Οι τακτικές του “απόκρυφου πολέμου”

ΟιΣκοτεινές Δυνάμεις, οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα και κινητήριο άξονα των πλανητικών Επικυριάρχων, δεν είναι μόνον εξαιρετικά καταστροφικές, αλλά επίσης αποδεικνύονται παμπόνηρες, συνετές και μ’ έναν ολότελα διεστραμμένο τρόπο σοφές, διαγράφοντας μιαν αιματηρή τροχιά μέσα στις σελίδες της καταγεγραμμένης ιστορίας και πολύ πριν από αυτήν. Διαβάστε λεπτομερειακά: Εδώ παρατίθενται κάποια αποδεδειγμένα στο κύλισμα του χρόνου εργαλεία της διεθνούς συνωμοτικής πλουτοκρατίας. Διαβάστε λοιπόν προσεκτικά την ακόλουθη συνοπτική αποκαλυπτική ανάλυση των αδυσώπητων τακτικών που χρησιμοποιούνται στην διαχρονική πλανητική πολιτική και πνευματική σύγκρουση. Ο μεγάλος διδάσκαλος της Ευρωπαϊκής Παράδοσης Ιούλιος Έβολα εξέτασε μερικές από τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται από τους παγκόσμιους υπονομευτές (χρησιμοποιώντας ευφυέστατα κάποιες από τις ιδέες του σπουδαίου Γάλλου εσωτεριστή Ρενέ Γκενόν) και αποτύπωσε μια σαφή σειρά από αυτές τις μεθόδους ως εξής: Πρώτον, την φερόμενη ως «επιστημονικά συνεπή πρόταση», η οποία χρησιμοποιείται για να ερμηνεύσει τάχα την ιστορία, αποκλειστικά με λογικούς όρους βασικών γεγονότων, (τα οποία βεβαίως επηρεάζονται από πολυάριθμους διαδραστικούς πολιτικούς, κοινωνικούς ή οικονομικούς παράγοντες). Κάθε φορά που αυτή η πρώτη μέθοδος καθίσταται αδύνατη, οι απόκρυφες δυνάμεις αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν αντ' αυτής την επομένη «τακτική της αντικατάστασης». Αυτή περιλαμβάνει την συστηματική διασπορά και εκτενή διάδοση συγκεκριμένων συγχυτικών φιλοσοφικών ιδεών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αντιπερισπασμός για εκείνα τα γεγονότα τα οποία ανθίστανται σε μια θετικιστική εξήγηση, ως «εύπεπτο» υποκατάστατό της. Λειτουργεί δηλαδή η «τακτική της αντικατάστασης» ως ένα μέσον αποτροπής των διανοουμένων από την κατανόηση της αληθινής φύσης του τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο. Αυτό μας οδηγεί ακολούθως προς την Τρίτη μεθοδολογία, στρατηγικής μάλιστα αντανακλάσεως, την «τακτική των συκοφαντικών παραχαράξεων». Τούτο το όψιμο στάδιο της μεθοδολογίας των Επικυριάρχων ουσιαστικά έχει σχεδιαστεί για να επεξηγήσει –επ’ ωφελεία τους- εκείνους τους παράγοντες της συνωμοσίας τους που διοχετεύονται συνεχώς στην τρέχουσα κοινωνική κατάσταση, οπότε αναπόφευκτα αποκαλύπτονται και προκαλούν αρχικά μια σπασμωδική αντίδραση του Λαού. Η αντίδραση αυτή, σύμφωνα με τον Έβολα, μπορεί συχνά να λάβει την μορφή μιας «Παραδοσιακής Αντιστάσεως» ενάντια στον εκφυλισμό της κοινωνίας. Βεβαίως, στην συνέχεια, οι απόκρυφες δυνάμεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν την διαδικασία αφύπνισης και αντίστασης και να εμποδίσουν τους εχθρούς τους (απολογητές της Παράδοσης) να κερδίσουν ευρύτερη λαϊκή υποστήριξη, χρησιμοποιούν για αυτήν την αντίδραση των Δυνάμεων της Παράδοσης, κατά συρροή και εξακολούθηση, απαξιωτικούς και παραπλανητικούς όρους όπως: «αντίδραση» «αναχρονισμός», «αντι-ιστορία», «στατικότητα», «σκοταδισμός», «φασισμός», «ναζισμός» και «οπισθοδρόμηση», Το τέταρτο τέχνασμα των Επικυριάρχων είναι η «τακτική της αντιστροφής», με την οποία ο δαιμονικός πλανητικός εχθρός των Εθνών επικεντρώνει τις προσπάθειές του σε μιαν επίθεση κατά της πνευματικής σφαίρας: Μετά τον περιορισμό της επιρροής που θα μπορούσε να ασκείται στο πεδίο αυτό από τον Χριστιανισμό, (μέσω της ραγδαίας εξάπλωσης του υλισμού και του επιστημονισμού), οι δυνάμεις της παγκόσμιας υπονόμευσης έχουν επίσης προσπαθήσει επίμονα να αποτρέψουν, πειστικά και πιεστικά, οποιαδήποτε άλλη τάση προς το υπερφυσικό η οποία προκύπτει εκτός της επικρατούσης θρησκείας και πέραν του περιορισμού των δογμάτων της. