Νέες Ζάτουνες [Ή κατ' οίκον περιορισμός]

1. "Εκπροσωπείτε τον νόμο της ζούγκλας"

«…Είμαι υποχρεωμένος να παρουσιάζομαι 2 φορές την μέρα στον αστυνομικό σταθμό. Στο σπίτι μας απ΄ έξω υπάρχει φρουρά νύχτα και μέρα. Δύο σκοποί μπροστά στην πόρτα κι ένας τρίτος κάνει βόλτες στον δρόμο.

Μόλις βγω έξω συνοδεύομαι παντού από δύο φρουρούς. Δεν έχω δικαίωμα να μιλώ σε κανέναν.

 Όποιος με χαιρετήσει κινδυνεύει, τον καλούν στον Σταθμό και τον ανακρίνουν. 

Στην αρχή ήμουν ελεύθερος να βγαίνω από το σπίτι όλο το 24ωρο όμως αργότερα με περιόρισαν 20 ώρες κλεισμένος μέσα και 4 έξω. Λίγο πριν το Πάσχα μ΄ έκλεισαν 22 ώρες το 24ωρο, τώρα ξανά έχω δικαίωμα να βγαίνω 2 ώρες το πρωί και 2 το απόγευμα.

Πολλές φορές όμως οι ώρες αυτές της εξόδου δεν τηρούνται. Με κλείνουν μέσα χωρίς καμιά εξήγηση.

Άλλωστε η νομική μου θέσις, είναι η θέσις ενός ρες, ενός δούλου της εποχής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

«Όταν σας βλέπω», είπα κάποτε σε κάποιον αξιωματικό της χωροφυλακής που ήρθε να μας επισκεφθεί, «ακούω μέσα μου τον ήχο του ταμ-ταμ, εκπροσωπείτε για μένα το νόμο της ζούγκλας…»

Πηγή: www.musicpaper.gr

Ποιος τα γράφει αυτά?

Ο κ. Μίκης Θεοδωράκης, που καταδικάστηκε από τους δικαστές της χούντας σε κατ’ οίκον περιορισμό, στο σπίτι του στη Ζάτουνα Αρκαδίας

Όπως ακριβώς καταδικάστηκαν στις μέρες μας [από κάποιες άλλες δικαστίνες, κάποιου άλλου καθεστώτος] η κ.Ελένη Ζαρούλια και μερικοί ακόμα βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Δηλαδή, νέες Ζάτουνες και έπεται συνέχεια.

Το άνοιγμα της Μακρονήσου για τους Έλληνες που αντιστέκονται, δεν είναι μακριά.

2. Κατ’ οίκον περιορισμός

Ξεπατικώνω εδώ από το ωραίο νομικό άρθρο του κ. Παναγιώτη Τουργέλη, που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο: νομικήεπικαιρότητα CURIA.GR

«…Ιστορικά, οι πρώτες μορφές Home Detention [κατ’ οίκον περιορισμού] εμφανίστηκαν το 1971 στην Αμερική και εγκαθιδρύθηκαν στα επιμέρους σωφρονιστικά συστήματα των μεγάλων αστικών κέντρων, όπως Ουάσιγκτον, Καλιφόρνια, Φλόριντα κτλ από το 1977.  
Η Home-In-carceration,  είναι η πιο αυστηρή αξιολογικά βαθμίδα κατ’οίκον εγκλεισμού (και όχι περιορισμού θα μπορούσαμε να πούμε), διότι ο κατάδικος μόνο εξαιρετικά δύναται να κυκλοφορήσει έξω από το σπίτι και η Curfew, στην οποία επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας του κρατουμένου.
 Στην ελληνική απόδοση των παραπάνω όρων ο «κατ’ οίκον περιορισμός» υιοθετήθηκε σχετικά πρόσφατα. Νωρίτερα χρησιμοποιείτο ο όρος «κατ’ οίκον κράτηση».
Όσον αφορά τις ιστορικές καταβολές του θεσμού, το θεωρητικό του υπόβαθρο διαμορφώθηκε το 1811 από τον Jeremy Bentham, σε μία προσπάθεια εξεύρεσης επιτυχούς αντεγκληματικής και σωφρονιστικής πολιτικής.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ωστόσο, ο κατ’οίκον περιορισμός έγινε το «φυλακτικό ευαγγέλιο» ολοκληρωτικών καθεστώτων στην αναζήτηση μέτρων φίμωσης των πολιτικά αντιφρονούντων, κυρίως σε συνδυασμό με την ηλεκτρονική επιτήρηση. Συγκεκριμένα, στο καθεστώς απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, στην μαοϊκή Κίνα, τη σταλινική Σοβιετική Ένωση και στην παρακολούθηση της Στάζι στην Ανατολική Γερμανία, χρησιμοποιήθηκε σε ευρεία κλίμακα η κατ’ οίκον κράτηση και ηλεκτρονική παρακολούθηση.
Πρόκειται για ένα «σκοτεινό παρελθόν» του εναλλακτικού αυτού σωφρονιστικού θεσμού…»[Πηγή: http://curia.gr/o-kat-oikon-periorismos-kai-i-ilektroniki-epitirisi/]

