή που οι Η.Π.Α. έπαιζαν σκάκι με τα έθνη και τα κράτη έχει αρχίσει να παρέρχεται. Η Ευρώπη ως πολιτικός νάνος τις τελευταίες δεκαετίες ακολουθεί τον αφέντη της και ιδιαίτερα στην περίπτωση της Συρίας εγκλωβίστηκε σε μία παγίδα που μαθηματικά θα την οδηγήσει σε πλήρη αποσύνθεση. Από τη μία πλευρά υποχρεούται να ακολουθήσει την αμερικανική υπερφίαλη πολιτική και από την άλλη να δεχθεί αδιαμαρτύρητα τα αποτελέσματά της. Έτσι, τις τελευταίες δεκαετίες έχει εμπλακεί κατόπιν εντολής σε διάφορες πολεμικές επιθετικές ενέργειες κατά ισλαμικών κρατών στοχοποιώντας τον εαυτό της και χωρίς τουλάχιστον να προσδοκά κάποιο όφελος. Παγιδευμένη σε αυτή τη γεωπολιτική θέση υποχρεούται να δεχθεί εκατομμύρια μουσουλμάνων «προσφύγων» που σύντομα θα δημιουργήσουν περισσότερα γκέτο και θα εντείνουν την ισλαμοποίησή της.
Για τους κοντόφθαλμους και τους υποκριτές αυτοί οι «πρόσφυγες» θα αποτελέσουν ένεση ενίσχυσης της ευρωπαϊκής οικονομίας που έχει ανάγκη από «νέα εργατικά χέρια». Γελοίο επιχείρημα όταν αναφέρεται σε κοινωνίες όπου η υπογεννητικότητα συναγωνίζεται την ανεργία. Σε κάθε περίπτωση η αδύναμη και καταρρέουσα Ευρώπη είναι στοχοποιημένη πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και εδαφικά. Ταυτόχρονα καταρρέει και δημογραφικά, μάλιστα δε οι πλέον σατανικοί εγκέφαλοι χρησιμοποιούν τη δημογραφική κατάρρευση ως επιχείρημα για την έλευση περισσοτέρων εποίκων. Συμπερασματικά, οι αιτίες για τη σημερινή κατάσταση είναι τα γεννήματα του διαφωτισμού, ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλμαρξισμός.
Η Ευρώπη είναι πλέον στοχοποιημένη από το Ισλάμ, γεγονός εξαιρετικά δυσοίωνο.
.png "English"){kind=small}