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο αντί να προσπαθήσει να προχωρήσει σε μια «ουράνια», πραγματικά ανώτερη προσέγγιση του υπερφυσικού, ενθαρρύνεται να διοχετεύσει την πνευματική αναζήτησή του αντίστροφα, «χθόνια», σε υποκατάστατα της θρησκευτικότητας, σε επιπόλαιους αντιπερι-σπασμούς, όπως η ενστικτοκεντρική ψυχολογία και ο θολερός πνευματισμός, Ο διδάσκαλος Έβολα επέκρινε σφοδρά την εκ μέρους της Δύσης διαστρεβλωμένη προσέγγιση και ανάλυση του ανατολικού μυστικισμού, καθώς και το γεγονός ότι η παραδοσιακή σοφία της Ανατολής συχνά «επανασυσκευάσθηκε» μέσα στο περιτύλιγμα της Μασονίας και της Θεοσοφίας, ώστε να αναπροσαρμοστεί βιαίως και να ταιριάξει με τις δυτικές αξίες. Οπότε, λόγω αυτής της διαδικασίας συνεχούς «αραίωσής» της η παραδοσιακή σοφία της Ανατολής, κατακερματίσθηκε εύκολα από τους μυστικούς κοινωνούς της παγκόσμιας συνωμοσίας, γελοιοποιήθηκε και τελικά απορρίφθηκε ως καθαρή δεισιδαιμονία. Μια άλλη μέθοδος είναι η «τακτική του εξοστρακισμού», με την οποίαν εκείνοι που αποδέχονται ή και υποστηρίζουν την Παράδοση, διαβεβαιώνονται ψευδώς ότι, με την επίθεσή τους εναντίον άλλων Παραδοσιακών δομών και φορέων προωθούν κατά κάποιον τρόπο τον δικό τους ιδιαίτερο σκοπό: «Εκείνοι που δεν συνειδητοποιούν τι συμβαίνει και οι οποίοι, λόγω υλικού συμφέροντος, επιτίθενται κατά της Παράδοσης σε ανθρώπους ομοϊδεάτες τους, αργά ή γρήγορα θα πρέπει κατ’ επέκταση να περιμένουν επίθεση κατά της Παράδοσης και εναντίον του εαυτού τους». Τα σύγχρονα κράτη, βέβαια, χρησιμοποιούν την «διήθηση» των Παραδοσιακών τους αντιπάλων προκειμένου να σπείρουν τους σπόρους της ιδεολογικής διχόνοιας. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συγκρούσεις προσωπικοτήτων, στην απληστία και στην αυτο-εξέλιξη των «χρησίμων ηλιθίων» που παγιδεύονται από τους Επικυρίαρχους και μετά από κάποιες προσωρινές «επιτυχίες» και «κέρδη» λειτουργούν τελικά σε βάρος της ίδιας της Ιδέας. Η έκτη κατηγορία ύπουλων απόκρυφων πρακτικών είναι η «τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου», η οποία έχει ως αποτέλεσμα την στόχευση των ομάδων ή ατόμων που συνήθως –ως επί το πλείστον- καταλήγουν να είναι άμοιρα ευθυνών. Για παράδειγμα τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», ευλόγως φαίνονται αρκετά ακριβή, όσον αφορά στον εντοπισμό και στην κατάδειξη των Τεκτόνων και των Σιωνιστών ως πηγής όλων σχεδόν των προβλημάτων μας, αλλά δυνητικά καθιστούν αποδιοπομπαίους τράγους σε υπερθετικό βαθμό και ανθρώπους ασχέτους προς την παγκόσμια συνωμοσία, δηλαδή ενδεχομένως επάγουν εν τέλει ένα χαρακτήρα παραπλανητικό και μη ρεαλιστικό, επιζήμιο για τις Δυνάμεις της Παράδοσης. Το επόμενο βήμα του Παγκόσμιου Δυνάστη – η «τακτική της αραίωσης» - αναφέρεται στην σκόπιμα σφαλερή χρήση του Εθνικισμού ως μέσου που οδηγεί εξαναγκαστικά τους ανθρώπους σ’ ένα «εξισωτικό» κοινό επίπεδο, παρά στην αποκατάσταση της ιεραρχίας και της φυσικής διαστρωμάτωσης στην πραγματική τους διάσταση. Συνεπώς αυτή η διαδικασία «αραιώνει» τα Παραδοσιακά συστατικά που ενυπάρχουν μέσα στις Εθνικιστικές ιδέες και τις ανακατευθύνει