Ο κατ’ οίκον περιορισμός είναι κατεξοχήν ποινή ψυχικής και ηθικής εξόντωσης του κρατουμένου.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα είδος εγκλεισμού, που «απομονώνει» τον άνθρωπο από το κοινωνικό και φυσικό του περιβάλλον, διατηρώντας όμως την επίπλαστη εικόνα της συνέχειας της «καθημερινής του ζωής».
Ο άνθρωπος εξαναγκάζεται σιγά-σιγά, να  αποδεχθεί ότι η ζωή του δεν του ανήκει πια κι ότι ο «φρουρός απέξω» έχει δικαίωμα να ελέγχει και να καθορίζει την κάθε του πράξη.
Δεν πρόκειται για ποινή φυλάκισης, όπου το νέο περιβάλλον της φυλακής και η βιαιότητα που το χαρακτηρίζει, ενεργοποιούνμηχανισμούς αμύνης του ατόμου, ώστε να συνεχίσει να αντιστέκεται, πολεμώντας ανοιχτά τους ανθρωποφύλακες του.
Πρόκειται για μια αργή και ύπουλη διαδικασία εγκλεισμού, όπου ο ανυποψίαστος αιχμάλωτος, δεν μπορεί [και  δεν του επιτρέπεται] να δει τις αλυσίδες του. Έτσι το θύμα του κατ’ οίκον περιορισμού, αρχίζει συνειρμικά να συνδέει τις πιο απλές πράξεις της καθημερινότητας του, με την υπακοή στις επιθυμίες του Μεγάλου Αδελφού, που το άγρυπνο μάτι του ελέγχει την κάθε του κίνηση.

Ο άνθρωπος, χάνοντας την αυτονομία του μέσα στο ίδιο του το περιβάλλον, χάνει σταδιακά και την επιθυμία της.
Ολόκληρη η ζωή του γίνεται ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, κατασκευασμένο ειδικά γι αυτόν. Αυτή καθεαυτή η καθημερινότητα του μεταλλάζεται σταδιακά στην αλυσίδα που τον κρατά αιχμάλωτο.
Αυτό είναι και το νόημα του «κατ’ οίκον περιορισμού», που φαίνεται να αγαπούν ιδιαίτερα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ίσως επειδή έχει αποδειχθεί στην πράξη, ότι είναι αποτελεσματικότερο ως σύστημα χειραγώγησης των ανθρώπινων συνειδήσεων, από ότι οι φυλακές, οι οποίες συχνά γεννούν ήρωες…

3. Σε μαζική κλίμακα

Η ολική επαναφορά ενός απάνθρωπου και εφιαλτικού μέτρου εγκλεισμού [πολύ πιο ύπουλου από τα λευκά κελιά] δεν συνέβη τυχαία.
Το καθεστώς έχει βάνει μπροστά το σχέδιο φυσικής, ηθικής και κοινωνικής εξόντωσης του μεγαλύτερου ποσοστού των αντιφρονούντων Ελλήνων.
Αν χρειαστεί, θα φυλακίσουν, θα περιορίσουν κατ’ οίκον και θα εξορίσουν χιλιάδες ανθρώπους.

Οι μαζικές διώξεις, όπως και όλα τα ολοκαυτώματα και οι γενοκτονίες, δεν μπορούν να  οργανωθούν και να πραγματοποιηθούν με τα υπάρχοντα σωφρονιστικά δίκτυα, ακόμα και αν χτιστούν νέες φυλακές, υψίστης ασφαλείας [όπως οι φυλακές τύπου Γ, που προορίζονται για τα ηγετικά στελέχη του εθνικιστικού χώρου]
Εδώ μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπων, που θα πρέπει κάποια στιγμή να εγκλειστούν, να βασανιστούν και να «αναμορφωθούν»
Ενδεχομένως, τα πογκρόμ που ετοιμάζονται κατά των Ελλήνων εθνικιστών, να αφορούν περισσότερες χιλιάδες ανθρώπων, από όσες διώχθηκαν στη δεκαετία του 50, αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο.
Το καθεστώς συνεπώς, χρειάζεται ένα δίκτυο στρατοπέδων συγκέντρωσης πιο εκτεταμένων κι από το δίκτυο των άγονων νησιών, που χρησιμοποιήθηκαν άλλοτε ως τόποι εγκλεισμού [Μακρόνησος, Άη Στράτης κ.λπ.]

Όταν θα περάσουνε τον αντιρατσιστικό νόμο, ευθύς αμέσως εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων, θα βρεθούν σε καθεστώς παρανομίας.
Δεν πρόκειται όμως να ενεργοποιηθούν οι σωφρονιστικές δομές των ξερονησιών, επειδή το καθεστώς θα φροντίσει να αποφύγει μια άμεση σύγκριση, με τις εμφυλιοπολεμικές πρακτικές των παλιών εθνικοφρόνων.
Το πιθανότερο είναι να δημιουργηθούν νέες δομές σωφρονισμού, εγκλεισμού και ηλεκτρονικής παρακολούθησης, που θα στηρίζονται σε μια εφιαλτική τεχνολογία, η οποία ήδη βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο [και πρόκειται να ολοκληρωθεί πολύ σύντομα]

Ο κατ’ οίκον περιορισμός θα υποστηρίζεται από συστήματα ηλεκτρονικού ελέγχου των εγκλείστων, που θα τους καταστήσουν ταυτόχρονα και πειραματόζωα, για την εξέλιξη αυτής της τεχνολογίας, σε πλανητική κλίμακα.
Η κ. Ζαρούλια και οι άλλοι «κατ’ οίκον έγκλειστοι» Έλληνες εθνικιστές, δεν είναι παρά οι πρώτες φράσεις σε έναν ανατριχιαστικό πρόλογο, για την ολοκληρωτική χειραγώγηση των ελεύθερων συνειδήσεων.
Ήδη το σχέδιο εξελίσσεται, με πειραματόζωο, ως συνήθως, την Ελλάδα και έχει υπογραφεί από  τους εντεταλμένους της παγκόσμιας ευρωαμερικανοσιωνιστικής μαφίας και φυσικά τους εδώ τοποτηρητές τους.
Και τα θύματα του, δεν θα είναι μοναχά οι χιλιάδες Έλληνες εθνικιστές, που προς το παρόν μονάχα, αποτελούν τον πρώτο στόχο.
Θα είναι όλοι και όλες, που θα έχουν το θάρρος να συλλογιούνται ελεύθερα…