σύμφωνα με τους αντικειμενικούς σκοπούς των αντεθνικών μυστικών δυνάμεων. Έτσι μέσω δικαίων και εντίμων προθέσεων μπορεί να εκλυθεί ένας σφαλερός τρόπος δράσης, με τον οποίον οι Εθνικιστές επαναστάτες οδηγούνται ενδεχομένως στην γενικευμένη απαξίωση, διάβρωση και εκρίζωση όλων γενικά των υφών και λειτουργιών που προηγήθηκαν της ανόδου τους στην εξουσία, βοηθώντας τελικά στην μείωση και απαλοιφή των τελικών ιχνών και υπολειμμάτων της Παράδοσης. Χρησιμοποιώντας ένα ακόμη παράδειγμα «τακτικής της αραίωσης», από την ψυχαναλυτική σφαίρα, ο Έβολα μας λέει ότι: «Μεταξύ εκείνων που είναι ικανοί για μιαν υγιή αντιληπτική οξυδέρκεια προέκυψε μια ισχυρή αντίδραση ενάντια στις αδρότερες μορφές αυτής της ψευδο-επιστήμης (της ψυχανάλυσης) η οποία αντιστοιχεί στον καθαρό ή «ορθόδοξο» φροϋδισμό. Τότε εφαρμόσθηκε και πάλι μια τακτική αραίωσης: Προωθήθηκε η διαμόρφωση και εξάπλωση μιας «πνευματικοποιημένης» ψυχανάλυσης, για περισσότερο εκλεπτυσμένες γεύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσοι αντιδρούσαν κατά του Φρόϋντ και των μαθητών του, δεν αντιδρούν πλέον αναλόγως κατά του Γιουνγκ, δίχως να συνειδητοποιούν ότι το στοιχείο που ενεργεί εδώ είναι η ίδια αντιστροφή, αλλά σε πιο επικίνδυνη μορφή, επειδή είναι λεπτοφυέστερη, καθώς μια μολυσματική εξήγηση δρα πιο αποφασιστικά στον τομέα της πνευματικότητας απ’ ότι στην περίπτωση του Φρόϋντ». Η επόμενη τακτική του διεθνούς κτήνους είναι η «εκ προθέσεως εσφαλμένη ταύτιση μιας αρχής με τους εκπροσώπους της». Με άλλα λόγια, η σύγχυση μιας ιδέας ή μιας αρχής με εκείνους που ισχυρίζονται ότι την εκπροσωπούν ή την προωθούν. Αυτό οδηγεί στην βεβήλωση, στην μίανση ή στην απαξίωση και υποτίμηση της ίδιας της ιδέας ή αρχής. Η τελική αξιολόγηση του Έβολα σχετικά με τις υπονομευτικές τακτικές των Επικυριάρχων εξετάζει την έννοια της τακτικής «διήθηση αντικατάστασης». Αυτή συμβαίνει όταν μια ιδέα ή ένα ίδρυμα έχει τόσο πολύ εκφυλιστεί από έναν συστηματικό δόλιο εισοδισμό πολυάριθμων σκοτεινών στοιχείων, ώστε καθίσταται πραγματικά αγνώριστο. Εδώ αναλογίζεται κανείς την συγκριτική κενότητα της «Μασονίας της Μεγάλης Στοάς» σε σχέση με την αντίπαλό της «Μασονία της Μεγάλης Ανατολής», ή την κλιμακωτή κατάληψη της Αγγλικανικής Εκκλησίας από ένα συστηματικά οργανωμένο λόμπι ομοφυλόφιλων. Αυτές οι υπονομευτικές δυνάμεις, αφήνοντας την επιφανειακή εμφάνιση, την «πρόσοψη» των διαφόρων ιδρυμάτων και συλλογικοτήτων άθικτη κι αμετάβλητη, χρησιμοποίησαν την εκάστοτε οργάνωσή τους για εντελώς διαφορετικούς σκοπούς, οι οποίοι μερικές φορές μπορεί να είναι ακόμη και ολότελα αντίθετοι από αυτούς που είχαν αρχικά διακηρυχθεί. Η λύση που προτείνει ο Έβολα γι’ αυτό το πολυσχιδές και πολυσύνθετο πρόβλημα περιλαμβάνει ως αναγκαία συνθήκη την «Παραδοσιακή Αφύπνιση», κατά την διάρκεια της οποίας οι πλέον αφοσιωμένοι υποστηρικτές της συνειδητοποιούν ακριβώς την έκταση στην οποία διεξάγεται η εν εξελίξει κοσμογονική μάχη στο μυστικό και απόκρυφο πεδίο. Ωστόσον, ο ίδιος ο Ευρωπαίος Μύστης παραδέχεται επίσης ότι, προς το παρόν, δεν διαθέτουμε άνδρες ικανούς (ποιοτικά και ποσοτικά) για την πρέπουσα καταπολέμηση αυτής της πλανητικής ασθένειας. Το άμεσο αντίμετρο της έλλειψης: μεθοδική μελέτη, λεπτομερής πληροφόρηση και ακάματη ενάργεια ! Να θυμάστε τον θεόπνευστο ευαγγελικό λόγο: «Ου γαρ εστίν κρυπτόν ο ου φανερόν γενήσεται, ουδέ απόκρυφον ο ου μη γνωσθή και εις φανερόν έλθη». (Κατά Λουκάν 8:17)