Το σπαραξικάρδιο γράμμα του κ. Μίκη Θεοδωράκη, από τη Ζάτουνα Αρκαδίας [λίγο πριν φύγει για το Παρίσι, όπου αυτός και οι υπόλοιποι/ες της τότε νεοελληνικής νομενκλαντούρας, πέρασαν ζωή χαρισάμενη] θα γραφτεί και θα ξαναγραφτεί στο άμεσο μέλλον χιλιάδες φορές.
Από Έλληνες εθνικιστές, σ’ ετούτη τη φάση της ιστορίας.
Με μία διαφορά…
Το δράμα του κ. Θεοδωράκη και των τότε «κατ’ οίκον περιορισμένων», είχε τη δυνατότητα να κάμει τον γύρο του κόσμου.
Δεν υπήρχε κανάλι, εφημερίδα, περιοδικό ή ραδιόφωνο σε όλες τις χώρες του ευρωαμερικανοσιωνιστικού θύλακα, που να μην θεωρεί υποχρέωση του, να δημοσιεύει και να διαφημίζει το τι τραβούσανε οι  «καλοί» Έλληνες, από τους «κακούς» συνταγματάρχες [που ήσαν απλώς ηλίθιοι]
Οι κάθε λογής θεοδωράκηδες, μερκούρηδες και παπανδρέοι, δεν βίωσαν ούτε μια στιγμή τη βαριά μοναξιά του αιχμαλώτου, που τον εγκαταλείπουν οι πάντες από φόβο. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές των διώξεων τους, ήξερα πως είχαν από πίσω τους πανίσχυρους μηχανισμούς, που κάποια στιγμή θα τους στήριζαν και θα τους ξανάφερναν στην εξουσία, για να καταντήσουν την Ελλάδα, όπως την κατάντησαν.
Το μαρτύριο τους είχε ημερομηνία λήξεως και, επιπλέον, ήταν άμεσα ορατό το ότι μετά τη λήξη του, θα το εξαργύρωναν πλουσιοπάροχα [όπως και το εξαργύρωσαν]

Σε αντίθεση με τα [πανάκριβα] σώου που στήνονταν τότε στα Παρίσια, στις Γενεύες, και στις Στοκχόλμες, οι έγκλειστοι εθνικιστές θα ζήσουν τις νέες ζάτουνες και τα νέα μακρονήσια τους, μέσα σε μια τρομαχτική σιωπή, εγκαταλειμμένοι από όλους και από όλα!
Προπαντός, οι έλληνες εθνικιστές θα βιώσουν τα πογκρόμ του καθεστώτος, κάτω από τις βρισιές και τα χτυπήματα αλλόφρονων μαζών, που θα σύρονται να τους προπηλακίζουν, να τους ρουφιανεύουν και να τους απομονώνουν κοινωνικά, εξορκίζοντας έτσι τα δικά τους προσωπικά, οικογενειακά και σεξουαλικά αδιέξοδα.
Ακριβώς όπως το αφιονισμένο πόπολο των μεσαιωνικών πόλεων, που συνέρρεε μαζικά για να «απολαύσει» δημόσιες διαπομπεύσεις, δημόσια βασανιστήρια και δημόσιες καύσεις αιρετικών στην πυρά, εξορκίζοντας με τον πόνο του άλλου, τη δικιά του βαριά ενοχή για τη θλίψη της ζωής τους…  

Γι αυτό και δεν βγάνουν άχνα σήμερα οι διάφοροι γλέζοι και θεοδωράκηδες, βλέποντας να επαναλαμβάνονται οι δικές τους ζάτουνες και οι δικοί τους «κατ οίκον εγκλεισμοί»
Επειδή γνωρίζουν καλά ότι τα τωρινά θύματα, οι ευρωπαίοι εθνικιστές, δεν στοχεύουν στο να εξαργυρώσουν κάποτε τις διώξεις τους αλλά στοχεύουν απλώς σε μια Ιδέα.
Κι αυτό ήταν που πάντα ήθελαν να εξαφανίσουν όλα αυτά τα καθεστωτικά σκυλολόγια:
Αυτή τη μία  Ιδέα…

Θα κάμουν τα πάντα λοιπόν για να εξοντώσουν τους κήρυκες της Ιδέας, ακόμα και αν χρειαστεί να μπούνε οι ίδιοιανθρωποφύλακες σε νέες ζάτουνες.
Έστω και με το ρίσκο, αυτές οι νέες ζάτουνες να ξαναγυρίσουν απάνω τους κι απάνω στα παιδιά τους…    

http://panusis.blogspot.gr/